Eerst even zeggen dat ik een fan van de Rode Duivels ben. Dat een team van spelers met zo veel verschillende achtergronden samen op een grasmat kan staan en goed voetbal kan brengen, daar word ik alleen maar blij van. En met het aanvallende kwartet Carrasco–Hazard–Lukaku–De Bruyne zitten we nog jaren gebeiteld. Misschien slaagt een van hen er ooit wel in de Gouden Bal te winnen, wie weet? Hazard droomt ervan en zegt dat ook. Geen problemen mee, zeker niet als je – zoals Eden – als kind in de ketel voetbaltoverdrank gevallen bent. Dan zou ik zo’n uitspraak bestempelen als ‘gezonde arrogantie’.
Maar wat de Rode Duivels afgelopen woensdag in Amsterdam tegen Oranje op de mat legden, was de gezonde arrogantie voorbij. En als er iets is waar de doorsnee-Belg niet tegen kan, dan is het wel ongezonde arrogantie. Dat is het soort waar sommige inwoners uit onze buurlanden het patent op hebben, met name die uit Nederland en Frankrijk. Maar veralgemenen mag je eigenlijk niet, want ook binnen onze landsgrenzen kom je zulke figuren tegen. Mensen die zich als een soort zonnekoning boven het plebs verheven voelen, die denken dat God zich in hun gat verstopt heeft of die zich een air aanmeten waar Michael Jordan jaloers op zou zijn. Van dat soort mensen word ik persoonlijk een beetje onpasselijk. En ik denk vele medeburgers met mij.
Die woensdag van Nederland-België had op dat vlak al niet slechter kunnen beginnen. Ik stond op met het nieuws dat Donald Trump, de vleesgeworden ongezonde arrogantie, de Amerikaanse presidentsverkiezingen had gewonnen. Maar het ergste moest nog komen: de derby der Lage Landen. Een wedstrijd waar ik naar uitkeek omdat ik me die laatste oefenpot in Brussel nog levendig voor de geest kon halen. Met een geweldige ambiance op de tribunes, een lekkere pot voetbal op de mat en uiteindelijk – altijd mooi meegenomen – een overwinning voor de Duivels. Wat de Rode Duivels onder Roberto Martínez tot die bewuste woensdagavond hadden laten zien, vond ik ook bemoedigend. Met een systeem waarin zowel Hazard als De Bruyne zich kon uitleven zonder voor de voeten van de ander te lopen.
Maar toen kwam dus die wedstrijd tegen Oranje. Al meteen werd duidelijk dat voor sommige Duivels deze oefenmatch niet met helrood aangestipt was in hun agenda. Moet dit nu echt? Dat leek de algemene instelling, en zeker bij Jan Vertonghen, Steven Defour, Axel Witsel, Yannick Carrasco en Dries Mertens. Kwam daar nog bovenop: het eindeloze gebrei van hakjes hier en tikjes daar. Tot de bal verloren werd en het weer opnieuw begon. Als Sisyfus die een pingpongbal de berg opduwt en dan net voor de top het balletje bewust terug naar beneden laat rollen. Om de berg wat te treiteren.
Toch kwamen de treiteraars 1-0 achter na een – laat ons eerlijk zijn – ongelooflijk domme penaltyfout van een doorgaans als intelligent bestempelde kerel. Op dat moment dacht ik: oké, nu zijn ze wakker en gaan die Nederlanders wat beleven. Maar neen hoor, de meesten gingen gewoon door met voetballen in bijberoep. Kortom: een dag die met een rotgevoel begon eindigde zo ook. Misschien had ik erop gerekend dat de Duivels de schaduw van die Amerikaanse duivel zouden verjagen met een soort blijde boodschap van fris-van-de-lever-voetbal. Maar zoals wel vaker had ik het mis.
Al uw reacties en sportgerelateerde zoekertjes zijn welkom bij Sport/Voetbalmagazine, Raketstraat 50 bus 5, 1130 Brussel of via e-mail : sportmagazine@roularta.be. De redactie behoudt zich het recht voor teksten in te korten of te weigeren. De schrijver moet zijn naam en woonplaats vermelden.
Pedro del Torre, Brussel
