Het einde van een tijdperk is in zicht. Het plafond is bereikt, en in een zoveelste poging om het te verhogen is het met een klap neergekomen op de hoofden van de stukadoors, in casu IOC, FIFA en IAAF.

De beslissing van Jacques Rogge om met Peking te laatste reuze-spelen te organiseren, was geen keuze maar een noodzaak. De Olympische sponsors twijfelen. 40.000.000 US Dollars op tafel leggen, enkel voor de eer om gedurende 4 jaar de Olympische emblemen te mogen gebruiken, maar nog geen publiciteitsbord in de stadia te krijgen, is zelfs een ….. te veel geworden.

Ook de TV-zenders kunnen het grenzeloze opbieden niet langer aan. Noch de publieke, noch de commerciële zenders. ISL en Kirsch zijn de eerste slachtoffers. FIFA, Blatter op kop, houdt zich groot, maar achter de schermen wringt men zich in alle bochten om de meubels te redden. Ieder zijn meubels uiteraard. Zen Ruffinen neemt afstand van Blatter, Johansson ruikt weer zijn kans.

Maar de gevolgen van de beide faillissementen zullen zwaarden wegen op de WK 2006. Immers, zowel ISL als Kirsch hadden al een belangrijk deel van het verschuldigd bedrag vereffend en de nieuwe FIFA Marketing Cel kan nog het verschil recupereren. Voor 2006 ligt het anders. Het faillissement van Kirsch heeft waarschijnlijk een nieuwe uitbesteding tot gevolg van de TV en marketingrechten voor 2006.

Maar zonder de 2 giganten is de strijd met de overblijvers heel wat bedachtzamer, kan FIFA niet recordcijfers wel schudden. Meer dan waarschijnlijk wordt ING of Dentser (????????????????) de winnaar. Of de 2 delen de koek, met Murdoch.

En er is meer. Waar men de sponsors voor 2002 nog kon lijmen om tot 70.000.000 US Dollars op te hoesten (hoeveel blikjes Cola of Maes zijn dit?) door hen te wijzen op de belangrijkheid van de Aziatische markt, groeiend belang van Betaal-TV en de duurdere levensstandaard in Korea en vooral Japan, zal het ook hier besparen worden in 2006.

Komt daarbij dat de lokale organisatoren zich niet zo gek laten maken als Kowoc en Jawoc waar het verlangen om mekaar de das om te doen heeft geleid tot belachelijke uitgaven en infrastructuur-investeringen die enkel als krankzinnig kunnen afgedaan worden. Louis XIV allover.

De nationale liga’s voelen ook de pijn. Ze zitten, jammer genoeg, nog wel steeds in de “ontkenningsfase” die elke terminale patiënt schijnt door te maken.

Met Duitse en Engelse clubs die dreigen met processen