Melvin Watson, motor van een herboren Bree, mag je gerust één van de meest gevreesde spelers in België noemen. Maar buiten zijn basketbiotoop blijkt hij een uiterst vreedzaam man te zijn.

De 1m83 grote, donkere Amerikaan speelt al drie seizoenen in het shirt van Bree. Ongelooflijk eigenlijk dat een spelverdeler van zijn kaliber nog steeds in de Belgische competitie vertoeft. Meer nog, een verlenging met drie jaar van zijn aflopend contract is nakend. Watson overweegt zelfs een Belgisch paspoort aan te vragen. Sinds zijn terugkeer uit blessure boekten de Limburgers een opmerkelijke zegereeks van negen opeenvolgende overwinningen. In de close games met Bergen en Pepinster was het telkens Watson die de meubelen redde. Tegen Pepinster maakte hij een fout op de jonge Guy Muya, waarna die in de slotseconden vanop de vrijworplijn held of anti-held van de wedstrijd kon worden. Het werd het tweede. Bree won, en Mel haastte zich na de wedstrijd naar een snikkende Muya om hem te troosten.

De happy few

Watson : “Het basketbalwereldje is een keiharde business. Op alle professionele tegenslagen moet je volwassen proberen te reageren. Dat heb ik zelf ook geleerd uit alle ontgoochelingen die mij te beurt zijn gevallen. Destijds, na mijn collegeperiode, dacht ik een goede basketbalspeler te zijn. Mijn naam werd vaak geciteerd bij de kandidaten voor de tweede ronde van de draft ( wachtkamer van de NBA, nvdr). Ik doorliep vier free agent camps bij NBA-ploegen, but things didn’t work out. Op zulke momenten denk ik dan dat het wel een reden heeft.

“Die ervaring had ik nodig om naar Europa te komen en weer zin en stabiliteit in mijn leven te brengen. Uiteindelijk verdien ik nu mijn brood met basketbal, terwijl mijn vrienden in South Carolina elke morgen vroeg opstaan, pas ’s avonds laat vermoeid thuiskomen en toch nog een goede huisvader moeten zijn. Dàt is pas hard. Mijn job vergt ook zware fysieke inspanningen, ik moet omgaan met druk, maar ik beschouw het als een groot voorrecht om professioneel basketter te kunnen zijn. Daar doe ik het mee, alles wat me wordt aangeboden schat ik naar waarde. Als je dat niet kan, besef je niet how blessed you are.

“Wat niet wil zeggen dat iedereen moet doen als ik, iedereen heeft een verschillende mentaliteit. Maar ik redeneer zo : er zijn duizenden en duizenden basketspelers die even getalenteerd zijn als jijzelf, dus moet je je gelukkig prijzen dat jij bij die happy few behoort. Op die manier hou ik mezelf gemotiveerd, dat drijft me ook om me altijd honderd procent te geven, ongeacht bij welke club ik speel.”

De donkere periode

Bekijk hem, met dat onafscheidelijke monkellachje om zijn mond. Luister naar zijn rustige stem, zijn welgekozen woorden, en je zou er je leven op verwedden dat Watson door het leven glijdt. Zelfs als hij over zijn somberste momenten vertelt, verdwijnt de zon niet van zijn gelaat.

Watson, de blik even op oneindig : “Toen duidelijk werd dat ik mijn NBA-droom moest opbergen, waagde ik mijn kans bij South Dakota in de CBA. In die periode sukkelde ik met mijn knieën en blijkbaar was dat het managementteam ter ore gekomen. Twee dagen voordat de uiteindelijke spelerslijst samengesteld werd, besloot de club om mij te dumpen. Ik wist echt niet meer waar naartoe.

“Op een avond zat ik voor mijn hotel buiten op het voetpad. Alleen, rillend in de sneeuw. Kwam er een spelersmakelaar voorbij. Hij zei dat hij nog een clubje in North-Dakota kende, dat uitkwam in een pas opgestarte semi-professionele competitie. Het ging om Fargo : een klein, miezerig dorpje waar het altijd vriest. Ik zou er minder verdienen dan met een gewone job, maar op dat moment wilde ik gewoon basketballen. Na ongeveer twee maanden werd de league opgedoekt, maar ik was te trots om terug te keren naar South Carolina.

“Dus zocht ik ginds werk. Ik kapte volledig met het basketbal en kwam aan de bak als hulpje in een drukkerij, en nadien als magazijnier. Ondertussen stouwde ik me vol met hamburgers en allerlei rommel, waardoor ik redelijk wat gewicht bijwon ( lacht). Het keerpunt kwam toen ik vernam dat mijn vriendin zwanger was. Ik besliste om weer alles op een basketcarrière te zetten. Mijn manager regelde een try-out in Griekenland, bij Panionos. De afspraak was dat ik er twee weken zou proefdraaien. Uiteindelijk bleef ik twee maanden, waarna ze mij wandelen stuurden. Bleek dat ze al die tijd met mijn voeten hadden gespeeld en hadden zitten wachten op een NBA-speler.

“Gelukkig wilde Bree mij vervolgens nog een kans geven.”

De perfecte club

Al beseffen we het zelf niet altijd, België is volgens Melvin Watson een prachtland.

“Je neemt de trein en op een paar uur ben je in Parijs, alles ligt hier zo kortbij. Bree is een rustig dorpje en de club gaat in de goede richting. Yves Dupont kwam, een nieuwe zaal ook, en voor volgend jaar zou Mathias Desaever gecontacteerd worden. Wij horen thuis op die derde plaats, een play-off-finale moet onze ambitie zijn. Op tactisch vlak is Bree de perfecte club voor mij. We beschikken over goede schutters, en Dupont komt geregeld naar de top van de raket, waardoor ik de ruimte krijg om naar de ring te infiltreren.

“Ik ben hier een veel betere speler geworden. In grote mate is dat te danken aan Danny Herman en coach Vervaeck. Danny leerde me betere keuzes te maken en met meer overzicht te spelen. We wonnen nu al een aantal wedstrijden in de slotseconden. Dat komt omdat deze ploeg zich, door zijn ervaring, in een situatie kan manoeuvreren waarbij geluk wordt afgedwongen. Dat doe je door aan elk aspect aandacht te besteden. Bovendien kan je met de coach steeds in discussie treden, hij staat open voor elke visie en voelt zich zeker niet te goed om naar zijn spelers te luisteren. Volgens mij is dat zijn grootste kwaliteit.”

De familie

Watson mag dan al drie jaar in België verblijven, zijn vrouw en hun vierjarig zoontje Joshua waagden de sprong over de Atlantische Oceaan (nog) niet. Gesteld dat hij een nieuw contract ondertekent bij Bree, kan hij hier toch niet langer alleen blijven wonen ?

Watson : “Neen, dan zullen ze zeker eens overvliegen. Enerzijds is het enorm hard om je familie en vrienden zo weinig te zien, anderzijds is het misschien beter omdat je zo je beroep en je privé-leven perfect gescheiden houdt. Twee uur voor elke wedstrijd bel ik hen, dan doet het wel pijn om mijn zoontje te horen. Hij vraagt altijd : ‘Papa, wanneer kom je thuis om met mij te spelen ?’ Hij begrijpt de situatie niet goed. Telkens wanneer ik naar South Carolina terugvlieg, beschouw ik het als mijn plicht om de band met mijn zoon te verbeteren. Ondertussen probeer ik hen via mijn basketbalcarrière te onderhouden.

“Daarom hecht ik zoveel belang aan stabiliteit. Je mag dan dromen van een sterkere competitie, in Spanje of Italië bijvoorbeeld, maar velen vergeten dat je in die landen ook veel makkelijker opzij geschoven wordt. Zeker als Amerikaan. En wat moet je dan doen ? Ik heb een familie te onderhouden, hoor.”

Het geloof

Melvin Watson is, zo lijkt het wel, als de dood om wegens zijn geloof voor saai versleten te worden. “Versta mij niet verkeerd : ik drink ook wel eens een pintje en ik zet ook af en toe een stapje in de wereld. Ik ben een doodnormale christen.

“Trots en geloof zijn twee sleutelbegrippen in mijn denkwereld. Het ene kan niet zonder het andere. Ik bid iedere dag tot God om hem te bedanken voor de talenten die hij me gaf. Maar je hebt ook trots en eergevoel nodig om die talenten ten volle te benutten. Het kan zijn dat anderen evenveel talent meekregen, maar het is die trots en je hart die het verschil maken. Iemand die geen trots heeft, kan ook geen respect afdwingen bij een ander.

“Ik ben van kindsbeen opgegroeid met het christendom. Voor mijn moeder is dat altijd zeer belangrijk geweest. Zij staat er op dat ik voor de wedstrijd altijd wat van haar speciale olie opdoe. Dan dop ik mijn vingers in die olie en maak ik een kruisteken. Elke dag trek ik een uurtje uit om, in mijn eentje, wat uit de bijbel te lezen hier in een kerk in Bree.

“Of ik ooit getwijfeld heb aan God ? Eigenlijk niet. Goed, je kan zeggen : die successen en prestaties heb ik zelf afgedwongen, maar dan moet je ook toegeven dat alle dommigheden en tegenvallers in je leven ook door jezelf veroorzaakt zijn. Neen, ik herhaal het : alle gebeurtenissen in je leven hebben een betekenis.”

De NBA

Watson : “Je mag hopen, maar je moet realistisch zijn. En naarmate je ouder wordt, word je realistischer. Ik zal het blijven proberen, zonder evenwel dom te doen. Als ik moet kiezen tussen een try-out bij een NBA-team of het seizoen beginnen met Bree, dan kies ik voor Bree. Hier heb ik zekerheid.

“Twee jaar geleden maakte ik een goede beurt op een trainingscamp bij de Utah Jazz. De coach, Jerry Sloan, feliciteerde me achteraf, maar ze zochten naar een type als John Stockton, iemand die het halfcourtplay beheerste. Daar moet je je bij neerleggen. Er is zoveel geluk mee gemoeid, je moet de juiste persoon op het juiste moment zijn. Het stoort mij wel dat je zo moeilijk van een label afgeraakt. Er wordt mij al zovele jaren gewezen op mijn open jumpshot, dat je op den duur voor jezelf een complex creëert en dan gaat het helemaal niet meer. Ik word er altijd wel weer op afgerekend.

“Was ik tien centimeter groter zou zijn, speelde ik nu in de NBA. Er lopen trouwens veel oude kennissen van mij rond in de NBA. Vince Carter, bijvoorbeeld. Niet dat we persoonlijke vrienden zijn, maar hij zou toch een praatje met me maken.”

Gevraagd naar enige gevoelens van jaloezie jegens de kennissen die het wel maken in het walhalla van het basket, krijgen we een antwoord dat weer zo typerend is voor Watson : “Je mag nooit jaloers zijn op je naaste. God has a pattern for every individual. Als iemand iets krijgt, dan is het omdat hij het verdient.”

Slot

Sportief manager Eddy Swaeb van Bree had ons vooraf gewaarschuwd. “In feite is Melvin te eerlijk voor de topsportwereld.”

Mel lonkt eens naar zijn polsbandje.

D, L, R, R.

Discipline, Love, Respect, Responsability.

door Matthias Stockmans,

“Een try-out bij een NBA-team, of het seizoen beginnen met Bree ? Dan kies ik voor Bree.”

“Als iemand iets krijgt, is het omdat hij het verdient.”