Met Roger Federer en de Williamsen als winnaars knoopte Wimbledon terug aan met de traditie. En dat in een van de meest zonnige, records brekende en spectaculairste edities van zijn 133-jarige bestaan.

De verwachtingen waren hooggespannen vooraf. Door een verhoging van de capaciteit was men benieuwd of Wimbledon het recordaantal toeschouwers ging verbreken. Door de aanwezigheid van een uitschuifbaar dak boven het centercourt was men voorzien voor het typische druilerige Engelse zomerweer. En met Andy Murray hadden de Britten bovendien een troef die de Wimbledonmanie naar ongekende hoogten kon stuwen. Reken daarbij nog de kans die Roger Federer bezat om geschiedenis te schrijven en een historische editie leek eraan te komen.

Thriller

Alsof de tennisgoden enige zin voor ironie hadden lieten ze het prachtigste weer over het zuidwesten van Londen neerdalen. Op het eind van de eerste week was er nog steeds geen druppel regen gevallen en werd het pakweg 100 miljoen euro kostende dak enkel gebezigd als zonnewering voor de notabelen in de Royal Box. Passend ontsloten diezelfde goden op de tweede maandag wel de hemelsluizen en mocht publiekslieveling Murray voor het eerst een volledige wedstrijd onder dak spelen op Wimbledon. De bijna vier uur durende marathon van de jonge Schot en Stanislas Wawrinka ging sowieso de annalen in, maar door het geleverde spektakel zal de wedstrijd nog lang nazinderen in het collectieve geheugen van de tennisfans. Murray toonde in die wereldpartij dat hij uit het juiste hout gesneden is om ooit Wimbledon te winnen. Zijn hardnekkigheid, benenspel, balgevoel, ambitie en tactische veelzijdigheid maken van hem een gedoodverfde favoriet voor de volgende jaren. Hij ging daarenboven uitstekend om met de immense druk die op hem rustte. Duizenden fans op Wimbledon zelf, massaal veel tv-kijkers – de wedstrijd tegen Wawrinka zette dertien miljoen mensen voor de buis! – en een Engelse pers die nooit verlegen zit om enige controverse, kregen hem niet uit zijn kot gelokt. Murray beantwoordde met sprekend gemak en de cool van een ancien de aan hem gestelde vragen. Aanmoedigingen van de Queen, Sean Connery en David Beckham deden hem zweven noch beven, hij bleef consciëntieus zijn job doen. Dat Murray deze editie – 73 jaar na Fred Perry – al niet op zijn naam schreef, was niet zijn fout maar de verdienste van Andy Roddick. De 26-jarige Amerikaan, tweemaal voordien finalist op Wimbledon, speelde een van de betere partijen uit zijn loopbaan in de halve finale en zette in vier sets Murray en héél Engeland een neus. “Af en toe kan ik ook nog een beetje tennissen”, zei Roddick na afloop van die wedstrijd. Dat bleek ook in de finale, al kon hij daar de verwachtingen niet kloppen en verloor hij in een thriller van Federer.

Met de afwezigheid van Rafael Nadal had de Zwitserse superman na Roland Garros alweer met een gerust hart het toernooi kunnen aanvatten. Federer maakte kans om zijn vijftiende grandslamtitel te behalen op de All England Club. Zijn zesde Wimbledonkroon zou hem voorbij Pete Sampras loodsen wat het aantal grandslamzeges betreft. Federer wist waarvoor hij speelde en deed dat zoals altijd op weergaloze wijze. De finale was een kanjer van formaat waarin een herboren Roddick – enkele kilo’s lichter en met een nieuw geloof in eigen kunnen – opnieuw zijn beste tennis bovenhaalde. Federer serveerde echter op een wolk, 50 aces maar liefst, en haalde het uiteindelijk met 16-14 in de vijfde set. Die 85 minuten durende climax was de langste set ooit in de eindstrijd van Wimbledon. “Dat ik hier zes jaar na mijn eerste titel ook mijn vijftiende grandslamzege kan halen is heel speciaal voor mij”, zei Federer. “Dit is immers het toernooi dat het meest voor mij betekent, gezien de resultaten die mijn idolen hier hebben gehaald.” Rod Laver, Björn Borg en Pete Sampras zagen in de tribune dat het goed was.

Appetijtelijke deernes

Ook in het vrouwentoernooi werd de traditie geëerbiedigd. Voor de achtste keer in de afgelopen tien jaar won een Williams de Venus Rosewater Dish. Waar iedereen evenwel een zesde zege van Venus Williams vooropstelde – de oudste van de Williamsen was een heel toernooi lang ongenaakbaar – was het de twee jaar jongere Serena die met de eerste prijs – en haar elfde grandslamtitel – aan de haal ging. “Dit voelt raar aan”, zei Serena die na 2002 en 2003 voor de derde keer zegevierde op de All England Club. “Dit hoort eigenlijk niet. De trofee heeft zelfs de naam van Venus.” Nochtans verdiende Serena de hoogste eer op het mythische grastoernooi. Niet alleen omdat ze het meest relaxed was in de eindstrijd, maar ook omdat ze in de halve finale een wereldpartij speelde tegen ElenaDementieva waarin ze een matchpunt overleefde. Williams is zonder twijfel de beste speelster op de tour, ook al wordt dat niet weerspiegeld in de rankings. “Je gaat ervan uit dat als je drie van de laatste vier grandslamtoernooien op je naam schrijft, je ook op nummer één zou staan. Behalve op de WTA-tour blijkbaar. Maar ik ben liever de nummer twee met grandslamzeges dan de nummer één zonder.” Een welgemikte sneer naar Dinara Safina die met haar regelmaat en veel werkijver het hoogste schavotje bereikte en die troeven ook nog maar eens etaleerde op Wimbledon. Ze zweette zich onder meer voorbij Kirsten Flipkens in een wedstrijd waarin men kon vaststellen dat onze landgenote een betere grasspeelster was dan haar hoger geklasseerde generatiegenote. Safina beschikte echter over meer routine en knokte zich naar een stek bij de laatste vier op haar minst geliefde ondergrond. Dat ze daar een pandoering van jewelste kreeg van Venus Williams vond ze niet eens zo erg maar het kaartte het manco van de rankings wel aan. Het wierp een beetje een schaduw over de prestaties van de dames. Net zoals het gekrijs van bepaalde speelsters – Michelle Larcher de Brito was de grootste brulboei volgens de gespecialiseerde pers – de hele eerste week van Wimbledon beheerste. Het werd er niet beter op toen Ian Ritchie, voorzitter van het organisatiecomité, onomwonden toegaf dat de vrouwenmatchen op centercourt geselecteerd werden op het babegehalte van de protagonisten. Appetijtelijke deernes als Sorana Cirstea, Maria Kirilenko, Caroline Wozniacki en Maria Sharapova kregen zo de voorkeur op Safina en co.

Wimbledon was niettemin een schitterend toernooi met een fantastische apotheose en prachtige winnaars. Ook al is het echte grastennis – serve and volley, veel netaanvallen – wat uitgestorven door toedoen van een tragere grassoort, dikkere tennisballen en verbeterd materiaal, toch mag men niet klagen. Twee jaar op rij kregen we een mannenfinale die de geschiedenisboeken ingaat. En waar kan je beter geschiedenis schrijven dan op Wimbledon?

door filip dewulf

De vrouwenmatchen op centercourt werden geselecteerd op het babegehalte van de protagonisten.