Onlangs werd Ronaldinho gevangen genomen wegens het gebruik van een vals paspoort bij aankomst in Paraguay, waar hij moest deelnemen aan een al dan niet fictief partijtje ten voordele van een lokaal ziekenhuis. Het is de zoveelste onbegrijpelijke episode in de post-carrière van wat ooit het ultieme voorbeeld van voetbalgenialiteit was. Ver verwijderd van de regelmaat in de prestaties van Messi, Cristiano Ronaldo, Ibrahimovic en andere superprofs nam ‘Dinho” zich voor om zich zowel op als naast het veld te amuseren. De mogelijkheden waren legio: bars, discotheken en als dat stilaan tegenviel, kon hij nog steeds carnaval vieren in Brazilië. Hij vergat een belangrijke zaak: zelfdiscipline is zo mogelijk nog belangrijker dan talent en kan je niet voorbij dribbelen. Reeds in 2006 raakte zijn ster tanende. Een opflakkering bij AC Milan leek de hoop weer even aan te wakkeren, maar de vlam was na slechts drie jaar aan de wereldtop voorgoed gedoofd. Naïviteit, een ongezonde levensstijl en het traumatisch verlies van zijn vader leidden tot een even tragische als mettertijd voorspelbare neergang. Tijdens zijn verdediging argumenteerde de advocaat van de blutte Ronaldinho die z’n vaderland niet meer binnen mag: ‘Mijn cliënt is dom, hij weet niet wat hij doet.’ In dit geval is dat volgens mij geen ultieme reddingspoging om vrijpleiting, het is de waarheid. De intrieste maar terechte realiteit van wie ooit mijn voetbalidool was.