Woensdag 11/2
Bij Jacques Sys moeten komen. Laatste bladzijde van de vorige VM. “Ziet ge dit ? Dit noem ik een column. Wat gij schrijft, catalogeer ik onder de rubriek ‘ditjes & datjes’. Als ge begrijpt wat ik bedoel.”
“Jamaar, Jacques…”
“Niets te jamaar Jacques. ’t Is dat ge veel goedkoper zijt, het laat zich raden waarom, of ik verving u hic et nunc door die mevrouw Hemmerechts. Ga aan de slag en probeer tenminste één keer iets van niveau te maken. En koop u een woordenboek. Termen als fallisch, pagodes en Ho Chi Minh trail heb ik in uw bijdragen nooit mogen lezen. Verder dan ‘Oh wat is dat lekker’ komt gij niet.”
Het is best Sys niet tegen te spreken als hij in een dergelijke bui is. Die Kristien Hemmerechts heeft wel vaker ons pad gekruist. Heeft in Knack eens een kerstverhaal gepubliceerd. Dat kostte ons de helft van ons abonneebestand. Het ging over een grootvader en zijn klein- dochter. Mensen toch, daar had Gui Polspoel geen onderschriften bij durven verzinnen. U denkt nu spontaan aan incest, zo ver is het in dit land al gekomen, maar wat Kristien allemaal op papier kwakte, maakte van incest een pekelzonde.
Het jaar nadien wenste onze hoofdredactie in de kerstperiode geen risico meer te nemen en schreef Marc Reynebeau het kerstverhaal. Over de Vlaamse identiteit. Toen waren we ineens ál onze abonnees kwijt. En namen ze in Roeselare de beslissing die zich opdrong : in de laatste week van december verschijnt er sindsdien geen Knack meer.
Donderdag 12/2
Over de vrouwenspecial van S/VM hebben wij zo ons gedacht. “De toptien van het vrouwenvoetbal gaat uit de kleren !” Dromen wij nu of hebben wij dat inderdaad meermaals in de radiospot horen aankondigen ? “Aan de journalistieke filosofie van Sport/Voetbal Magazine zal niet worden geraakt”, had Jacques Sys een week voordien in een extra kolom iedereen verwittigd. “Geen platheid en banaliteit, maar spitante reportages en diepgravende interviews.”
Kortom : blote wijven. De toptien uit de kleren. Om halfzes ’s morgens stonden wij al bij de krantenwinkel : niets gezien. Of het moeten die meisjes van Rapide Wezemaal geweest zijn. Maar eerlijk gezegd : daar worden zelfs de cisterciënzers niet meer opgewonden van. Dan is Kristien Hemmerechts al verder gegaan. Heeft zich een jaar of twee geleden integraal naakt laten fotograferen voor het Nieuw Wereldtijdschrift. Maar gelegans bloot. De Standaard was er als de kippen bij om de foto over te nemen. Het was in de periode dat het AVV-VVK van de voorpagina werd geschrapt.
Dezelfde dag dat Hemmerechts haar hele hebben en houden aan de bevolking tentoonstelde, was uw dienaar toevallig op de koffie bij Robert Senelle, de bejaarde maar nog immer kwieke en strijdvaardige grondwetspecialist. Wij konden het toch niet laten om hem de bewuste bladzijde eens onder de neus te duwen, het moet niet altijd de Moniteur zijn. Professor Senelle, die zich doorgaans bezighoudt met artikel 107 quater en met de constitutionele gevolgen van de splitsing van het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde, boog zich verwonderd over de niets verhullende foto van la Hemmerechts, keek ons over zijn brilglazen een poosje ontzet aan en riep toen vertwijfeld uit : “Maar waarde vriend, wat een afgrijselijke foto zeg.”
Dat zal haar leren onze bladzijde af te pakken.
Zondag 15/2
Hoewel wij hier om de twee weken schrijven dat je in de sport geen enkele stelling mag verdedigen omdat ze binnen de minuut door de feiten wordt tegengesproken, lopen wij zelf het meest van allen in de val. Onlangs een discussie met Jan Ceulemans, die vond dat Club Brugge met het aantrekken van Victor een goede transfer had gerealiseerd : “Maar Jan toch. Hij kan niet scoren, wat moeten ze met die vent ?”
Jan Ceulemans bekeek ons even en besloot niet aan te dringen. Ook niet toen wij ons geluk nog meer tartten door te stellen dat Brugge Europees voetbal mocht vergeten omdat het nooit de inhaalmatch in La Louvière zou kunnen winnen. En god weet welke stommiteiten wij nog hebben uitgekraamd. Jan zei verder niks. En alles wat hij niet heeft gezegd, is ondertussen uitgekomen.
Koen Meulenaere
‘Geen platheid en banaliteit’
