2001 was een schitterend Belgisch tennisjaar. Maar, zegt Filip Dewulf, alles kan beter. De voormalige tennisser blikt vooruit op het nakende seizoen.

Het wordt een gewoonte. Kim Clijsters heeft weer alle mogelijke sporttrofeeën in ontvangst mogen nemen met Justine Henin in haar kielzog. Het zegt veel over de opmars die beide meisjes hebben gemaakt tijdens het voorbije jaar. Het zal niet gemakkelijk worden om dat te bevestigen. De lat der verwachtingen zal nog een stukje worden opgeschoven. De media-aandacht zal nog vergroten.

Verleden jaar was half België in paniek toen Clijsters enkele malen struikelde in de eerste ronde van de voorbereidende toernooien op Roland Garros. Haar opleiding zou te weinig zijn afgestemd op graveltennis, haar tennis was niet geschikt voor die ondergrond, et cetera.

Enkele weken later stond ze in Parijs op een zucht van de eindoverwinning. Op datzelfde toernooi moest een iets nerveuzere Henin tijdens de halve finale haar meerdere erkennen in de Limburgse. Prompt kreeg de Waalse het etiket opgeplakt van mentaal minder sterk te zijn. Een week later versloeg ze Clijsters in de finale van het grastoernooi van ‘s-Hertogenbosch.

De progressiemarge is ook veel kleiner geworden. Het is minder moeilijk om van de veertigste plaats door te stoten naar de vijfde plaats dan nog enkele treden hoger te geraken in de topvijf. Punten van vorig jaar zullen verdedigd moeten worden, iedereen kent de spelstijl van beide meisjes ondertussen van binnen en van buiten, en de tactische plannetjes om onze landgenotes het vuur aan de schenen te leggen worden op dit moment driftig uitgewerkt. Afwachten ook hoe zijzelf en hun achterban zullen reageren op wat mindere resultaten of als er een blessure wordt opgelopen op een belangrijk moment in het seizoen. Tot nu toe is hun beider carrière alleen maar crescendo gegaan.

Kim lijkt op dat gebied iets steviger met haar voeten op de grond te staan en minder emotioneel met de zaken om te gaan. Juju kwam, op het moment dat ze eerste Belgische was, met een wat opgefokte ik wil nummer één worden-attitude naar buiten, waar ze zelf niet overtuigd van was. Die houding heeft ze ondertussen laten varen, maar ze heeft het toch iets moeilijker om in de schaduw van de Sportvrouw van het Jaar te staan. Tennis blijft nu éénmaal een individuele sport waar al je collega’s ook je tegenstanders zijn. De onderlinge strijd zal natuurlijk een bron zijn voor extra motivatie of frustratie, die nog gevoed zal worden door de persjongens van onze beide landsdelen. Gelukkig worden de tieners door hun entourage sterk afgeschermd van alle factoren die hen kunnen afleiden op de weg naar het succes. En successen zullen ze nog oogsten.

K

im Clijsters en Justine Henin hebben het vrouwentennis een nieuwe dimensie gegeven. Een dimensie die heel dicht aanleunt bij het mannentennis. De laatste jaren zijn de meisjes van de WTA Tour op fysiek vlak geweldig geëvolueerd. Maar het tennis heeft een stap achteruit gezet. Tactiek, variatie van effecten, zelfs dropshots hebben hun plaats moeten afstaan aan sturm und drang-tennis. Het is veel belangrijker geworden om op kracht het spel te dicteren, dan je tegenstander gek te maken met gevarieerd spel. Vaak verworden confrontaties tussen twee hardhitters dan ook tot draken van wedstrijden met een astronomisch hoge foutenlast.

De laatste speelster die nog een barrière van mooi tennis heeft opgeworpen, was Martina Hingis. Door haar spelinzicht, haar technische perfectie en haar balgevoel kon zij tegenstandsters, zelfs hele sterke, compleet belachelijk maken. Nu moet je natuurlijk fysiek en mentaal wel heel sterk staan om de aanslagen van de hardmeppers te overleven. Je weet dat je een perfect benenspel moet gebruiken om al die kogels terug te vuren, en je weet dat het mentaal belangrijk is om koel te blijven als je constant onder druk staat. En dat zijn net de twee punten waarop Hingis het liet afweten het laatste jaar. Interne strubbelingen met coach/moeder Melanie Molitor en frustratie omdat iedereen gebruik maakte van haar zwakkere service, leidden ertoe dat de Zwitserse niet meer zo gebeten het terrein opkwam. De voetblessure, opgelopen in Filderstad, komt haar daarom misschien niet slecht uit en kan haar de tijd geven om de batterijen terug op te laden.

En nu komen er dus twee Belgische meisjes op de markt die het frivole van Hingis evenaren en er nog een veelzijdig palet aan toevoegen. Onze landgenotes hebben alle tactische, fysische en tennistieke mogelijkheden in zich. Niemand beweegt en glijdt over het terrein als Clijsters, niemand kan én punten scoren én topspin en slice variëren zoals Henin met haar backhand. Sinds Navratilova speelt niemand nog met zoveel beheersing en overtuiging serve and volley als onze twee sterren. Het enige wat nog tussen hen en de absolute topposities staat, is een tikkeltje geluk, een tikkeltje ervaring en de Williams-zusjes. Een tikkeltje geluk is geen blessures oplopen en de juiste vorm te pakken hebben op belangrijke momenten in het seizoen. Een tikkeltje ervaring is weten welke tactiek te gebruiken op welk moment in de wedstrijd – soms gaan zij nog te veel mee in het powertennis.

En de Williams-zusjes zijn de Williams-zusjes. Tegenover hun allesverwoestend stormtennis kunnen niet veel meisjes overeind blijven. Lindsay Davenport af en toe, maar zij krijgt de laatste tijd wel veel af te rekenen met allerhande kwaaltjes. Capriati is een zeer taaie tante, maar of ze diezelfde hardnekkigheid dit seizoen nog gaat tentoonspreiden blijft nog maar de vraag. Jelena Dokic ten slotte zal af en toe wel voor een uitschieter zorgen, maar haar tennis is te éénzijdig en haar mentaliteit nog iets te broos.

W

ie beschikt over een onovertroffen mentaliteit en qua carrièreplanning zelfs Kim Clijsters is voorbij gestoken, is Leyton Hewitt. Combineer een portie kwikzilveren tennis met een ijzeren fysiek en een gouden mentaliteit, en je krijgt een legering die haast onverwoestbaar is. En zo stond Hewitt ook te tennissen in de tweede helft van het seizoen. Eens kijken hoe ook hij omgaat met zijn nieuwe status. De Australian Open zal een belangrijke test zijn na zijn halfmislukte bijdrage aan het afscheid van Patrick Rafter tijdens de Davis Cupfinale. Maar de blonde knaap lijkt, net als zijn vriendinnetje, cool genoeg om zich voor een langere periode te parkeren op die eerste plaats.

Van de tegenstand lijkt niemand onmiddellijk klaar om Hewitt het vuur aan de schenen te leggen. Kuerten is een supersympathieke gast, maar nog iets te weinig allrounder. En hij verkiest nog steeds Braziliaanse stranden en goede surfgolven boven grastennis of snel indoortennis.

Met Agassi is het afwachten hoe hij terugkeert uit vaderschapsverlof, maar met een uit de voegen barstende bankrekening, een overvolle trofeeënkast en een fijne familie thuis zal het er niet gemakkelijker op worden voor om de motivatie te blijven opbrengen. Misschien dat hij nog een laatste keer zijn kunstjes wil verkopen en op een gepaste manier afscheid nemen.

Ook Sampras zat waarschijnlijk met die gedachte toen hij zijn coach van jaren, Paul Annacone, aan de kant schoof voor oude bekende Tom Gullikson. Tom is de vroegere coach van het Amerikaanse Davis Cupteam, maar vooral de tweelingbroer van Tim, de ex-coach van Sampras, die enkele jaren geleden tijdens de Australian Open overleed aan een hersenbloeding. Pistol Pete probeert hiermee zijn carrière nog een laatste keer wat elan te geven.

Enkele jaren geleden startte de ATP een campagne die New balls, please heette. Via een nieuwe generatie tennissers probeerde ze zo het mannentennis opnieuw in de schijnwerpers te plaatsen. De protagonisten van die actie komen nu stilaan tot ontbolstering. Tommy Haas, Roger Federer en Marat Safin hebben allemaal al bewezen dat ze een stukje kunnen tennissen, maar staan qua mentaliteit, beleving en regelmaat toch nog een trapje lager dan de Australische marathonman.

Een jongen die wel eens in één adem met die generatie genoemd werd, is Xavier Malisse. De Kortrijkenaar heeft enkele jaren verspild door een slechte begeleiding en door enkel te teren op zijn talent. Maar met David Felgate had hij eind vorig jaar eindelijk de mentor die hem kon doen werken en nadenken over zijn carrière. De regelmaat in zijn resultaten volgde en nu staat hij geklasseerd op een plaats die nauwer aansluit bij zijn mogelijkheden. Ondertussen is Felgate vervangen door de ex-coach van Todd Martin. De sympathieke Dean Goldfine heeft zijn sporen al meer dan verdiend en moet de X-man nu motiveren om het maximum te halen uit zijn grote mogelijkheden.

Het kan dus nog mooier worden voor de Belgen.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content