Christian Vandenabeele
Christian Vandenabeele Freelancejournalist

Eindigde het vorige, zeer onrustige seizoen nog in lichte euforie wegens het in de slotfase op spectaculaire wijze (4-6 in Westerlo, 1-7 in Charleroi) gerealiseerde behoud, dit keer werd er op de slotdag van een haast zorgeloze competitie gefeest omdat Sint-Truiden zich van Intertotovoetbal wist te verzekeren. STVV zal dus straks voor de tweede keer in zijn bestaan Europees voetballen – en met heel veel goesting.

Heel lang geleden dat zo weinig punten Sint-Truiden van de subtop scheidden. Niemand is bovendien geneigd te zeggen dat het hen speciaal heeft meegezeten. Dan nog eerder het tegendeel. Dit STVV is gewoon een goeie ploeg. Illustratief daarvoor is het gemak waarmee het op Anderlecht (0-2) en op Standard (1-3) won, de manier waarop het zowel thuis (0-1) als buitenshuis (2-2) de latere kampioen RC Genk voor zware problemen stelde, de wijze ook waarop het Club Brugge in het heetst van de titelstrijd uittelde (5-3). Verloor het de voorbije seizoenen nog veel van zijn waarde buitenshuis, nu pakte het bijna evenveel punten op verplaatsing als op Staaien. Uit de finale van de beker van België kon het slechts door het allerbeste Moeskroen gehouden worden, nadat het zich eerder bij GBA (0-1) en Lierse (0-2) had weten te kwalificeren.

Voorzichtig waren dit keer nochtans de prognoses geweest. De enige ambitie die na een jaartje aanmodderen bij het begin van het seizoen werd uitgesproken, was : goed starten, zo snel mogelijk weggeraken uit de degradatiezone. Een club als Sint-Truiden weet uit ervaring hoe ontzettend belangrijk het is. Gerust waren ze er dan ook na de onfortuinlijke nederlaag bij AA Gent (4-2) op de openingsspeeldag weer niet in, hoewel er toen al een veelbelovende frisheid in hun spel stak. Misschien was de tweede speeldag wel de belangrijkste van het seizoen, toen STVV op eigen veld tegen Lommel in een wervelende slotfaze een 1-3-achterstand omboog in een 4-3-overwinning. De week erna ging het heerlijk counterend met 0-3 op Charleroi winnen en was het elan gevonden.

Bleef STVV vorig seizoen een jaar lang zoeken, wisselen en schuiven, nu viel het meteen in zijn plooi in een systeem met een gesloten verdediging en een drukbevolkt middenveld, met vier man op lijn achterin en twee tot drie defensieve middenvelders ervoor. Een goed evenwicht in de ploeg was er doorgaans tussen balrecuperende en creatieve spelers, met hoofdrollen voor Dany Boffin, Claude Kalisa, Désiré Mbonabucya en Gunter Verjans. Dodelijk was STVV als het ruimte kreeg. Daarentegen werd het zelf ook een paar keer uitgetikt op de tegenaanval, wat enkele zure thuisnederlagen opleverde (Lierse, RWDM).

Achterin was Kalisa een revelatie. Complete verdediger, maar geen leidinggevende. Met Thomas Caers werd tijdens de winterstop een ervaren verdediger bijgehaald. Onmisbaar was de begenadigde afwerker Mbonabucya, ook omdat de aangeworven spitsen Marcos Pereira en Dalibor Mitrovic allesbehalve killers bleken. Pereira deed hard zijn best, kende een hele goeie periode in de heenronde, houdt makkelijk een bal bij, maar scoorde amper uit vrij veel kansen. Mitrovic kwam dan weer niet verder dan een paar goeie speelhelften en een heldenrol als invaller in de thuismatch tegen Lommel. Gelukkig was er dit keer een seizoen lang Boffin. Hij liep veel en snel, scoorde en liet scoren, in de hem zelf toegekende vrije rol vanaf de linkerkant.

door Christian Vandenabeele,

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content