Eenenveertig doelpunten maakte Goran Ljubojevic in honderdzestien wedstrijden, voor hij naar Genk kwam. Maar dat hadden er meer kunnen zijn, legt hij uit. ‘Ik heb twee jaar verloren.’

G oran Ljubojevic zit onderuitgezakt op zijn stoel, de benen voor zich uit gestrekt. Hij friemelt aan een doosje koffiemelk en slaakt een zucht.

De vraag was nochtans simpel : wat moeten we volgens hem weten over zijn carrière van voor hij naar Genk kwam ? “Ik speelde eerst in Osijek, met Spehar, waar we samen 37 keer scoorden. It was great. Daarvoor was ik van mijn dertiende tot mijn tweeëntwintigste kapitein in de nationale jeugdploegen. Ik kreeg van de meest gelezen krant in Kroatië een trofee als meest getalenteerde jeugdspeler in het jaar dat DadoPrso profspeler van het jaar werd. Op mijn eenentwintigste ging ik als beste schutter na Spehar naar Dinamo Zagreb. De kranten schreven dat ik de nieuwe Suker zou worden. Suker was ook van Osijek naar Zagreb gekomen en ik had al veel gescoord en blabla … blablabla … Ik stond ook op het punt om international te worden en ik had net daarvoor twee keer gescoord met de nationale jeugd tegen Engeland, waardoor ik al helemaal als ster werd beschouwd. Dus ik kreeg, naar Kroatische normen, big money. Maar in Zagreb begon ook my big trouble. Mijn ploegmaats waren jaloers, dus ze verwachtten elke wedstrijd vijf doelpunten van mij. Toen we slecht begonnen te spelen, werd de druk te groot en werd ik aan de kant gelaten. Dus ik probeerde naar een andere club te raken, hoewel ze zeiden dat ik geduld moest hebben. Op dit punt zou ik je a big story kunnen vertellen, maar daar hebben we nu geen tijd voor.”

Toch wel, Goran. Vertel ! “( zucht) Eén speler, Niko Kranjcar, hoorde dat ik het dubbele van hem verdiende. Hij was kapitein, een Zagreb boy, en probeerde mij dus aan de kant te duwen. Wat hem lukte. Hij gaf mij gewoon de bal nooit. Verschrikkelijk. The worst time of my life. Bosnjak kwam het jaar nadien van de rechterkant naar de spits en deed het echt heel goed met Da Silva( niet te verwarren met Alex Da Silva van Genk, nvdr). Dus ik kwam ook dan niet in de ploeg, waardoor ik eigenlijk een jaar verloor. Daarom wou ik ergens anders naartoe, ik heb hen zelfs gesméékt om mij te laten gaan, maar ze wilden dat ik tijd nam. Uiteindelijk kon ik naar Sankt Gallen in Zwitserland. Gewoon om te kunnen spelen. Maar ik was te duur voor hen om er langer dan een half jaar te kunnen blijven. Ondertussen was Bosnjak naar Genk vertrokken en wilde Zagreb mij terug. In de voorbereiding speelde ik redelijk wat, maar in de kwalificaties voor de Champions League koos de trainer voor de counter en één snelle spits. Tegen Arsenal mocht ik bij een 0-2-achterstand nóg niet meedoen en dat vond ik weinig respect voor de doelpunten die ik al gemaakt had. Dus wou ik voor de zoveelste keer vertrekken.”

Ajax

Moet hij zichzelf ook niet iets aanrekenen ? “Na Sankt Gallen terugkeren naar Zagreb is de grootste fout van mijn leven geweest, besef ik. Ik verloor daar twee jaar. They killed my dream. Want de vader van Niko Kranjcar werd er trainer. Toen kon ik het helemaal vergeten. Ik haat het als voetbal niet om goed spelen of slecht spelen gaat. Daarom ben ik blij dat ik hier ben en weer opnieuw kan beginnen. Weet je dat ik ginder zélf mijn loon verlaagde om de problemen op te lossen ? Wauw, zeiden ze. Wat een geste ! In de competitie scoorde ik vervolgens drie doelpunten in vijf wedstrijden en daardoor merkte Genk mij op.”

Is het niet ongebruikelijk dat een speler zelf een deel van zijn loon inlevert ? “Oké, de vicevoorzitter stelde voor dat het misschien beter was 25 procent van mijn loon in te houden. Ze zouden aan de buitenwereld zeggen dat ík het voorgesteld had. Ik liet dat toe op voorwaarde dat ze mij zouden laten spelen. Maar dat deden ze dus niet. Ik dacht bij mezelf : stommerik ! Je moet er geweest zijn om het te geloven.”

Ondertussen leerde hij wel uit die ervaring. “Werken, werken, werken. En je móét zelfvertrouwen hebben. Want anderen kunnen je kapotmaken. Ik had Zagreb vroeger moeten verlaten. Naletilic, mijn makelaar, kon mij naar Sampdoria krijgen. Maar wij Kroaten hebben het probleem dat we geen EU-land zijn. Ja, ik hoorde ook dat ik naar Club Brugge kon. Maar ik weet dat sommige mensen uit Kroatië mails hebben rondgestuurd dat ik een idioot ben. Jerko Leko ( niet te verwarren met Ivan Leko van Club Brugge, nvdr) overkwam het ook bij Monaco. Ze mailden dat hij te veel dronk en zo … Op mijn achttiende kon ik als jeugdinternational tekenen bij Ajax. Leo Beenhakker was technisch directeur en zat klaar met een contract voor vier jaar. Ik had vijf dagen getraind met de eerste ploeg. Een droom voor mij. Maar mijn club wou vijf miljoen mark (ongeveer 2,5 miljoen euro, nvdr). Veel te veel voor een achttienjarige. Dus Leo Beenhakker schoof het contract in de versnipperaar. Zeven maanden later zou ik een vrije speler zijn, dus toen kwamen Ronald Koeman en Ton Pronk kijken. Maar net in die periode speelde ik zes maanden niet bij Zagreb. Mijn grote droom was weg. Nu zit ik hier in Genk. Dus ik ben gretig (blaast), héél gretig.”

Niet ijzig

Of er, ten slotte, ook iets is wat we níét van hem mogen weten ? Hij begrijpt het aardigheidje in de vraag, maar lacht niet. “Ik zeg soms wat mij op het hart ligt en daarom heb ik daarnet dingen gezegd die ik misschien beter niet had gezegd. Over Kranjcar. Want hij is een sterspeler in Kroatië. Maar ik ben die slechte mensen beu, dus ik moest dat even kwijt. Begrijp je ? Want ik haat op de bank zitten. Dat kan ik na de afgelopen twee jaar echt niet meer aan. Ik denk niet meer aan het geld. Spelen wil ik.”

Hij heeft het kalm verteld. “Ja, maar dat ben ik in wezen niet. Integendeel. Ik ben … emotioneel. I take all to my heart. Ik ben niet ijzig. Maar de mensen zullen mij later herinneren op een goede manier, hoop ik. Zoals iedereen dat wel wil. Ik wil hier echt iets winnen.” l

RAOUL DE GROOTE

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content