Komt er ooit eens een moment dat een bestuur zichzelf ter verantwoording roept voor het hapsnap beleid dat is gevoerd? Met een verbijsterend gebrek aan voetbalinzicht probeerde Germinal Beerschot vorige zomer de ploeg na het vertrek van Gustavo Colman en Hernán Losada een nieuwe identiteit te geven. Echte vervangers voor de Argentijnse smaakmakers waren daar niet bij. Wel drie spitsen die elders op een zijspoor waren beland en een stelletje middenvelders die absoluut niet complementair zijn, al is het maar omdat ze allemaal de bal in de voet vragen en centraal opereren. En dat terwijl een gebrek aan flankenspel vorig seizoen al een probleem was.
Trainer Harm van Veldhoven keek ontgoocheld naar zo veel onevenwicht, maar als trainer moet je al sterk (en financieel onafhankelijk) zijn om dan de handdoek in de ring te gooien. Dat gebeurde nu vorige week toch, na de afgang tegen Racing Mechelen, een nieuwe treurmars in een seizoen waarin Germinal Beerschot nooit een houvast vond. Tevergeefs had Van Veldhoven geprobeerd het concept van vorig seizoen aan te houden, liefst 24 spelers werden daarvoor in elf competitiematchen gebruikt.
Omdat visie en continuïteit vage begrippen zijn in de voetballerij haalde Germinal Beerschot snel Aimé Anthuenis terug. Die werd vorige zomer bedankt als technisch directeur, in de coulissen viel te horen dat hem een gebrek aan drive werd aangewreven. Nu wenst niemand nog aan deze woorden herinnerd te worden. Ook Anthuenis zelf niet, die kinderlijk blij is dat hij weer aan het werk kan. Nochtans is het nog maar drie weken geleden dat Anthuenis in dit blad vertelde dat het eigenlijk niet zijn bedoeling was om weer trainer te worden. En dat hij ervoor paste om elke week te gaan vechten tegen de degradatie. Niets wordt in de voetballerij sneller weggewaaid dan dergelijke holle kreten.
Germinal Beerschot laat zich leiden door de emotie van het moment. De club won in 2005 de beker onder Marc Brys om die een paar maanden later door te sturen en te vervangen door Jos Daerden. Dat bleek ook niet de juiste man en dus werd Brys teruggehaald en vervolgens weer op straat gezet. Wie in het bedrijfsleven zo klungelt, kan nooit blijven zitten, maar in de voetbalsport gelden andere normen. Sterker zelfs: niemand van de dirigenten werd rood van schaamte.
In januari is het tien jaar geleden dat Germinal Beerschot met de nodige poeha boven de doopvont werd gehouden. Ondanks alle opgeblazen woorden werd er nooit een echt, door een duidelijke visie gedragen project uitgewerkt. Veel bestuursleden zaten er meer voor hun ego dan voor de club. Hoewel Antwerpen, ook al door zijn haven, veel potentieel biedt, kwam de club nooit in de gunst van grote sponsors. Nochtans kon het budget na de bekerwinst worden opgetrokken, van vier naar nu negen miljoen euro. Intussen steeg het gemiddelde aantal toeschouwers met ruim 35 procent: van 6900 in 2004/05 naar 9600 vorig seizoen. Het cijfer blijft beschamend laag voor een stad als Antwerpen.
Juist na de bekerwinst werden spelers als Moussa Dembélé, Carl Hoefkens en Daniel Cruz van de hand gedaan. Tot een duiventil groeide Germinal Beerschot uit als het om transfers ging: sinds medio 2005 werden er 59 spelers aangetrokken en 56 van de hand gedaan. 115 (!) spelerstransacties in goed drie jaar, je moet het doen.
In de precaire situatie waarin Germinal Beerschot verzeild raakte, is het niet eens zo dwaas om Aimé Anthuenis terug te roepen. De ex-bondscoach zal zalvend en blussend proberen de neuzen in dezelfde richting te krijgen en staat voor organisatie. Afgelopen zaterdag, op Zulte Waregem, draaide hij de klok twintig jaar terug: vijf meter achter twee mandekkers fungeerde Didier Dheedene als een ouderwetse libero. Ook Van Veldhoven had eerder al zo gespeeld, zij het met een iets andere invulling.
De aanpak van Anthuenis leverde een punt op. Daar bleek iedereen tevreden mee. Nu gaat het alleen om het lijfsbehoud. Het is inherent aan de voetbalsport, waarin het moeilijk blijft om verder te denken dan de waan van de dag. S
door JACQUES SYS
