Frans Van den Wijngaert : “Ik kan me niet voorstellen dat men nu nog blijft toekijken, na de zware fouten die er zijn gebeurd. We hebben het niet over details, hé. Scheidsrechters, trainers, spelers : we zijn allemaal niet goed bezig. Daarom pleit ik ervoor om met z’n allen een hele dag in conclaaf te gaan. Toen Anthuenis eerder dit seizoen de trainers samenbracht, iets waar Leekens ooit mee is begonnen, heb ik bij mezelf gezegd : da’s goed. Maar het heeft geen effect ! Een uurtje, met wie weet een pistoleke achteraf : dat is te weinig. We moeten tot op de graat gaan. Iedereen moet kunnen zeggen wat hem dwars zit, iedereen moet een wederwoord krijgen, en dan moeten we tot een ondertekende afspraak komen. Wie zich er niet aan houdt, wordt gestraft. Keihard. Binnen de twee maanden hebben we weer respect. Natuurlijk zijn de scheidsrechters dan ook kwetsbaar, maar het is hun job om zo weinig mogelijk fouten te maken – en zeker geen fouten waar het resultaat van afhangt.

“Dit wil niet zeggen dat trainers de mond moet worden gesnoerd. Wij moeten beseffen dat een trainer elke week op de schopstoel zit en daarom gespannen is ; zij moeten beseffen dat wij soms in fracties van seconden beslissingen moeten ne-men. En als een trainer op een persconferentie zijn boekje te buiten gaat, moet de voetbalbond er maar voor zorgen dat in zijn reglement staat dat iedereen die uitspraken doet die niet door de beugel kunnen, gestraft kan worden. Het probleem is natuurlijk ook : wie zitten er in die commissies ? Clubaf-gevaardigden, die moeten beslissen over zichzelf. Daarom zou ik het gezonder vinden als de CSC ( de centrale scheidsrechterscommissie, nvdr) voor een stuk loskomt van de voetbalbond. Zodat we nog neutraler kunnen werken. Maar dan heb je natuurlijk een sterke figuur nodig, iemand die zegt : ‘Hier gaan we voor.’

“Ik praatte veel met de media. Ik zei wat ik dacht en dat is misschien niet altijd door iedereen in dank aanvaard. De laatste vijf jaar, sinds Delcourt is verdwenen, stel ik vast dat we niemand meer horen in de pers. We zijn in het stadium van het stilzwijgen gekomen. Als we nog iets horen over de scheidsrechters, is het negatief. Terwijl er ook positieve dingen gebeuren, maar die gaan jullie niet vertellen : dat moeten we zélf zeggen. Kom dan buiten ! Verkoop jezelf ! Naar Alex Ponnet keek men op. Als hij zich ergens over uitliet, discussieerde men daar niet over, want hij was een monument. De laatste acht, negen jaar hebben we zo geen monument meer. Na Goethals en Van den Wijngaert, de laatste twee monumenten, is er een gat gevallen.

“Persoonlijk had ik me daar zeven jaar geleden zeker verwacht – op het moment dat ik stopte, was dat mijn ambitie, ik moet daar niet onnozel over doen. Door heel rare omstandigheden – waar ik niet verder over uitweid – heb ik na een jaar zelf ontslag genomen uit de CSC. Ik ben ervan overtuigd dat heel veel mensen denken : die komt nog terug. Maar dat weet ik nog zo niet. Na zeven jaar voel je die behoefte toch stilaan wegebben. Misschien zou ik ook te drastisch optreden, een te sterke figuur zijn. Soms zegt het me wel iets om in de begeleiding van jongeren te vliegen, maar ik heb al zóveel te doen, met de topsportschool, dat ik het nog even afhoud.

“Ik ben er niet van overtuigd dat de problemen er met andere mensen in de CSC niet zouden zijn geweest. Ik ben er wél van overtuigd dat er tussen clubs, spelers en scheidsrechters absoluut een beter contact nodig is. Uiteindelijk hebben we allemaal hetzelfde doel : het voetbal in België promoten. Dus hebben alle partijen er alle belang bij dat alles zo goed mogelijk draait. We moeten dringend rond de tafel gaan zitten om weer meer respect voor elkaar op te brengen.”

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content