Niets is in het voetbal sneller achterhaald dan analyses en conclusies. Precies twee jaar geleden stonden op deze pagina enkele bespiegelingen bij de moordende druk die bij Club Brugge heerste, over het begeleidingsapparaat dat volgestopt werd met allerhande specialisten. Er was sprake van sportpsycholoog Jef Brouwers en kinesist Lieven Maesschalck, Club leek wel een machinepark dat voortdurend vernieuwt en perfectioneert. Er werd gesproken over een gebrek aan voetbalverstand en over de vraag of sportief manager Arnar Grétarsson dat zou oplossen. En er werd stilgestaan bij trainer Juan Carlos Garrido,die bij Club nog voor geen enkele meerwaarde had gezorgd en toch een contractverlenging had gekregen, terwijl hij op persconferenties zo clichématig praatte dat het hoogst twijfelachtig was dat zijn boodschap naar de spelers toe anders zou klinken. In dat nummer prijkte Pelé Mboyo op de voorpagina met als titel: de transfer van het jaar.
Op dezelfde pagina stond een bedenking bij de toen 17-jarige Zakaria Bakali,die bij PSV maar drie goeie matchen had moeten spelen om voor de nationale ploeg te worden geselecteerd. Het valt te hopen, zo stond het te lezen, dat Bakkali met zijn nieuwe status kan omgaan en niet ieder gevoel voor realiteit verliest.
Wat is daar allemaal van overgebleven?
Zes maanden geleden glinsterde de ster van Dennis Praet. Hij had de Gouden Schoen gewonnen en vrijwel iedereen kon zich daarin vinden. Praet was, zo stond het in dit blad te lezen, uitgegroeid van een abstracte kunstenaar tot een efficiënte stilist. Hij leed minder balverlies, kon goed tussen de lijnen lopen en op het juiste moment het spel verleggen. En hij bezit de flair die de huidige generatie voetballers kenmerkt. Het was belangrijk om nuchter te blijven en in een klimaat van wurgende stress verder te presteren, zo klonk het waarschuwend.
Waar staat Dennis Praet nu? Hij lijkt in de knoop te liggen met zichzelf, werd zondag tegen AA Gent na 72 minuten gewisseld en zit met een transfer in zijn hoofd, gek gemaakt door zijn omgeving. Praet moet dringend het hoofd leegmaken. Kan dat effectief als hij van lucht verandert? Of wordt hij op een te hoog voetstuk geplaatst? In een enquête die dit blad begin juni bij de voetballers uit de Jupliler Pro League organiseerde, werd Dennis Praet zeer verrassend als de meest overschatte voetballer genoemd.
Teren op het verleden doet ook Enzo Scifo. Nadat hij vorige week alsnog werd aangesteld als bondscoach van de beloften had Scifo het over een gebrek aan erkenning. Vreemd is het wel dat hij in al die jaren nooit de moeite heeft genomen om Nederlands te leren, al hoef je als trainer natuurlijk niet beoordeeld te worden op je talenkennis. Geen mens die er destijds over viel dat Dick Advocaat geen Frans spreekt.
Veel crucialer is de vraag wat Scifo als trainer waard is. De voormalige middenvelder is een charmant en toegankelijk iemand, maar als trainer heeft hij nooit de indruk gegeven een harde werker te zijn. Zijn passages bij Sporting Charleroi, Tubize, Moeskroen en Mons waren niet slecht, maar als een man met verfrissende ideeën ontpopte hij zich niet. Zijn naam dook de afgelopen twee jaar amper nog op in het circuit. Tot Marc Wilmots hem een reddingsboei toegooide.
In een oude kwaal lijkt AA Gent te hervallen: een gebrek aan efficiëntie. Hein Vanhaezebrouck klaagde er vorig seizoen herhaaldelijk over, maar een pure afwerker werd er niet binnengehaald. Na een slap begin speelden de Buffalo’s op Anderlecht een uur lang erg dominant, maar er werd een aantal kansen de nek omgewrongen.
Maar hetzelfde geldt ook voor Anderlecht dat na een wervelend wedstrijdbegin de kampioen al lang de doodsteek had moeten geven, maar vervolgens fysiek helemaal wegzakte. Ook Club Brugge benutte op Sporting Charleroi onvoldoende de mogelijkheden. Het lijkt erop dat onze topclubs dringend moeten leren afwerken of op zoek moeten naar opportunisten. Je kan als trainer wel voortdurend op die afgedwongen kansen wijzen, het hoort wel bij het voetbal dat je ze afmaakt.
DOOR JACQUES SYS
‘Dennis Praet moet het hoofd leegmaken.’
