Geoffrey Claeys vertrok begin november met zijn gezin naar Melbourne om er jeugdcoach te worden in de Football Star Academy. ‘Deze job is mij op het lijf geschreven.’
De herfst is net begonnen, bomen ruien, maar op de dag van onze videochat met Geoffrey Claeys is het in Melbourne toch nog altijd een graad of vijfentwintig. Begin november verliet hij met zijn vrouw en twee kinderen zijn villa aan de rand van Brugge om Down Under jeugdcoach te worden bij de Football Star Academy. Vijf maanden later raakt hij er stilaan gesetteld, vertelt hij.
‘Maar ik moet bekennen: zowel ik als Nina onderschatte de verandering. Dit is natuurlijk heel iets anders dan toen ik in 2005 naar hier kwam om voor Melbourne Victory te voetballen. Ik was toen alleen en deed wat ik wou. Nu voel ik mij verantwoordelijk voor het welzijn van mijn gezin. En in het begin had mijn vrouwtje het heel moeilijk. Zij is enorm gehecht aan haar ouders, zussen en tantes en ik voelde dat zij dat warme contact miste. Dat was op een moment dat ik mijn job hier aan het opbouwen was en zelf ook nog niet goed in mijn vel zat. En we woonden op een appartementje, met twee energieke zoontjes… dat was echt een zware aanpassingsperiode.’
Liefde voor Australië, de mensen en de cultuur, was er al lang, zegt hij. ‘Dat dateert al van de tijd dat ik bij Cercle speelde. Toen ben ik eens samen met Christophe Lauwers in Sydney onze toenmalige ploegmaat Dominic Longo gaan opzoeken. En toen ik na mijn carrière hier eens met Nina op vakantie ben gekomen, zei ze: ‘Ooit wil ik hier komen wonen.’ Dat bleef altijd in ons achterhoofd spelen en vorig jaar in april namen we dus de beslissing om naar Australië te verhuizen.’
Intussen wonen ze in een huis in Prahran, een voorstad van Melbourne. ‘We beginnen eindelijk onze draai te vinden. Al moet ik zeggen dat de kinderen fantastisch met deze grote verandering zijn omgegaan. Ze maakten meteen vriendjes en waren snel met de taal mee. Als gezin zijn we nog meer naar elkaar toegegroeid, ook omdat we hier meer tijd samen kunnen doorbrengen. ’s Avonds ben ik bijna altijd thuis.’
EEN EERLIJKE BUSINESS
De voorbije jaren was dat in België helemaal anders. Hij werkte toen voor de tweedeklasser Deinze. Als beloftecoach, als assistent-coach en vorig seizoen ook als hoofdcoach. Daar werd zijn contract niet verlengd. ‘Mentaal vergde die job verschrikkelijk veel van mij. Ik dacht toen: T1, dat is niets voor mij. Nu, een jaar verder, zeg ik: mocht de kans zich nog eens voordoen, dan zou ik twee keer nadenken, die grondig bestuderen en zeker overleggen met mijn vrouw. Nina weet welke stress het teweegbracht. Ik zou het ook anders aanpakken. In Deinze zat ik met een groep met nogal wat pseudovedetten. Gasten die als prof betaald werden, maar nog nooit een wedstrijd in eerste speelden en rondliepen alsof ze de king waren. Van hun gebrek aan werkethiek, daar werd ik heel ambetant van. Af en toe ben ik met een speler keihard in de clinch gegaan. En uiteindelijk ben ik – net als Dennis van Wijk vóór mij – met mijn kop tegen de muur gelopen. Misschien ben ik té hard geweest. Achteraf bekeken, denk ik: beter iemand apart aanpakken dan in de groep.’
In Melbourne kreeg hij de kans om trainer te worden in de private Football Star Academy. Intussen is hij ook coach in de private school Caulfield Grammar. ‘Ik had geen goesting om in België te gaan doppen en elke maand bij de VDAB te moeten tonen dat ik naar werk aan het zoeken was. Hier zit ik in een vaste organisatie en ben ik zeker van een inkomen, hier kan ik evenwicht vinden in een omgeving waarin ik kan functioneren en mij goed kan voelen. Ik ben louter bezig met ontwikkeling. Deze job is mij op het lijf geschreven.’
Hij werkt er onder de leiding van Jesper Olsen, gewezen Deens international van onder meer Manchester United. ‘Hij is hoofdcoach van de academy en zet de lijnen uit. We houden het simpel. Veel balcontacten, kleine groepjes, iedereen de volle aandacht. Ik introduceerde er het trainen op blote voeten, om het gevoel te bevorderen, en ook al enkele breingerichte oefeningen, om de reactiesnelheid te verbeteren. Ik geef training aan zowat alle leeftijden en daarnaast ook nog voetbalinitiatie op scholen. Je moet weten: profclubs beschikken hier niet over een academy. Spelers worden opgeleid in amateurclubs en dat stelt daar heel weinig voor. Professionele jeugdopleiding is een gat in de markt. Wat we doen, is business, maar wel eerlijke business. Mensen zijn bereid om daarvoor geld uit te geven, te investeren.’
HET KIND CENTRAAL
Australië mag dan nog een achterstand hebben op Europa als voetballand, het is wél een sportland. De fysieke en mentale basis is er aanwezig om er ook topvoetballers te kunnen ontwikkelen, stelt Claeys vast. ‘In het begin werd Nina er zelfs wat zenuwachtig van dat er zoveel gesport werd tijdens de lesuren. Als ze Novak vroeg wat hij gedaan had op school, antwoordde hij: ‘Voetbal, rugby en cricket, en ook nog een beetje gelezen.’ Maar intussen beseffen we hoe het er hier aan toegaat. Wat opvalt, is: het kind staat centraal. Novak is heel energiek, hij moet veel vrijheid krijgen, en in België moest hij te veel stilzitten. Ook de values zijn hier enorm belangrijk, de normen en de waarden. Verantwoordelijkheid. Respect. Vastberadenheid. Ethiek. Integriteit. Het gaat niet zozeer om het presteren, maar wel om het mens zijn. Novak is zeven jaar, komt van een land aan de andere kant van de planeet en kreeg vorige week de leiding van een groepje dat op de speelplaats moest kijken of er kindjes zijn die ruzie maken. Iedere week is er een assemblytalk, waarop rewards worden uitgereikt aan kindjes die heel goed lazen, die een ruzie oplosten et cetera. Om als kind je weg te vinden in het leven is Australië een topland.’
DOOR CHRISTIAN VANDENABEELE
‘Ik had geen goesting om in België te gaan doppen.’ GEOFFREY CLAEYS
