Met Club Brugge-KV Kortrijk en Zulte Waregem-Cercle Brugge staan er volgend weekend twee West-Vlaamse derby’s op de kalender. Voor dit blad een aanleiding om met een dossier uit te pakken over voetbal in West-Vlaanderen, met vijf clubs de best vertegenwoordigde provincie in de Jupiler League.

Ooit stond Club Brugge model voor de West-Vlaamse voetbalgedachte: het was een vereniging van werkers, die geen behoefte had aan uiterlijk vertoon. Doorheen de spelersgroep liep een opmerkelijk band van solidariteit die als het ware gebeiteld zat in de ziel van de volksclub. Nieuwe machthebbers zorgden de afgelopen jaren voor andere verhoudingen, maar de fanatieke werkkracht binnen de club is gebleven. En de ambities die aanvankelijk wat al te nadrukkelijk werden ontvouwd, maakten plaats voor meer ingetogenheid, ook na de immens hoge verwachtingen die de komst van Michel Preud’homme creëerde. Zo hoort dat te zijn bij Club Brugge. Naar een aloud cliché: geen woorden maar daden. Op en naast het veld. In zijn Brugse jaren als trainer zei Hugo Broos ooit dat hij de spelers op training vaak in hun gretigheid moest afremmen en ontroering hem soms overviel bij het zien van al die inspanningen.

Het is juist die werkkracht die als een rode draad doorheen alle West-Vlaamse clubs loopt. Grootspraak hoor je er amper. Ook en vooral niet in momenten van succes. Zulte Waregem beleefde vorig seizoen een droomcampagne maar liep nooit naast zijn schoenen en hervond na een mislukte poging van Patrick Decuyper om de club naar Antwerpen te verhuizen zijn vroegere sereniteit. Cercle Brugge is al jaren een vereniging zonder turbulentie, gedragen door een familiaal karakter dat veel meer is dan een etiket. KV Kortrijk heeft het financieel niet gemakkelijk, maar doet geen buitensporigheden en draait met de typische West-Vlaamse koopmanskunst goed mee in de subtop.

En KV Oostende is de revelatie van het seizoen – met de financiële steun van Marc Coucke weliswaar, een Oost-Vlaamse zakenman – maar als het ware voetballend met de ruwheid van de zee. Zoals dat ook vroeger was toen, voor de fusie, AS Oostende in 1974 onder Norberto Höfling in eerste klasse verscheen en de spelers iedere week weer de mouwen oprolden en tot in het diepste van hun krachtenreservoir putten.

Die gebetenheid ontbreekt op dit moment bij Anderlecht. Na de slappe verrichting op Lierse schrapte John van den Brom het vrije weekend en werd er ’s maandags drie keer getraind. Zo wilde de trainer laten weten dat het niet goed was en dat hij het de groep kwalijk nam dat er zonder inzet was gevoetbald. Dan werd er intern lang gepraat, waarbij de verwijten in het rond slingerden. Vervolgens werden de rangen gesloten en liet de trainer horen in Kortrijk een reactie te verwachten. Voordien had de groep laten weten nog wel degelijk achter John van den Brom te staan.

Wat moet je eigenlijk met dat soort praatjes? Anderlecht heeft een trainer nodig die de spelers geen seconde met rust laat en hen uit hun comfortzone haalt. Paars-wit voetbalde zaterdag in Kortrijk zeer matig en behaalde in extremis een 2-2-gelijkspel. Van den Brom had nog maar eens aan zijn veldbezetting gesleuteld, als een dokter die wanhopig op zoek is naar de juiste diagnose. Al een heel seizoen lang zoekt hij naar de juiste patronen.

Achteraf vonden de spelers dat de mentaliteit dit keer wel goed zat. De manier waarop het in de 93e minuut afgedwongen gelijkspel werd gevierd was opmerkelijk: het leek erop dat Anderlecht de Europacup had gewonnen. Terwijl er nog maar eens twee punten te grabbel waren gegooid.

Alles blijft niettemin nog mogelijk in deze competitie. Een onkreukbaar Standard raast rustig verder en Club Brugge toonde zondag in Genk die spirit die Michel Preud’homme iedere week in de ploeg wil zien. Dan blijkt welke mogelijkheden er nog altijd in blauw-zwart schuilen.

Met zijn gedrevenheid past Preud’homme in wezen uitstekend binnen Club Brugge en de West-Vlaamse mentaliteit. Maar in tegenstelling met vroeger moet hij zijn spelers iedere week wél scherp houden. Het kadert in het tijdsbeeld: voetballers zijn overal uitgegroeid tot voorbijgangers, de clubliefde is verminderd. Ook in West-Vlaanderen.

DOOR JACQUES SYS

Het was alsof Anderlecht de Europacup had gewonnen.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content