Op 8 mei 2008 verongelukte François Sterchele. Nog altijd huldigen de supporters van Club Brugge hem elke wedstrijd in de 23e minuut. ‘Chapeau’, zegt Marleen Boonen, ‘dat zij hem wel in ere blijven houden.’ Een moederhart spreekt op de vooravond van Allerzielen.
‘Komende lente zal het al negen jaar zijn dat François overleed. Je doet voort, je evolueert, na zijn dood ga je doorheen verschillende emotionele fases, maar de pijn zal er altijd zijn. Die gaat nooit meer weg. Een deel van jezelf is verdwenen, weggerukt, en dat komt nooit meer terug. Dat weet je. Het blijft zo.
‘Je doet voort omdat je voort moet doen. Ondanks alles. Je leeft ermee. Maar ik weet niet of je de dood van je kind ooit kunt aanvaarden. Ik denk het niet. Je aanvaardt het omdat het niet anders kan. Maar echt aanvaarden is dat volgens mij niet. Dat gaat niet.
‘Het blijft hard. Het moeilijkst is het op momenten als Kerstmis en zijn verjaardag. Soms denk ik: volgend jaar zou hij al 35 jaar zijn, ongetwijfeld zou hij al papa zijn geweest. Dat doet pijn, merk ik. Soms doet het pijn hier rondom ons de vrienden van François met hun gezin te zien, omdat het je confronteert met het feit dat je ook dat zult moeten missen.
‘Daartegenover staat Gauthier. Mijn kleinzoontje van acht jaar. Het zoontje van mijn dochter. Hij verlicht ons dagelijkse leven. Hij zorgt ervoor dat we mooie momenten beleven en dat we andere dingen kunnen laten voorbijgaan.’
HOMMAGE
‘Bij ieder van ons laat François nog altijd een enorme leegte na. Nog altijd is hij elke dag in onze gedachten en in ons hart. Iemand als hij kan je niet opzijzetten. Hij was zo charismatisch, hij bezat zoveel levensvreugde. Hij hield er zo van zich te amuseren, te lachen en grapjes te maken. Dat missen we. Voilà.
‘François was een unieke jongen.
‘Dat de supporters van Club Brugge nu, acht en een half jaar later, nog altijd elke wedstrijd in de 23e minuut voor hem applaudisseren, zegt veel. Dat komt uit hun hart. Het moet zijn dat hij indruk op hen maakte. Anders zouden ze hem niet elke keer weer zo’n mooie hommage geven.
‘Elke dag is er wel iets dat aan hem doet denken.
‘Bovendien voetbalt Gauthier nu ook, bij RFC Luik, en praat hij heel veel over zijn tonton du ciel. Hij kijkt vaak naar de dvd’s van de doelpunten van François.
‘In huis hangen er nog enkele herinneringen. Foto’s en zijn shirt van het seizoen dat hij met Germinal Beerschot topscorer werd. Er staan ook een paar van zijn trofeeën. Maar niet te veel. Het is geen museum.
‘Nog altijd maakt François dus deel uit van ons dagelijkse leven. Ik denk dat zijn energie nooit bij ons zal weggaan, omdat hij zo alomtegenwoordig was.
‘Het gebeurt zelfs nog dat ik tegen hem praat, dat ik hem om raad vraag, dat ik zeg: wat denk jij dat het beste voor mij zou zijn, dat of dat?
‘Niet zo lang geleden rook ik opeens zijn parfumgeur. Zomaar. Eigenaardig.’
EVENWICHT
‘Ik ben erin geslaagd om een evenwicht te vinden.
‘In het begin probeer je alles te begrijpen en uit te leggen, maar ik weet niet of dat helpt. Uiteindelijk kom je tot de conclusie: het is het lot. Fataliteit. Voorbestemd. Onafwendbaar. Voor mij is dat zeker.
‘Zeker is voor mij ook dat er iets in hem wist wat er zou komen. Daar zijn veel te veel aanwijzingen voor, grote en kleine. Dat hij mij enkele dagen voor het ongeval plots vroeg om een grote barbecue te organiseren voor zijn familie en naaste vrienden bijvoorbeeld.
‘Je kunt ook niet in je zetel blijven zitten wenen van ’s morgens tot ’s avonds.
‘Het leven gaat verder en je moet voortdoen voor diegenen die er wel nog zijn.
‘Je moet in beweging komen en zorgen dat bepaalde zaken vooruitgaan. Zoals de vzw ‘Rêves d’enfants‘ van François, waarmee we veel doen voor kinderen; en zoals de Sterchele Cup, het toernooi voor U9- en U11-teams dat Harold Deglas op poten zette en dat nu plaatsgrijpt in het stadion van RFC Luik.
‘En er zijn uiteraard ook de kleine dingen van het dagelijks leven.
‘Je leeft van dag tot dag met wat er zich elke dag aanbiedt en je geniet vooral van de menselijke rijkdom van familie en vrienden. Daar vooral vond ik het plezier terug, bij de mensen die je omringen. Zo was François ook.’
CLUB BRUGGE
‘Met Club Brugge zijn we niet meer in contact sinds er een nieuwe directie is.
‘Onze abonnementen werden ons afgenomen, we werden niet meer uitgenodigd en we zijn met de vzw van François blijkbaar ook niet meer welkom op de fandag. Ik zal eerlijk zijn: we voelen ons aan de kant gezet.
‘In acht jaar is Club Brugge ook nog niet één keer naar de Sterchele Cup gekomen. Ik hoor dat ze zelfs niet meer antwoorden op de vraag om deel te nemen. Dat vind ik vreemd. Daarom zeg ik: chapeau voor de supporters, dat zij François wel in ere blijven houden. Bravo!
‘Met Luc Devroe ben ik wel nog in contact. Nu hij in Oostende werkt, nodigde hij mij al naar daar uit. Hij denkt dat Club wel iets zal organiseren voor de tiende verjaardag van het overlijden van François. Dat zou fijn zijn. Waarom niet een wedstrijd spelen tussen zijn ploegmaats van bij Club Brugge en die van bij de Rode Duivels destijds?
‘Een jaar of drie geleden ben ik voor de reportage ‘Les orages de la vie‘ van Stéphane Pauwels op RTL TVI voor het laatst in het stadion van Club geweest. Dat deed mij heel wat. Het deed mij veel meer dan toen ik voor diezelfde reportage voor het eerst de plaats van het ongeval bezocht. Daar was ook helemaal niets te zien. Het is ook geen herdenkingsplaats meer. Alles werd er snel verwijderd, omdat te veel mensen er stopten langs de weg en dat gevaarlijk was. Maar toen ik in Brugge het veld opstapte, kwamen heel veel herinneringen terug met beelden van toen hij er voetbalde. Dat bracht wel emoties te weeg.
‘Sindsdien kwam ik niet meer in het Jan Breydelstadion.
‘Nochtans ben ik er dikwijls in de buurt. Mijn beste vriendin woont in Knokke, waar ook François woonde, en ik ben veel bij haar. Ik voel mij goed aan zee. Ik hou van de sfeer die er hangt. Het levensritme is er ook anders. Het is er meer zen dan hier in het Luikse. Ik voel er mij meer ontspannen. Ik denk dat ik er mijn oude dag zal doorbrengen.’ (lacht)
DOOR CHRISTIAN VANDENABEELE – FOTO’S BELGAIMAGE – JASPER JACOBS
‘Niet zo lang geleden rook ik opeens zijn parfumgeur. Zomaar. Eigenaardig.’ MARLEEN BOONEN
