Vind je dat jullie inspanningen genoeg naar waarde worden geschat ?

Frank De Bleeckere : Veel mensen schrikken als ze ons bezig zien tijdens de week. Moeten die scheidsrechters ook trainen ? Maar laat ons meelopen met voetballers en ik denk dat we een goed figuur slaan. Tijdens Lierse-Club Brugge, geen snelle westrijd, droeg ik een metertje waarop ik kon aflezen hoeveel afstand ik in die wedstrijd had afgelegd. We kwamen uit boven de 12 kilometer. En wij zijn gemiddeld tien jaar ouder dan de voetballers. Ik weeg nu 68 kilo, kom van 75. Mijn grootvader woog meer dan 140 kilo, mijn vader boven de 120. Nu zou dat niet meer kunnen voor een scheidsrechter. Ja, ik kom van een struise stam. Veel uitgaan doen we niet, het kan ook niet. Als ik op zondag moet fluiten, ga ik na Goal slapen. Je kunt ook moeilijk iets organiseren. Wij krijgen onze aanduidingen tien dagen op voorhand. Je kan dus wel afspraken maken om vrienden te zien, maar vaak moet je ze toch weer afbellen. Daarom heb je echt wel de steun van je vrouw nodig, want heb je woorden met haar, dan neem je dat toch mee in je wedstrijd.

Je werkt ook voltijds.

Om zeven uur gaat de wekker, om acht uur ’s morgens vertrek ik. Als je op zondagavond in Genk moet fluiten, lig je met wat geluk tussen twee en drie in je bed. Af en toe is het me te zwaar en denk ik dat zeker de internationalen naar semi-professionalisme moeten. Het probleem met zo’n voltijdse job – ik rijd jaarlijks meer dan 70.000 kilometer – is dat je ook tijd moet vinden om te trainen. In de winter is het om vijf uur donker, loop je op het veld van Oudenaarde zonder licht. Op de duur zie je ook je dochtertje niet meer. Haar komst deed me dit alles toch wel relativeren. Gelukkig werk ik al twaalf jaar voor een begrijpende baas. Waar zou ik anders tegen de baas kunnen zeggen : ik wil wel bij u werken, maar ik denk dat ik twee maanden per jaar vakantie moet nemen. Het mes snijdt aan twee kanten : als ik bij firma’s kom, gaat het soms drie kwartier over voetbal en een kwartier over zaken. Mijn bekendheid helpt in de verkoop, dat weet mijn zaakvoerder ook.

Wil men je bekendheid nog gebruiken ?

Voor de verkiezingen kreeg ik twee of drie partijen over de vloer : of ik geen kandidaat was. Ik weigerde. Eén bij gebrek aan tijd en twee omdat ik mezelf niet in één vakje wilde stoppen.

Ben je ambitieus ?

Toch wel. Ook vrij rechtlijnig. Ik ben een flapuit, maar als ze een keer serieus tegen mijn hielen stampen, is het over. Die hoeft niet meer te komen.

Waarom ben je dassenverkoper geworden ?

Ik ben na mijn legerdienst onmiddellijk bij die firma begonnen en na een tijd komt die interesse wel. Ik vind een das een heel mooi accessoire. Je mag nog zo’n duur kostuum dragen, als je das er niet bij past, is het niks waard. In Knokke hadden de spelers van Club Brugge wat kritiek op de mijne, omdat die lila was, maar lila is gewoon de modekleur. Ik ben modebewust, ja. Présence is belangrijk. Ook op een veld wil ik wat modieus zijn. Ik was één van de eersten die een polsbandje droeg, om het zweet weg te wissen. Groen pakje, groene fluit, daar ben ik ook mee begonnen. Die details. Als wij naar het buitenland gaan, dragen we hetzelfde kostuum, ik vind dat mooi. Ik zou ook reclame dragen. Daar moeten we naar toe, anders blijven we sukkelen.

Wat is de nachtmerrie van een scheidsrechter ?

Mijn ma maakt nog altijd mijn zak, en is nog nooit iets vergeten. Af en toe droom ik dat ik een uur te laat ben. Het is me één keer overkomen, voor een buitenlandse opdracht notabene. Een datum verkeerd opgeschreven. Marnix Sandra belde vanop Zaventem naar mijn pa om te vragen waar ik bleef. Ik had nog geen GSM in die dagen, zat aan de kust en was niet bereikbaar. Ik kon gelukkig dezelfde dag nog een latere vlucht nemen, was rond elf uur ’s avonds in het hotel. Het zal me nooit meer overkomen, maar terecht kreeg ik als straf een schorsing van één buitenlandse opdracht.

Saskia Verbeurgt (29)

Wat is er belangrijk in je leven ?

Mijn gezin, op de eerste plaats. En dan de gezondheid en ook de carrière van Frank. Ik sta honderd procent achter hem. Dat moet ook, want ik laat er veel voor. ’s Avonds is hij weinig of niet thuis. Mijn verjaardag moet ik straks alleen vieren, want hij is net die week op stage in Italië. En een hobby zit er tot dusver voor mij niet in, omdat hij veel moet gaan trainen en veel weg is voor wedstrijden. Elk weekend zit je ook alleen, want ze moeten drie uur voor de wedstrijd aanwezig zijn. Het is niet altijd evident : je staat alleen als vrouw van een scheidsrechter. De spelersvrouwen kunnen makkelijker bij elkaar kruipen. Frank floot al toen ik hem leerde kennen, bij de jeugd nog. Het was altijd een deel van mijn leven.

Wordt er thuis veel over voetbal gepraat ?

Hier niet, ik snap er niks van en Frank is blij dat hij er niet over hoeft te praten. Op tv is hij wel een ongelooflijke zapper van alle mogelijke teletekst-pagina’s over voetbal. Bij zijn vader gaat het 99,9 procent van de tijd over voetbal. Frank is erg, maar zijn vader is nog veel erger. Hij volgt het constant, houdt alles bij. Als Frank eens een zondag vrij heeft, doet hij wel iets met de familie. Hij hoeft ook niet elke wedstrijd op tv uit te zien. Op zaterdag moet ik werken en is zijn dochter alles voor hem. Dan gaat hij ermee naar het park, naar de zoo, naar de film. Dat is zijn ontspanning.

Je werkt nog.

Ja, maar het is niet werk-werk, ik sta in de winkel van mijn ouders. Damestextiel. Op die manier kan mijn dochter bij mij blijven en ben ik toch onder de mensen. Ik ben een sociaal type : je kan me geen dagen tussen vier muren laten zitten. Ik moet contacten hebben met de mensen. Na mijn bevalling was ik na vier weken al terug aan het werk. We zijn gespecialiseerd in volslanke dames, het gat in de markt. Op dat vlak is de mode enorm geëvolueerd. Vroeger was het rokske-bloeske, de zwaardere dames hebben nu ook heel modieuze dingen. Volslank kan ook mooi gekleed zijn.

Is mode belangrijk voor jou ?

Ik zit in de branche, volg het wel. ( Frank op de achtergrond :”Het is heel belangrijk”) ( Tot Frank) Voor jou ook. Mijn dochter heeft ook geen kleren tekort. Frank koopt zelf zijn dingen, maar zal altijd bellen en mijn raad vragen. Of vooraf even overleggen. Wat me zelf ook interesseert, is binnenhuisinrichting. Ik koop er boeken over, zou straks graag een cursus bloemschikken volgen. Alleen is het afwachten wanneer zijn trainingen vallen. Voor de geboorte van ons dochtertje ging ik geregeld ook mee joggen met Frank, maar nu is daar minder tijd voor.

Je leeft samen met een topsporter, dat stelt zijn eisen qua voeding ?

Ja, Frank let daar enorm op, altijd mager, cornflakes, fruit. Mocht hij het niet doen, hij zou ook snel verdikken, want Frank komt van een zware tak.

Jullie gaan graag naar zee.

Dat is ons doel : een appartementje aan zee. Als we een beetje vrij hebben, trekken we graag naar ginder. Niet om er te wonen, ik alvast niet, maar gewoon om er wat te zijn, wat te wandelen. Het mag nog slecht weer zijn, je zit altijd wat in vakantiestemming.

Heb je vroeger zelf gesport ?

Veel gezwommen, paardrijden, lang ballet gedaan, een beetje die grillekes allemaal. Met ballet ben ik gestopt toen ik Frank leerde kennen, hij vond dat seutachtig ( Frank : “Je krijgt er stompe tenen van.”)

Soort zijn bekendheid soms ?

Neen. Op Oudenaarde-kermis doen we over één toerke wel een uur : iedereen klampt hem aan. In de winkel komen ze er ook vaak op terug. Er zijn veel meer mensen dan ik verwachtte die hem kennen of die weten wat hij doet.

Hoeveel opmerkingen kreeg je al over het gouden fluitje ?

( Lacht) Ik niet zoveel. Jij wel, hé, Frank. Ik denk dat ze het niet rechtstreeks tegen mij durven zeggen.

door Peter T’Kint