‘Geef mij maar diepgang en duiding’

Onze vroegere leuze ‘Altijd met voetbal in het hoofd’ past perfect bij Bart Van Herpe. Bij de dagelijkse gesprekken met zijn drie voetballende zonen van 18, 17 en 16 is zijn archief van 25 jaar Sport/Voetbalmagazine een handig hulpmiddel.

Bart Van Herpe: ‘Mijn vrouw Els weet ondertussen dat ik in een week met Champions League en Europa League drie dagen na elkaar aan de buis ben gekluisterd. En ik kijk nu al uit naar de sportzomer, met het EK voetbal, de Olympische Spelen, de Tour en het begin van de nieuwe competitie in eerste klasse. Voetbal, en sport in het algemeen, laat me eigenlijk nooit los.

‘Ik voetbalde ooit zelf nog in Turnhout, ook al was ik niet het grootste talent. Vanaf mijn negende werd ik een redelijk fanatieke volger. Sinds het WK voetbal van 1974 in West-Duitsland ben ik een eigen archief begonnen, met krantenartikels maar ook eigen stukjes, die ik zorgvuldig neerschreef. Ik waande mezelf dan journalist en kon daar heel goed mijn creatief ei in kwijt. Wedstrijden werden toen bijna niet rechtstreeks uitgezonden, maar de radioverslaggeving met Jan Wauters maakte veel goed. Zelfs op een familiefeest nam ik mijn kleine radio mee, om vol passie te luisteren naar zijn verslag. Op zaterdagavond en zondagmiddag had ik dan het gevoel op de eerste rij te zitten. Ik werd daar echt in meegezogen en ging daar volledig in op. Later studeerde ik af als germanist en droomde ik ervan om sportjournalist te worden, maar een niet-geslaagde stemtest besliste er anders over.’

Goede aanvulling

‘Bij ons thuis hadden we als krant dagelijks Het Nieuwsblad in de bus. Maar met mijn weinige zakcentjes kocht ik wel eens een Sport70 ( de voorloper van Sport/Voetbalmagazine, nvdr). Als die uitkwam, ging ik naar de lokale dagbladhandel en stond ik die in de winkel te lezen. Ik vond die artikels toen al een goede aanvulling op wat ik in de krant had gelezen. En dat smaakte naar meer. Uiteindelijk ben ik ondertussen al meer dan 25 jaar een trouw en fier abonnee van Sport/Voetbalmagazine. Jullie gaan verder dan de waan van de dag. Ik houd ook niet zo van oppervlakkigheid of een doordruk van iets, geef mij maar diepgang en duiding. Zoals onlangs het achtergrondverhaal bij de transfer van Edmilson Jr., hoe Standard het spel niet netjes speelde tegenover STVV. Dat vind ik sterk. Daar moeten jullie als magazine in investeren. Ik zie ook vaak nieuwe invalshoeken, zaken waarvan je zegt: tiens, dat wist ik nog niet. Het artikel over de comeback van Kim Clijsters onlangs, daar vond ik nog meer informatie in dan wat ik al had meegekregen.

‘Ik ben ook een trouw volger en lezer van de verschillende gidsen en specials over een EK, WK, de Olympische Spelen en de aparte wielernummers, die reportages trekken me nog altijd aan. Ik houd ook alles goed bij. De exemplaren worden netjes opgeborgen in kaften, drie per jaargang, en staan altijd binnen handbereik in de kast op mijn bureau. Ik ben een nostalgicus. Het is zalig om terug te kunnen grijpen naar een editie van pakweg tien jaar geleden. Dat heb ik bijvoorbeeld ook met jullie rubrieken ‘de traditieclub’ of ‘de cultfiguur’. Dan keert echt alles terug en herbeleef ik het als het ware nog eens. Dat boeit me meer dan de vele hoeraverhalen over de vedetten van vandaag.’

Surplus

‘Bij Sport/Voetbalmagazine vind ik een surplus dat ik sterk apprecieer. Een column als die van François Colin, waarbij hij de gang van zaken binnen de Pro League, de UEFA of de FIFA op de korrel neemt, dat prikkelt mijn nieuwsgierigheid. Hij zorgt voor antwoorden op mijn vragen. Ik ben altijd op zoek naar een beeld op het groter geheel, iets waar wij als leken vaak van verstoken blijven.

‘Ik vind de heroïsche verhalen, verteld door middel van anekdotes, prachtig. Die komen ook regelmatig naar boven bij Jacques Sys. Zij maakten de tijd nog mee dat ze de sterren van toen konden interviewen in de kleedkamer of bij hen thuis op de sofa. Ook mijn grote idool Jan Wauters raakte zo ooit bij de echt groten, zoals Eddy Merckx. Ik zoek naar die toegankelijkheid, ook in verhalen of reportages. Je moet het gevoel hebben dat de deuren spontaan opengaan.

‘Mijn eigen zonen doorbladeren Sport/Voetbalmagazine, net zoals ze dat bij de krant doen. Zij blijven sporadisch eens hangen. Zij volgen het gewoon anders, iets minder fanatiek dan ik. Ik ben ondertussen een vijftiger. Maar als ze op de proppen komen met een transfernieuwsje, dan blijf ik het super vinden dat ik daar nog iets extra’s aan toe kan voegen. ( lacht) Dat appreciëren ze wel.’