STVV trok de lijn van vorig seizoen door. Met goed combinatiespel werd neo-eersteklasser Lierse opzijgezet. ‘En toch gaan we het lastig krijgen’, vreest coach Guido Brepoels.
STVV wordt groot. Denkt groot. Terwijl de stadionspeaker zaterdagavond iets voor tienen nog het publiek bedankte voor de vocale steun en de populaire hit van vorig seizoen (‘Nachten in Sint-Truiden duren lang’) weer door de boxen schalde, schoven de media aan in de nieuwe mixed zone op Stayen, om er de spelers aan de tand te voelen. Zoals op een EK of WK, of na een Europese wedstrijd. Pers netjes van voetballers gescheiden door nadarhekken. De helft van de media bestond uit Japanners, die de strapatsen van Eiji Kawashima volgden. Zelden gezien op Stayen, zo veel pers die maar in één voetballer geïnteresseerd was. Van iedereen, van coach tot Liersespeler, wilden ze maar één ding weten: of Kawashima het goed had gedaan.
Ja, zonder veel meer. Hij leefde wel mee, de Japanner, die neerzeeg na het laatste fluitsignaal. Teleurgesteld. Tegen de kopbal van Vincent Euvrard had hij even voorbij het half uur geen verweer gehad. Van dichtbij gefusilleerd. Bediend vanaf de Truiense rechterflank, die Lierse tot dan de hele tijd in de vernieling speelde. Afgetroefd werden ze, de Lierenaars, die links, rechts en centraal voortdurend gepakt werden. Omdat Lierse een tempo te laag speelde, vond hun coach. Omdat Lierse onvoldoende samen speelde, vonden ze in het winnende kamp. In tegenstelling tot STVV, dat op de twee buitenspelers Christ en Rymenants na kon terugvallen op automatismen van vorig seizoen, voetballen ze in Lier nog op eilandjes. Lierse miste zaterdag lijm, een piramidebouwer.
Lijm was er wel bij STVV, dat in vergelijking met vorig seizoen een hele as ( Mignolet, Cantaluppi, Chimedza) met veel rust en voetballend vermogen zag vertrekken en ook nog eens diepgang en snelheid op de flanken miste. Wilmet zit bij KV Mechelen, Schouterden ligt in de lappenmand. Hun vervangers zijn andere types: Christ (rechts) heeft liever de bal in de voet, terwijl debutant Rymenants (PSV jeugd) eigenlijk werd aangeworven als linkerflankverdediger…
Om dat op te vangen dokterde Guido Brepoels een plannetje uit. Hij kan zagen tot morgenvroeg, de flanken zijn er (nog) niet. En dus moesten de jongens aan de buitenkanten bij balbezit heel diep en breed gaan staan. Op die manier kwam er ruimte voor de driehoek op het middenveld ( Mennes, Delorge en Deferm). Terwijl Mennes voor de verdediging bleef, moest een van de andere twee constant diep gaan. Deferm meestal links van Sidibe, Delorge rechts. En ook al viel de goal uit een spelhervatting, het ingeoefende spel leverde wel wat kansen op. Dus had de trainingsarbeid zijn rendement.
Er ging een luide ‘oef’ door Stayen, want de voorbereiding was dunnetjes geweest. Wel een defensieve organisatie, maar offensief amper kansen. Dat was tegen Lierse wel anders, met name Deferm speelde een dijk van een match, met een paar dotten van kansen. Maar hij miste ze. Deferm was de suprise van de chef. In tweede klasse in de ploeg gekomen als linksachter, maar daar kon hij zich in eerste nog niet doorzetten. En nu offensieve middenvelder… Hij deed het alsof het zijn natuurlijke biotoop was.
Tegen PSV stond Hervé Onana nog op die positie. Nu niet, en dat heeft zijn redenen. Als Delorge inschuift, komt de derde man naast Mennes te zakken en is die eigenlijk verdedigende middenvelder. En Onana daar, als verdedigende middenvelder, een spits op die positie… Psychologisch is dat niet logisch. Brepoels heeft dan zijn manier om Deferm te prikkelen: “Giel, heb ik gezegd, jongen, je hebt hier twee jaar lekker gegeten en gedronken, het is tijd dat je eens opstaat…”
Flierefluiter
Zo is de Truiense baas, die het maximum uit de groep blijft halen: hard, maar tegelijk pakt hij de jongens bij zich. Over de schouder wrijvend. Maar gewerkt moet er worden, tot vervelens toe. Dat merken ook de Standardmannen Mbuyi- Mutombo en Camara, zaterdag beiden slechts invallers. Brepoels: “Mbuyi-Mutombo heeft heel veel kwaliteiten, maar nog niet het gevoel wanneer hij moet spelen, of wanneer hij de actie moet maken. De actie gaat al goed, maar vervolgens komt er nog een actie. En is het moment weg. Tegen Lierse zag ik goeie momenten, maar ook dramatische. Dat is jeugd, dat neem ik hem niet kwalijk. Camara, technisch iets minder, heeft nog hetzelfde probleem.”
Ze werken eraan, iedere dag voor de training. Aannemen, spelen, aannemen, spelen. Pass en trappen, met de hele ploeg, een half uur aan een stuk. Altijd juist. Brepoels: “Als ze dat volhouden – want het eist concentratie – gaan ze vooruitgang boeken. Ik geef niet af. Echt niet. Christ heeft hier al meer gelopen – hij gaat zelfs diep zonder bal – dan tot dusver in zijn hele leven. Je moet het zeggen hoe het is: hij is altijd een flierefluiter geweest, maar doet het nu goed. Daarom ben ik zo blij dat we wonnen. Om-dat ze er nu in ge-loven dat het wat oplevert.”
En toch blijft de Maaskanter realist. Brepoels: “We gaan het nog lastig krijgen, dat besef ik. Daarom willen we er graag nog volk bij. Komend weekend moeten we naar Brugge. Wil je daar wat halen, dan moet je diepgang hebben. En is het fysiek vol te houden, dat is het grote vraagteken. Een geblesseerde, een geschorste… De kern is heel smal, te smal voor eerste klasse. Zet wat druk, zeggen de spelers dan. Geloof me, ik doe niet anders.”
Wedstrijdritme
Uitkijken deed ook heel Stayen naar het debuut van Mark Volders voor STVV. Volders was meer dan een jaar out vanwege eerst een schouderletsel en daarna het failliet van Moeskroen. Hij deed het zoals zijn Japanse evenknie: behoorlijk tot goed. Niks te verwijten. Op reflexen stoppend wat moest worden gestopt en nu en dan wat gediend door het geluk.
Keeperstrainer Jos Beckx was tevreden: “Wij hadden niet zo veel wedstrijden in de voorbereiding en voor Mark ging het toen met hoogtes en laagtes. Wat normaal is, denk ik, na een jaar inactiviteit. De laatste dagen hebben we daarom wat meer op vertrouwen gewerkt, veel hoge ballen gegeven, en het is zeker een goeie zaak dat hij de nul heeft kunnen houden. Wedstrijdritme, dat mist hij. De ballen die tussendoor komen, daarop moet hij opnieuw de klik kunnen maken. Nu twijfelt hij nog en twijfelen op dit niveau is te laat komen. Voor zijn blessure hoorde hij volgens mij bij de top drie in België en nu hij geen fysieke problemen meer heeft, verwacht ik dat Mark opnieuw bij die top in België kan komen. Over een paar weken weliswaar.”
Het probleem, zegt Beckx, is dat heel veel mensen hem gaan vergelijken met Mignolet. “Simon was vorig seizoen de beste van België. Ik heb net van hem een bericht gehad, die gaat wellicht bij Sunderland onder de lat starten. Simon straalde nog iets meer rust uit, keepte op een verschrikkelijk hoog niveau, voor mij was dat de beste in België, die moet altijd in de nationale ploeg staan. Eén tegen één bijna onklopbaar, goeie reflexen, een beer van een vent. Top. En dan is het niet makkelijk om hem te vervangen, zeker als je een jaar niet hebt gespeeld. Maar ik was er vrij gerust in, in een wedstrijd met volk gaat Mark er staan, die adrenaline heeft hij nodig.”
door peter t’kint
