Vorige maandag maakte Eredevisie op Maandag op de Nederlandse televisie de uitslag bekend van de enquête over de meest verdienstelijke Belgische voetballer in Nederland. Winnaar werd Luc Nilis, ereplaatsen waren er voor Bart Van den Eede (FC Den Bosch) en Stijn Vreven (FC Utrecht). Opmerkelijk is dat Erik Gerets, met PSV toch winnaar van de Europabeker voor landskampioenen, niet in de lijst voorkwam.
Thuis pikte de trainer van PSV een stukje van het programma mee, maar hij viel niet met stoel en al achterover en sloeg evenmin het tv-scherm aan diggelen. Gerets is niet kwaad of bitter. “Het is ook al weer een tijd geleden dat ik nog gevoetbald heb. Dat het niet zo goed gaat met PSV zal wel niet echt meegeteld hebben bij de uitslag. Doorslaggevend is dat men snel vergeet.” Dat Nilis nummer één werd, betwist hij niet. “Dat vind ik terecht en daar ben ik heel blij om. Als het om de beste voetballer gaat, is het voor mij duidelijk : dan staat Luc op een hoger niveau. Ik ben op mijn manier wel belangrijk geweest als speler voor PSV, maar met het korte termijngeheugen van tegenwoordig zal men zich dat wel niet meer herinneren. Het is ook al weer bijna een eeuw geleden dat ik nog op het veld stond.”
Als je alleen in en met je verleden leeft, heb je het misschien wel moeilijk met zulke zaken, vervolgt Gerets. “Maar bij mij is dat niet zo. Op een gegeven moment is het over en moet je leren leven met de anonimiteit, kunnen aanvaarden dat de schijnwerpers op anderen staan.” Bij Gerets is dat gezien zijn trainersschap nog niet het geval, maar hij vreest het moment niet dat ook dat afgelopen is. “Ik wil ooit nog wel eens iets anders doen met mijn leven naast het voetbal. Ik ben nu 47 en heb altijd geroepen dat ik op mijn 55 geen trainer meer ben. Het zal zelfs zo lang niet duren. Als ik een jaar of 53 ben, zal het wel genoeg zijn, al kan het ook 52 of 54 zijn.”
“Ooit wil ik vrij kiezen wat ik wil doen. Als ik ’s morgens geen zin heb om op te staan, gewoon blijven liggen. Dat moet kunnen, maar nu niet, omdat je in een vast schema zit. Ik lééf ontzettend graag en heb vrienden die ook graag leven maar die nu moeten rekening houden met mijn strikte programma. Door allerlei plichtplegingen kan ik nu een aantal dingen die ik graag zou doen niet doen.”
Niet dat hij het voetbalbestaan al beu is en aan het aftellen is geslagen. “Het gaat nu voor het eerst in mijn trainersloopbaan wat minder, maar ik weet dat ik hier ook weer uit kom. Ik hou nog steeds van mijn vak. Ik kan morgen nog niet leven zonder voetbal. Overmorgen ook niet. Maar binnen vijf jaar ongetwijfeld wel.”
door Geert Foutré
