De lange Nederlander van SV Waregem en AA Gent schudde het voetbal helemaal van zich af.
Boomlang, werd altijd van Aad Koudijzer gezegd. Afgezakte kousen, brede bewegingen, hij was vooral een slimme voetballer. Vlot scorend ook, één keer werd hij bijna topscorer. Hans Posthumus (“Ook een simpele voetballer”) haalde het toen. Hij is 53 inmiddels, nog even lang, nog even vlot pratend. Al is hij een stuk rustiger geworden, beweert hij; zijn dagen zijn niet langer gevuld met voetbal. Het heeft allemaal met genieten te maken, met prioriteiten, en dan wijst hij schuin naar het wijffie. De fermette in het landelijke Gavere (“Heel veel leuke restaurantjes in de Vlaamse Ardennen”), zeven honden, elk jaar naar een vakantiehuisje in Spanje : meer moet dat niet zijn.
Koudijzer : ” Hans Croon heeft mij gehaald, in ’72 was dat. We promoveerden meteen naar eerste klasse. Het volgende jaar wonnen we de beker. Bij het feest kondigde Croon op het balkon van het Waregemse stadhuis aan dat hij naar Anderlecht vertrok. Ik bleef nog vier jaar, daarna volgden zes jaar AA Gent. Ik voelde mij daar heel goed thuis. Gent was volkser dan Waregem, dat dan weer, zeg maar, een heel leuke professionele caféploeg was. Een caféploeg die wel drie keer Europees voetbal haalde, de beker won en één keer bijna kampioen werd. Alleen omdat Anderlecht de punten cadeau kreeg van Tongeren ging dat niet door.
“In Gent heb ik mij het meest geamuseerd. We hadden een heel leuke ploeg, ik ken ze nog zo uit mijn hoofd : Laureyssen, Guy Hanssens, Busk, Criel, Tony Rombouts, Bo Braem, Koudijzer, Tokodi, Bouvy, Hubert Cordiez en Cees Schapendonk. Alleen jammer dat we het Europees nooit lang uitzongen : Celtic Glasgow, Lens, waar we er in de verlengingen uitgingen, Haarlem… Maar het was er wel elke dag feest. En Albert De Meester trakteerde nooit met pintjes, je moèst champagne drinken. Toen was er tenminste ook nog een binding tussen spelers en supporters. Nu spreken de spelers ook allemaal een andere taal, hé ( grinnikt).
“Ach, het zijn bekende gouwe ouwe verhalen, zeker. Vroeger was alles beter. Vind ik niet hoor, alleen is het anders. Het voetbal is in elk geval geëvolueerd, ze moeten nu al epo nemen ( vuile grijns). Weet je wat niet veranderd is : het omkopen. Natuurlijk gebeurt het langs alle kanten, ik heb het toch zelf meegemaakt ! Op Diest liep de laatste man constant te schreeuwen : uit de weg, uit de weg, ze moeten er een maken ! Ik heb er zelf aan meegedaan ook. Als je in Gent voetbalt heb je ook liever dat STVV zakt dan Kortrijk. Dat jaar dat Club Brugge bijna zakte, toen kregen we ook een extra premie van Club om op Beringen te winnen.”
“De laatste wedstrijd die ik speelde was een bekerfinale : 2-0 winst tegen Standard in ’84, vlak na de omkoopaffaire. Ik was einde contract bij AA Gent, had mijn trainersdiploma, kon meteen aan de slag bij Beerschot. Ik was er pas twee weken trainer toen een journalist me vroeg hoe mijn nieuwe job mij beviel. Ik zei : het is klootzakkerij. Ik had het snel door. Al dat gezeik en gezever, om 12 uur iedereen aan tafel, om 12u45 iedereen van tafel. Het was niks voor mij. En dan nog al die financiële problemen met die Super Nagels… Ik moest luisteren naar Rik Coppens, die voor ons scoutte. Hij kwam af met spelers die het in eerste provinciaal minivoetbal niet zouden redden ! Maar dat mocht je niet zeggen, hé. Ik kreeg meteen problemen.
“Ik heb het nochtans nog zes, zeven jaar uitgehouden. Na mijn eerste jaar bij Beerschot volgde Kortrijk. Marc Baecke, een heel slimme voetballer, maar kon die pinten drinken, zeg… Verder Claude Verspaille, Jean-Marie Abeels… Ik lees in de kranten dat die nu hele dagen smokkelt ? ( Lacht) Ach, hij was een brave jongen, maar zo zot als een mus. Hij was ook gek van vogels, zat constant te wijzen : kijk, kijk een vinkenstaart ! Maar Kortrijk was hopeloos, toen al zat er geen gram voetbalverstand in de club. Daarna volgden Heirnis Gent, Oudenaarde en nog eens twee jaar Beerschot.
“Het eerste jaar had ik een oude maar schitterende spelersgroep. PeterKerremans, Tony Daenen, Mark Talbut, Mike Verstraeten, Guido Swinnen, Rantanen, Daerden, Tahamata, Dirk Goossens, Wim Hofkens, Kenneth Brylle, Patrick Goots, de jonge Yves Audoor. We eindigden gelijk op twee punten van Europees voetbal. Het volgende jaar moest iedereen worden verkocht. Ik heb Guido Swinnen nog aan een transfer naar Anderlecht geholpen. Swinnen was een voetballer als ik : slim, met vista. Ik zag ook tien seconden van tevoren wat er zou gebeuren, daarom had ik het als trainer zo moeilijk : je kan ze dat niet leren, hé.
“Ik heb daarna nog een tijdje zitten wachten, maar er bleek nauwelijks interesse in mijn persoontje. Een paar keer waren er aanbiedingen. Ronse bood mij 35.000 frank per maand, stel je voor. Je hebt toch vast werk, redeneerden ze. Ik werkte intussen al een paar jaar als vrachtwagenchauffeur. Aanvankelijk internationaal transport. Was ik soms een hele week weg, nu ben ik elke avond om zeven uur thuis. Leuke, rustige baan, ik was het drukke leven spuugzat. Die keuze had ook veel te maken met mijn privéleven. Ik ben gescheiden, liet alles, ook onze pralineszaak, over aan mijn vrouw en begon een nieuw en huiselijk leven met Marleen. We wonen nu zes jaar samen, zijn pas sedert een jaar getrouwd. Ja, hier zitten twee tortelduiven ( lacht).
“Mijn twee zoons, 28 en 27, zie ik nog regelmatig, mijn dochter Myriam niet. Familieproblemen, heet dat. Jammer. Dobias en Fabian voetballen ook. Fabian bij Oostrozebeke, Dobias werd vorig jaar kampioen met Ronse. Hij speelt nu bij Zulte-Waregem in derde klasse en kan nog een stapje hoger, denk ik. Maar hij gaat te graag op stap, vrees ik. Neen, ik moei er mij niet mee, hij is oud genoeg. Ik ga zelfs nauwelijks kijken, misschien twee of drie keer per jaar. Het voetbal is een afgesloten hoofdstuk, ik heb nergens spijt van. Ik speel nog wel eens zaalvoetbal met de veteranen van Semmerzake. Zoals laatst de Keizer Karel Cup in Gent. Vandaar die geschaafde knie.”
Marleen : “Nee, nee. Hij is wel tien keer op zijn knieën gevallen om mij ten huwelijk te vragen.”
door Frank Buyse
