Ik ben niet tegen een buitenlandse bondscoach. Dick Advocaat is het beste wat de Rode Duivels deze eeuw is overkomen. Maar het is wel een bewijs van zwakte. Waarom zou een buitenlandse club een Belgische trainer inhuren als de bond geen van hen in staat acht de nationale ploeg te leiden?

De geschiedenis leert ook dat trainers zelden grote resultaten boeken met een buitenlands team. De Duitser Otto Rehhagel werd in 2004 Europees kampioen met Griekenland, maar WK-winst zat er nooit in met een vreemde coach.

De doelstelling die Roberto Martínez meekreeg van de voetbalbond is een plaats in de halve finales over twee jaar op het WK in Rusland. Slechts zeven van de tachtig halvefinalisten uit de WK-geschiedenis werden geleid door een buitenlandse coach. Dat is minder dan één op tien.

De eerste die daarin slaagde, was de Hongaar József Nagy met Zweden in 1938. Het land dankt de meeste van zijn WK-successen overigens aan een vreemde bondscoach. De Engelsman George Raynor bezorgde de Scandinaviërs zowel in 1950 al in 1958 een plaats bij de laatste vier.

Ook Portugal heeft goede herinneringen aan bondscoaches uit den vreemde. De Brazilianen Otto Gloria (1966) en Felipe Scolari (2006) bereikten de halve eindstrijd met de huidige Europese kampioen. Guus Hiddink haalde in 2002 met Zuid-Korea de halve finale en Ernst Happel struikelde in 1978 met Nederland pas in de verlengingen van de finale.

Allemaal trainers met een veel zwaarder cv dan Roberto Martínez. De aanwerving van de Spanjaard werd in de media dan ook vrij lauw onthaald, behalve door zij die zo anti-Marc Wilmots waren dat ze gejuicht zouden hebben als een aap met een hoge hoed zijn plaats in de dug-out had ingenomen.

Lichtjes zorgwekkend waren de reacties in de Engelse pers. ‘Een verrassing van formaat’, was zowat de algemene teneur. The Telegraph was scherper: ‘Martínez Belgisch bondscoach vanwege gebrek aan serieuze sollicitanten’, luidde de kop.

In verscheidene Britse media werd ook verwezen naar de schijnbaar negatieve reactie van Romelu Lukaku bij het nieuws van zijn komst. Martínez is nochtans de man die de ex-Anderlechtspeler voor een recordbedrag weghaalde bij Chelsea en een nieuwe kans gaf bij Everton. ‘Er was iets gebroken tussen spelers en trainers’, vertelde de oudste van de broers Lukaku een paar maanden geleden, meteen na het ontslag van Martínez in Liverpool.

De Spanjaard werkte in Beatles City met de Rode Duivels Kevin Mirallas en Romelu Lukaku, maar blijkbaar vond de bondsleiding het niet nodig bij hen te polsen naar de kwaliteiten van de nieuwe bondscoach. Neen, de bond was trots een trainer met zo’n naam en reputatie in dienst te kunnen nemen.

Hallo? Voor de zoveelste keer wordt de fout gemaakt de Premier League zwaar te overschatten. Vooral tactisch stelt ze niet al te veel voor, zoals te merken is aan de Europese resultaten van de Engelse clubs de jongste jaren. En dit ondanks de vele miljoenenaankopen.

Veel Rode Duivels worden te hoog ingeschat, simpelweg omdat ze in Engeland voetballen, en de kans is groot dat dit ook gebeurt met Martínez, die niet alleen geen enkele ervaring heeft met een nationaal team, de enorme druk van pers en publiek, maar zelfs niet met een topclub en echte vedetten.

Roberto Martínez kwam maar al te graag naar ons land – en zelfs voor een relatief bescheiden salaris – omdat hij over het Kanaal door de mand was gevallen. Zijn faam was gebaseerd op de bekerwinst met een ukkie als Wigan Athletic, maar datzelfde seizoen faalde hij in zijn hoofdopdracht: het behoud van de Latics in de Premier League. Zijn eerste seizoen bij Everton leverde een fraai resultaat op (vijfde), maar volgens de plaatselijke pers was dit vooral te danken aan de stevige basis die zijn voorganger David Moyes had nagelaten. Nadien ging het twee jaar op rij alleen achteruit met de Evertonians, ondanks dure aankopen zoals Lukaku.

Roberto Martínez verdient een eerlijke kans, maar moet heel wat twijfels wegwerken. Het is vooral jammer dat in Brugge een diep teleurgestelde trainer zit, die nu – net als Erik Gerets – misschien nooit de Rode Duivels zal leiden, omdat de voorzitter van de Technische Commissie meer belang hechtte aan zijn clubbelangen en daarmee aantoonde dat de functies onverenigbaar zijn. Wat een gemiste kans.

DOOR FRANÇOIS COLIN

De komst van Martínez wekte in Engeland vooral scepsis op.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content