Een mens houdt zichzelf voor de gek, dat is bekend. Hij overschat zijn persoonlijk belang, zijn onvervangbaarheid. (uit het werk van auteur Yves Petry)

Zaterdag kiest de KBVB een voorzitter. Tenzij iemand zich in laatste instantie geroepen voelt, gaat het tussen François De Keersmaecker (57) en Joseph Allijns (59), twee advocaten. Kort door de bocht: tussen een amateur en een prof.

François De Keersmaecker staat aan het hoofd van de KBVB sinds 24 juni 2006 en wil opnieuw voor twee jaar worden verkozen. Is die wens terecht? Onder het beleid van de Mechelaar werd out of the box gedacht: de macht van de diverse commissies teruggeschroefd, een nieuwe beleidsstructuur met directeurs geïmplementeerd, achterstand goedgemaakt in de digitalisering, de bondsbelastingen van de clubs naar beneden herzien, het scheidsrechterskorps beter begeleid, het vrouwenvoetbal nieuwe impulsen gegeven, de nationale A-ploeg vermarkt, en het WK gehaald.

De verdienste daarin van de voorzitter? Dat hij iedereen veel vrijheid gaf. Te veel op sommige domeinen, zo bleek uit een audit. Even werd nog met de idee gespeeld om het gat gedeeltelijk dicht te rijden met een extra vriendschappelijke interland na de partij in Cardiff, maar dat werd gelukkig snel afgevoerd. De 200.000 euro extra steun om de voor volgend seizoen afgesproken grote competitiehervorming mee te begeleiden, kon er wel niet af. De profs wilden die hervorming, ze zullen ze betalen, klonk het.

Bij gebrek aan controle en sterk leiderschap claimden de voorbije jaren de sterke figuren in het management hun vrijheid: bondscoach Marc Wilmots en CEO Steven Martens. De rest kleurde meer binnen de lijnen en stuurde af en toe voorzichtig een waarschuwing uit. De voorzitter greep niet in (“Ik kan toch niet alle dagen in Brussel zijn”), tenzij helemaal op het einde, toen de situatie onhoudbaar werd. Toen profs en Franstalige amateurs het op een akkoord gooiden om Martens eruit te wippen. Toen pas snapte ook de voorzitter dat het zo niet verder kon en dat hij zijn herverkiezing veilig moest stellen. Pas toen liet hij Martens vallen, als laatste.

Dat Martens moest gaan, was dus op vraag van de profs. Dat er binnen de bond nu anders wordt gewerkt, komt ook onder druk van de profs. En dan gaat het niet alleen om het invoeren van bestelbonnen, maar om een grotere controle door de raad van bestuur. Naast de voorzitter zetelen daarin vier mensen uit het betaald voetbal en vier amateurs. Het zijn zij die zich dezer dagen buigen over de opvolging van Johan Walem als coach van de beloften en coördinator van de jeugdploegen. Een taak die in een normale managementstructuur zou moeten weggelegd zijn voor sports directorPaul Allaerts. Modern is de bond nog niet helemaal.

De profs willen nog meer. Kalender, televisierechten, sponsoring, enzovoort van de beker van België, én een grotere vinger in de pap bij de nationale ploeg: het aanstellen en de positie van de bondscoach, premies, portretrechten, commerciële contracten. Een federatie die financieel steeds minder afhankelijk is van de gelden van de clubs, is een federatie waar amateurs het dus steeds minder voor het zeggen mogen hebben, is hun redenering. Die scheefgegroeide situatie is ook het gevolg van fouten die Martens maakte. Fouten die De Keersmaecker liet begaan.

In zijn kiescampagne speelde De Keersmaecker in op de ‘angst’voor de profs en hun claims. Op stemmen uit het betaalde voetbal moet hij niet rekenen, dus mikt hij op die van de amateurs. En maakte hij Gérard Linard, CEO ad interim, zijn compagnon de guerre. Linard is een man van cijfers, een Germain Landsheere bis. En ook niet meer dan dat. Een presentatie geven over de toekomst van de KBVB, het aansturen van het personeel, visie op IT, het sportieve… Van al die zaken heeft de man geen kaas gegeten en hij geeft dat ook toe. Bovendien: de bond hééft een bekwaam financieel directeur: Tom Borgions. Nog eens een puur financieel man boven hem aanstellen, is dubbelop. Of is het de bedoeling om komaf te maken met dat topkader? Borgions, Allaerts,…

Terug naar de oude dagen of verder richting profstructuur? Voor die keuze staat de bond. Door Linard als running mate te kiezen, spreekt De Keersmaecker zich voor het eerst uit voor het ancien regime. Omdat hij in dat systeem gelooft, of uit lijfsbehoud?

DOOR PETER ‘T KINT

Terug naar de oude dagen of verder richting profstructuur?