De onhandelbare sporter, de ontspoorde persoonlijkheid of de geniale zot, terug te vinden in zowat elke voetbalploeg. De ene heeft het talent, de andere ‘de kop’, een enkeling heeft ze beiden en de meerderheid enkel de wil. U weet wel, ‘Hard work beats talent when talent doesn’t work hard’, de plat gebruikte quote door degenen die twijfelen aan eigen talent en zichzelf trachten te overtuigen met het harde werk, of, om een sneer uit te delen aan het luie talent van de ploeg dat toch telkens weer mag starten. Allicht zal de getalenteerde speler die hard werkt verder komen dan de getalenteerde speler die niet werkt. Hard werken zonder enig talent resulteert in een gepassioneerde hobby en geniaal getalenteerd zijn zonder ‘de kop’ tot cultfiguur en publiekslieveling of… een mislukte carrière. Ik stel aan u voor: de probleemkinderen van het voetbal.
Supporters houden doorgaans van hun geniale zot, zolang het genie geniaal blijft presteren.
Eric Daniel Pierre Cantona was ontegensprekelijk één van de beste spelers van zijn generatie, de publiekslieveling op Old Trafford, maar ook de man die met gestrekt been een Crystal Palacesupporter aanviel. Het lontje was kort, de lijst met geschorste wedstrijden, maar evenzeer prijzen en het krediet bij supporters, omgekeerd evenredig. Paul John Gascoigne, oftewel ‘Gazza’, de middenvelder die in 1985 bij Newcastle aan zijn profcarrière begon en nadien ook furore maakte bij Tottenham Hotspur, Lazio Roma en Glasgow Rangers. De man die tot tweemaal toe aan het huilen werd gebracht door die Deutsche Mannschaft: eenmaal na een gele kaart die hem een mogelijke finale op het WK 1990 zou kosten en andermaal na de verloren halve finale op het EK 1996. De voetbalpassie was oneindig, de alcoholconsumptie in gelijke verhouding.
We schuiven op in de tijd. Joey Barton, de voetballer die Carlos Tévez een elleboogstootje in het gezicht gaf, geen bal in de buurt, en ook Sergio Aguëro stond in de weg bij zijn aftocht richting kleedkamer. Bad boy Barton duwde enkel jaren eerder nog een sigaretje uit in het oog van Jamie Tandy, die op zijn beurt het Barton-incident vernoemt in zijn zoektocht naar ‘waar het allemaal is misgelopen, ook thuis’. In 2004 maakte de voetballiefhebbers in België zich op voor het jong opkomend talent: Anthony Vanden Borre, de getalenteerde rechtsachter en het Anderlecht-vriendje van Vincent Kompany. De ene had het talent, het hoofd en de wil. De andere enkel het talent. De ene transfereerde naar Italië, de andere naar Duitsland en niet lang erna naar Manchester City. Terwijl Kompany een vaste waarde werd in de ploeg van The Citizens, holde de andere toekomst van het Belgisch voetbal van de ene naar de andere ploeg, om uiteindelijk terug te keren naar eigen huis, naar ‘een kleedkamer vol met jeanetten’, zo beweerde Anthony. De man in kwestie wordt naar de B-kern verwezen, houdt nadien nog een korte tussenstop in Montpellier en de Congolese club TP Mazembe, om in 2019 weer bij vriend Vincent aan te sluiten. Huisvader Anderlecht biedt een minimumcontract aan en ziet in Anthony een aangewezen jongerenbegeleider die vooral vertelt… hoe het niet moet. ‘ Veel blabla en niets concreets’, volgens Tony, en zo valt het doek definitief over de getalenteerde rechtsachter van weleer.
Wie niet vertrekt, is Didier Lamkel Zé. Hij beleefde een opmerkelijke rol in de Europese wedstrijd tegen AZ Alkmaar, zocht het conflict met medespelers Jelle Van Damme en Sinan Bolat, schiet de opgeëiste penalty op de Kortrijkse doelman Adam Jakubech terwijl Mbokani, Refaelov en Bölöni beteuterd toekijken en verschijnt ten slotte met het ‘verkeerde truitje’ op de Bosuil.
Supporters houden doorgaans van hun geniale zot, zolang het genie geniaal blijft presteren en de ploeg niet in de steek laat op wedstrijddag. Wanneer een speler zich daarentegen tégen eigen supporter en ploeg keert, wordt het moeilijk. Lamkel Zé maakt het vriend en vijand moeilijk: respectloos naar eigen club en vlot viermaal scoren in de afgelopen vijf wedstrijden. Hoeveel doelpunten Lamkel Zé nog moet scoren vooraleer ook de harde kern weer fan is… Vermoedelijk veel, of toch ook weer niet. Misschien was het doelpunt tegen Beerschot wel voldoende. Al wordt het bang afwachten tot de volgende Lamkel Zé-opwelling, op de grens van de waanzin lijkt hij het ‘creatiefst’.
De column van Imke Courtois verschijnt tweewekelijks.
