Je bent wel echt verknocht aan Verlaine, hè.

Ik ben een man van het platteland. Ik hou van de familiale sfeer in mijn geboortedorp. Toen ik naar school ging, kwam ik altijd voorbij dit huis. Ik zei toen telkens tegen mezelf : wat een geweldig huis, wat moeten die mensen zich daarin op hun gemak voelen. Ik had twee kilometer verder een huis gekocht, maar in de periode dat ik bij Standard speelde, passeerde ik altijd langs hier. Op een dag hing er een bordje : te koop. Ik heb niet geaarzeld.

De tuin is immens. Hou jij je daarmee bezig ?

Als ik tijd heb. Voor het maaien van het gras gebruik ik een tractor, en dan ben ik nog gemakkelijk zes uur bezig. Of ik sprokkel de takken die door de wind afgerukt zijn. De tuin is er in de eerste plaats voor de kinderen. Ze kunnen en mogen daar hun hartje ophalen. Ze rijden er zelfs met hun fiets door.

Je vrouw is huisvrouw. Is dat iets wat je zelf wilde ?

Wat is er in het leven belangrijker dan de opvoeding van kinderen ? Ik wou niet dat mijn kinderen aan iemand anders uitbesteed werden. Het is een kwestie van realisme. Voor Chloé (acht jaar) en Tom (vijf jaar) is het fantastisch dat ze zo’n moeder hebben – zeker met een vader die vaak onzichtbaar blijft. Ik ben fier dat het hen aan niets ontbreekt. Wanneer ze van school terugkeren, vinden ze thuis een warme maaltijd en helpt Joanna hen met hun huiswerk.

Je hebt wel bepaalde principes.

’s Morgens, tijdens het ontbijt, neem ik de krant door. Als die diefstallen, car-jackings, pedofiliezaken houden me bezig. Ik maak me ongerust over de onveiligheid die er overal heerst.

Wat de kinderen betreft, ik zal nooit een vinger naar ze uitsteken. Soms verhef ik mijn stem, maar in de regel ben ik te braaf. Daar profiteren ze wel eens van. Ik stop ze graag in bad. Dan verandert de badkamer in een zwembad. Maar zolang ik iets over hen te zeggen heb, wil ik dat ze bepaalde zaken respecteren. Geen sprake van piercings of gescheurde broeken. Daar kan ik me kwaad over maken. Soms gebeurt het dat ze me uitdagen, om te spelen. Hoe dan ook, ik leg hen ook uit dat niet alle kinderen op de wereld eten hebben en dat sommigen moeten spelen met een stukje hout.

Zijn ze sportief ?

Mijn dochter heeft alle kwaliteiten om een goed sporter te worden. Tom is nog te klein om daar al een idee over te vormen. Ik zou wel graag hebben dat hij zou voetballen, dat is nogal logisch. Chloé doet me aan haar moeder denken : ze is snel en soepel, ook al heeft ze mijn lengte meegekregen. Ze is zo dynamisch dat ik soms zin heb om haar vast te binden. Van ’s morgens tot ’s avonds is ze met tal van dingen bezig. Ze doet turnen, moderne jazz, zwemmen, tennis. De kinderen houden erg van de natuur en van het familieleven. Als ze op school hun best gedaan hebben, trekken we er met het gezin altijd voor een paar dagen op uit.

Wat doe je in je vrije tijd ?

Ik trek de natuur in, ik ga vissen. Als ik er de tijd voor vind, doe ik mijn laarzen aan en ga een uur of twee wandelen in het bos. Dat is voor mij een manier op de batterijen weer op te laden. Ik speel ook graag tafeltennis en tennis. Tot mijn 23ste heb ik op aanraden van Roger Petit voetbal en tennis gecombineerd. Het is gebeurd dat ik op zondagochtend een tenniswedstrijd speelde, dan op zondagnamiddag een voetbalmatch, en tenslotte ’s avonds opnieuw een tenniswedstrijd.

Gilbert Bodart maakt zich niet meer kwaad ?

Ik ben veel kalmer geworden. Als ik een probleem heb, hou ik het voor mezelf en probeer ik het zelf te regelen. Joanna wordt daar wel eens zenuwachtig van. Ze denkt zeer positief, ze is heel erg sociaal ook. Ik heb geleerd te relativeren. Victor Mero, een verdediger van Brescia, is verongelukt. Een verkeersongeval. Dan begin je anders over het leven te denken. Tegenwoordig ga ik ervan uit dat zelfs mijn grootste vijand kwaliteiten moet hebben. Alleen mijn familie telt nog.

Zijn er dan geen passies in je leven meer ?

Vroeger was ik verslingerd aan mooie auto’s. Nu speelt dat mooie geen rol meer : als ze maar goed en comfortabel rijden. En van televisie hou ik ook al niet zo geweldig. Als ik kijk is het naar sport.

Wat onthou je van je verblijf in Italië ?

De keuken is er geweldig, de grappa niet te versmaden en de mensen zijn er warm en vriendelijk. Die Italiaanse elegantie, die bestaat echt. De spelers komen in pak naar de training. Ze dragen originele dingen. In het begin lachten ze me wat uit, omdat ik daar niet aan meedeed. Als ik nu uitga, is het niet meer in jeans. Dat zal ook wel een kwestie van leeftijd zijn, zeker.

Joanna Rudzick (34)

Hoe heb je Gilbert leren kennen?

Ik werkte op Sart Tilman in het kader van sportdagen voor jongeren. We zijn vrienden geworden en geleidelijk aan is onze relatie veranderd. In 1993 zijn we getrouwd.

Je hebt alles voor hem opgegeven.

Na mijn middelbare studies heb ik twee jaar boekhouding gedaan. Dan ben ik beginnen te werken. Ik heb handbal gespeeld. In de eerste klasse, bij Bressoux. Ik heb nergens spijts van. Daar heb ik trouwens de tijd niet voor : twee kinderen, een groot huis, al zeven keer verhuisd, telkens die verandering van school…

Ben je blij dat je terug in België bent ?

Soms heb ik wel heimwee naar Italië. Naar de warmte, de manier waarop de mensen er zich kunnen ontspannen. Maar hier vind ik mijn huis terug en de kinderen kunnen hun school afmaken, zonder dat er in hun opleiding hiaten vallen. Chloé heeft het jaar moeten overdoen, maar ze is wel perfect tweetalig. Tom eigenlijk ook, maar hij weigert Italiaans te spreken omdat hij absoluut niet naar Italië terugwil. De Italianen zijn toch vriendelijker dan de Belgen.

Je had er een andere levenswandel.

Dat klopt. Net als de Italianen zelf aten we twee keer warm per dag. We hadden een restaurantje ontdekt dat gespecialiseerd was in raclettes en fondues. Op school zijn cola, chocolade, chips in Italië verboden. De maaltijden zijn daar veel evenwichtiger samengesteld. Maar een privé-school kost er wel stukken van mensen : 175 euro per maand in het lager onderwijs. De leerlingen moesten er bovendien elke dag naar de mis. Chloé is maar twee maanden naar die dorpsschool geweest. Men verplichtte haar om een uniform te dragen. Terwijl ik haar zo graag mooi aankleed.

In Italië wonen heeft me onafhankelijker gemaakt. Ik heb ginds voor alles mijn plan moeten trekken.

Wat zijn jouw hobby’s ?

Soms spelen Gilbert en ik tennis op PlayStation. Dan gaat het er gegarandeerd luidruchtig aan toe. We kunnen alletwee niet verliezen. Als hij verliest, is hij niet te doen. Hij kan dat gewoonweg niet verdragen. En ik probeer dan natuurlijk nog wat olie op het vuur te gooien. In het tafeltennis kan ik hem niet volgen. Daarom hebben we afgesproken dat ik win als ik tot 21-7 geraak – 21 voor Gilbert, welteverstaan. Ik lees graag, ga graag naar een goede actie- of horrorfilm, maar niet alleen. Dus houdt Gilbert me gezelschap. Met Chloé surf ik op het internet. In Italië gingen we vaak wandelen langs het water en dan aten we ijsjes. Nu, ook hier gaan we dikwijls wandelen, maar dan wel in het bos.

Wat doen jullie als het vakantie is ?

Dit jaar zouden we graag voor twee weken naar de Caraïben of Guadeloupe gaan. Meer aan veel vakantie komen we niet toe : Gilbert is een echte huismus.

Hoe zou je Gilbert omschrijven ?

Het is bijna beangstigend zoals hij bezeten is van zijn vak. Hij leeft alleen maar voor het voetbal. Verder heeft hij de gewoonte om zijn problemen voor zich te houden. Toen hij aan zijn hoofd geblesseerd raakte, is hij voor ons dezelfde avond naar huis gekomen. Hij is opvliegend maar lief. Hij verenigt alle kwaliteiten die ik van een man verwacht. Zijn enig gebrek is de telefoon : daar komt geen einde aan.

Hou je van voetbal ?

Gilbert concentreert zich drie dagen voor een match. Maar zijn beroep heeft ook veel voordelen. Wat moeten arbeiders zeggen die om vijf uur moeten vertrekken en om acht uur ’s avonds terugkeren ? Ondanks alle afzonderingen is hij toch vaak thuis. Ik heb wel iets van voetbal leren kennen, maar door de kinderen kan ik niet alle wedstrijden bijwonen. Ik was wel aanwezig op de match waar hij zich aan zijn hoofd blesseerde. Zijn ouders belden me op. Ik probeerde nieuws over zijn toestand te krijgen, maar dat lukte niet. Dat waren wel moeilijke momenten. Doelman zijn is een stresserende job.

Heb je iets opgestoken van de Italiaanse mode ?

Ik kleed me heel natuurlijk. Ik loop graag in jeans of in trainingspak rond. De kleren van de Italiaanse vrouwen zouden hier nogal voor opschudding zorgen. Ze zijn zoveel extravaganter. In Italië gedragen de spelersvrouwen zich bijzonder verfijnd, en ze zijn voortdurend met hun uiterlijk bezig. Ze schminken zich zelfs om naar het strand te gaan.

door Pascale Piérard,