Een grijze club met amper toeschouwers heet Lokeren anno 2018 te zijn. Dat was ooit heel anders.
Slechts 3.978 fans woonden vorige week de thuiswedstrijd van Lokeren tegen Standard bij. De laagste opkomst sinds 6,5 jaar. Zelden halen de tricolores de laatste jaren nog het nieuws. Olivier Deschacht weet wat hem te doen staat.
Eind jaren zeventig en begin jaren tachtig was dat heel anders. Lokeren stond toen bekend om zijn aanvallend, kwalitatief en frivool voetbal, met de drie L’s: Lubanski- Lato-Larsen, geschraagd door talentvolle Belgische spelers als Raymond Mommens en René Verheyen. Lato en Lubanski waren wereldsterren die naar Lokeren kwamen, terwijl Real, Monaco, Frankfurt, Köln, HSV en New York Cosmos achter het net visten omdat Lokerens steenrijke voorzitter Etienne Rogiers een plasticbedrijf runde met een vestiging in Warschau. Daardoor had hij goeie connecties met de machthebbers uit het toenmalige Oostblokland.
Lokeren was toen niet alleen een vaste waarde in de top-5, maar ook in het Europese voetbal. In 1976/77 ontving het zelfs het grote Barcelona met Johan Cruijff. In de terugwedstrijd had het bij de rust een 2-0-nederlaag uit de heenmatch opgehaald, tot Cruijff met een tegentreffer Barça redde.
Na zijn steile opgang met vier promoties in vier jaar stelden de hardwerkende zakenmensen achter Lokeren de flamboyante Antwerpenaar Alois Derycker aan om de pr te verzorgen. ‘Wij hadden geen tijd om ons met pr bezig te houden, we hadden iemand nodig die wel tijd had en goed lag bij de pers’, lichtte wijlen Fiel Laureys die ingreep toe. De ex-manager van Beerschot bezorgde de club veel aandacht, terwijl Rogiers in het buitenland steevast de beste restaurants vond met goeie quoteringen bij Gault Millau en sterren in de Michelingids.’
Dat de club geen eendagsvlieg was, bewijst een blik op de eeuwige ranglijst van 44 jaar Belgisch profvoetbal. Daar staat Lokeren toch maar mooi vijfde, na Anderlecht, Club Brugge, Standard en AA Gent.
