Na een magere 4 op 12 en met matchen tegen Club Brugge, KV Oostende en AA Gent in het vooruitzicht steekt het spook van vorig seizoen weer de kop boven het water van de Gaverbeek. De licht- en pijnpunten van Essevees wisselvallige seizoenstart.
36e minuut, thuismatch tegen Racing Genk. Applaus, zowel op de tribunes van het Regenboogstadion als bij Francky Dury. Lepoint heeft nochtans net een grote kans verknald, maar na een aanval die vorig seizoen even zeldzaam was als een traan op het gezicht van François De Keersmaecker: driehoekje Baudry–De Ridder–Aneke, gevolgd door een dubbelpass Verboom–Kaya, waarna De Ridder de bal met een hakje klaarlegt voor de infiltrerende Lepoint, die echter op het been van Genkkeeper Köteles trapt. Typerend voor de wedstrijd, waarin Zulte Waregem nog tal van kansen mist, maar bij momenten het voetbal speelt dat Dury voor ogen heeft: stevige organisatie, veel beweging, verzorgde opbouw… Positieve commentaren dus achteraf, alleen had Essevee twee punten meer verdiend, zoals het de week ervoor, zo vond Dury, op Standard ook met een punt meer naar huis had moeten keren.
Flash forward naar de rust van de match op Waasland-Beveren, vorige zaterdag. Al het positieve lijkt verdwenen. Veel balbezit (56 %), dat wel, maar amper functioneel en dreigend: in 45 minuten heeft de fusieploeg één bal tussen de palen gemikt, na een corner een kopbal van MameThiam die op de lijn weggewerkt wordt. Verder een opeenstapeling van slechte passes en een stuitend gebrek aan grinta en passie. In de 38e minuut afgestraft door een fel Waasland-Beveren, ironisch genoeg met een goal van Olivier Myny (ex-jeugdproduct van Essevee in wie Dury niet geloofde).
Diens bloed kookt: nog voor de rust vervangt hij de zwakke Thiam, een zet die de Zulte Waregemcoach zelfs in de vorige reguliere competitie nooit heeft gedaan. Dury stelt tijdens de pauze de gps opnieuw in, waarop zijn elftal na de vlugge gelijkmaker van Mbaye Leye even de goede weg lijkt te kiezen, maar zich al vlug weer hopeloos vastrijdt. Om in het slot frontaal op de 2-1 te botsen.
Groter kan het contrast met de partij tegen Genk niet zijn, vooral qua mentaliteit. Vreemd, want dat was de hoofdreden waarom de kern van Dury in het tussenseizoen een extreme make-over onderging. Weg, de jongeren met een te zwakke ingesteldheid. In hun plaats: ervaren persoonlijkheden die de overgebleven youngsters zouden begeleiden en wél kwaliteit, agressiviteit en leiderschap zouden brengen. Vooral in de duels tegen de ‘kleinere’ ploegen – hét pijnpunt van vorig seizoen (amper 13 op 42 tegen teams uit de rechterkolom).
Tegen Waasland-Beveren keerde, ondanks de opnieuw fitte kapitein Leye, hetzelfde euvel echter opnieuw terug. Ook bij de zogenaamde leiders: De Ridder en Lepoint voetbalden in slaapmodus, Jørgensen herhaalde een van zijn (vele) nonmatchen van vorig seizoen en de onzekere Bossut blunderde door tweemaal de bal uit zijn handen te laten glippen, met onder meer de 2-1 tot gevolg. Alleen Leyes inzet en goal (zijn tweede in drie matchen) en Kaya’s vele goeie passes en strak getrapte corners bleken niet voldoende.
GENOEG KWALITEIT?
Ongetwijfeld zal Dury zaterdag tegen Club Brugge, voor een vol Regenboogstadion, minder peptalk moeten gebruiken, alleen rijst de vraag of Zulte Waregem ook genoeg kwaliteit op de mat zal leggen om dan wel punten te oogsten. Tegen andere potentiële play-off 1-ploegen als Lokeren en KRC Genk lukte dat (soms), met die nuance dat die clubs ook nog zoekende waren.
Bovendien beschikte Dury toen over Chuks Aneke en Marvin Baudry, op Waasland-Beveren beiden out met lichte blessures. Bepalend, want Mendy, Baudry’s vervanger op de rechtsachter, liep verloren – op een voor hem ongewone positie -, en Jørgensen/Lepoint brachten op het middenveld niet de power, infiltraties en balrecuperatie van Aneke. Die was in de eerste drie matchen een openbaring op de zes. Veel beter dan vorig seizoen, toen Dury hem eerst op de tien, later op de acht en dan pas als meest controlerende middenvelder uitspeelde. Hét lichtpunt, de 22-jarige Engelsman, samen met Kaya die op links, vaak in samenspel met de opkomende Verboom, met splijtende voorzetten strooit.
Om het slot van Waasland-Beveren te forceren wisselde Dury de Turkse Belg na de rust daarom met Steve De Ridder, op de tien. Een probleem: op die positie komt Kaya minder tot zijn recht, wegens niet sterk genoeg, op vlak van loopvermogen en gestalte. Ook De Ridder schiet daar qua duelkracht echter (voorlopig) tekort. Niet toevallig verving Dury de Gentenaar al tweemaal na 65 minuten (thuis tegen Lokeren en op Beveren). De Ridder zou ook liever op de elf spelen, maar dat is Kaya’s voorkeurpositie. Gezocht dus: een ‘moderne’ tien. Een die Zulte Waregem misschien zelfs in huis heeft met de jonge Sebastien Brebels (20), alleen viel die na een sterke voorbereiding uit met een sleutelbeenbreuk.
TOCH NOG VERSTERKING?
Als Aneke snel terugkeert, wordt het dus uitkijken hoe Dury de komende weken zijn puzzel op het middenveld zal leggen. En hoe incontournable Christophe Lepoint blijft. Die werd op nadrukkelijk verzoek van de coach gehaald, maar viel tot dusver flink tegen, aanvallend en verdedigend. Dat zet ook druk op de achterste linie, waar Dury met Sami-Diallo-Verboom, in tegenstelling tot vorig seizoen (toen 23 (!) verschillende verdedigingen), een vast trio gevonden heeft. De 19-jarige Monacohuurling Diallo betaalt, ondanks zijn ontegensprekelijke kwaliteiten, echter nog leergeld (op Standard en Beveren verloor hij Santini en Gano uit het oog, waardoor die konden scoren) en Sami is wel ervaren, maar weinig wendbaar. Ook de rechtsback blijft een probleem zolang de knie van eerste keuze Cédric D’Ulivo niet hersteld is, want ook voor Baudry is dat een ongewone positie.
(Mede) door die blessures dus meer zorgen dan verwacht voor Dury, zeker met het drieluik Club-KVO-AA Gent op de agenda. Als Essevee daar weinig of geen punten pakt, zal de play-off 1-ambitie vlug een stevige knauw krijgen. En zou het maximumquotum voor de kern (23), opgelegd door algemeen manager Eddy Cordier, weleens rap kunnen sneuvelen, gezien de eeuwig onrustige Dury.
Al is de vraag hoeveel budgettaire ruimte er nog is voor échte versterkingen. De loonlast (ongeveer één miljoen euro) van de spelers die weg moeten, maar voorlopig niet wegraken (Gimbert, Godeau, Isçi, N’Diaye, Rosentahl, Paye en vooral de peperdure Plet), geven Dury en Cordier immers weinig bewegingsruimte. En met de Overtooms en Labors van deze wereld, de goedkope lastminutetransfers van vorig jaar, ben je ook niets.
DOOR JONAS CRETEUR – FOTO’S BELGAIMAGE
Vreemd, het stuitend gebrek aan grinta op Waasland-Beveren, ondanks de nieuwe ‘leiders’.
