Met de nodige luister presenteerde Anderlecht vorige week de voor het grote publiek compleet onbekende 18-jarige Spaanse middenvelder Federico Vico. De bij tweedeklasser Córdoba weggeplukte jeugdinternational heet een toptalent te zijn. Het is alsof supporters met dat soort kreten gepaaid moeten worden. Ook Anderlecht zit in de wurggreep van de crisis en moet wachten tot er fondsen vrijkomen om zich echt te versterken. Zonder inkomsten, geen uitgaven. Het geldt voor haast alle clubs. Alleen Waasland-Beveren, met dertien nieuwe spelers, vormt voorlopig de uitzondering. Dat het daarbij om meer buitenlanders dan Belgen gaat toont dat de manier van denken, in weerwil met veel holle woorden over het laten doorstromen van de eigen jeugd, niet is veranderd.
Meer commotie waait er rond trainers. In Waregem valt het na de voorbije weken niet mee om de rust te herstellen en moet intern iedereen weer op dezelfde lijn zitten. Toen de naam van Francky Dury aan Lille werd gekoppeld, liet de club in een communiqué gedecideerd weten dat de Noord-Franse club alleen met Dury wilde praten over de succesformule van Zulte Waregem. Op hetzelfde moment zei de trainer wel degelijk geïnteresseerd te zijn in een overgang naar Lille. Tot een zeer ongelukkige communicatie kwam het eerder ook al in de hele affaire rond de mogelijke verhuis naar Beerschot.
Hoe alle partijen ook hun best zullen doen om te roepen dat alle plooien zijn gladgestreken, de intentie van Patrick Decuyper om met de club naar Antwerpen te verhuizen zal als een loden ballast over het komende seizoen hangen. Zeker in een mindere periode. Alleen een bevestiging van de resultaten kan de aangerichte schade herstellen. Maar dat lijkt haast onmogelijk. Intussen zijn ook bij Francky Dury littekens gebleven.
Ook bij Standard gaat het erom het vertrouwen te herwinnen en vooral eindelijk een politiek van continuïteit te voeren. Hoewel er uit de selectiegroep van vorig seizoen al tien man zijn geschrapt, telt de A-kern op dit moment nog altijd 40 spelers. Soms lijken voetbalclubs op bedrijven in import en export.
Het vertrek van Mircea Rednic en de komst van Guy Luzon blijft voor beroering en allerhande commentaren zorgen. Vorige week nog liet Herman Van Holsbeeck zich ontvallen dat hij Roland Duchâtelet zou hebben afgeraden een nieuwe coach aan te kondigen één dag na de 7-0-zege tegen AA Gent. Dat is vreemd. Want juist Anderlecht zorgde ooit voor een van de meest bizarre trainerswissels uit de geschiedenis van ons voetbal toen het in 1976 Hans Croon doorstuurde nadat die de Europacup voor Bekerwinnaars (en de Belgische beker) had gewonnen. Een spelersdelegatie stapte toen het bureau van Constant Vanden Stock binnen en zei dat ze wilden dat de trainer bleef. De woedende voorzitter liet hen weten dat ze niets te willen hebben, maar eventueel wel zijn vrachtwagens mochten wassen. Vanden Stock wist wel waarom: Raymond Goethals had al zes maanden getekend. Net zoals ook de overeenkomst tussen Standard en Luzon al geruime tijd bestond.
Zakenmensen merken telkens weer hoe moeilijk het is om in clubs sportieve krijtlijnen te tekenen. Ook Bart Verhaeghe doet met Club Brugge een nieuwe gooi naar de titel. De komst van Timmy Simons moet voor rust en stabiliteit zorgen en orde scheppen in een kleedkamer waarin de afgelopen jaren te vaak turbulentie heerste.
Eén jaar geleden stond Simons nog in de belangstelling van Anderlecht, maar weigerde FC Nürnberg hem vrij te geven. Nu is dat anders. In het Duitse weekblad Kickerstond vorige week te lezen dat Simons niet meer paste in het andere soort voetbal, met een snelle opbouw van achteruit, dat FC Nürnberg wil spelen. De limieten van Simons blijken als het tempo te hoog ligt.
Snelheid is nooit het grootste wapen geweest van Timmy Simons. Dat zal op zijn 36e niet veranderen. Maar Simons laat wel de bal snel gaan en voetbalt in één tijd. En vooral: zonder zichzelf in de etalage te zetten heeft de middenvelder, met zijn 93 A-interlands, een natuurlijk overwicht op zijn ploegmaats. Hij vertegenwoordigt de eenvoud die verankerd zit in de ziel van Club Brugge. Na tien trainers in acht jaar moet Club Brugge dringend weer uitgroeien tot een ploeg waarin de supporters zich herkennen. ?
DOOR JACQUES SYS
Timmy Simons heeft een natuurlijk overwicht.
