Tomislav Butina, David Rozehnal en Ivan Gvozdenovic zijn naar Brugge gekomen om Champions League te spelen. Maar wie haalde Club met hen precies in huis ?

R oger ! Roger ! ! ! Come, Roger. Come !Tomislav Butina, zeg maar Tommy, wil per se dat ook de materiaalmeester op de foto staat. Tommy zal tijdens de opnames roepen, lachen, dansen, zingen, springen. “Hoho, nono, nonono. Niet van deze kant.” Tommy wil niet dat er foto’s van de zijkant worden genomen. Hij wijst op zijn reukorgaan. ” Big nose, you know.” David Rozehnal en Ivan Gvozdenovic liggen in een deuk, vermoedelijk niet voor het laatst dit seizoen.

Een eerste kennismaking met de drie nieuwe Oost-Europeanen van landskampioen Club Brugge.

De komst

Ivan Gvozdenovic (24) : “Ik had ook nog twee andere aanbiedingen, één uit Spanje en één uit Rusland. FC Sevilla en Dynamo Moskou. Maar ik koos voor Club Brugge, omdat het mijn wens is Champions League te spelen en omdat ik denk dat dát hier straks zal gebeuren.”

Tomislav Butina (29) : “Ik had veel andere aanbiedingen. Uit Rusland en Oekraïne, Hannover en Leverkusen uit de Bundesliga, bijvoorbeeld. Nu, ik ben dan ook een geweldige keeper natuurlijk (lacht niet).”

Ivan : “Er bestaat geen betere, echt waar (lacht).”

Tomislav : “Ik kom naar Brugge om grote wedstrijden te spelen. Misschien wordt het wel Champions League. In Kroatië kan dat op dit moment niet. Daarom is mijn keuze Club Brugge, maar ook omdat mijn dikke vrienden Mario Stanic, Robert Spehar en Josip Simic mij de club en de stad warm hebben aanbevolen.”

David Rozehnal (23) : “Club Brugge is mijn grote kans. Ik kom van Sigma Olomouc, waar we vorig seizoen de helft van de wedstrijden verloren. Hier krijg ik de kans om voor de titel te spelen en Europees te voetballen. In de winter kon ik naar Sparta Praag, maar deze zomer meldden ze zich niet meer. Alleen van München 1860 was er wat interesse. Maar niet concreet. Niet meer dan een telefoontje.”

Ivan : “Ik heb bij Bratislav Ristic geïnformeerd over Club Brugge. En ik sprak ook met Nenad Lalatovic, centrale verdediger van Rode Ster Belgrado die op het punt stond te tekenen voor Club Brugge, maar uiteindelijk – voor het geld, denk ik – naar Shakhtar Donetsk is vertrokken. Hij is hier twee dagen geweest, sprak met meneer Vanhove en meneer Jacques(De Nolf, nvdr) en had niks dan lof voor de club en de stad. Bij ons is Club Brugge sowieso al goed gekend, omdat veel jongens van Rode Ster hier gespeeld hebben. Ik ken Darko Anic goed, ik ken Milan Lesnjak goed. En Zoran Filipovic, mijn coach vorig seizoen bij Rode Ster, heeft hier ook nog gespeeld.”

De eerste indruk

Tomislav : “Tot nu toe heb ik alleen positieve indrukken.”

Ivan : “Zeer mooie stad, zeer mooi stadion.”

Tomislav : “Zelfs het weer is mooi.”

Ivan : “Zeer goed team. Zeer goeie coach.”

Tomislav : “Zegt niet veel, maar…”

Ivan : “… maar ziet en weet alles, zoals het mij vooraf was gezegd. Ik hou ook van het voetbal zoals het hier wordt gespeeld. Pass, pass, pass. En iedere training met de bal.”

David : “Dat is goed voor een voetballer, denk ik. Alleen ben ik momenteel doodmoe na de trainingen en de wedstrijden. Ik ben nog niet aangepast aan het ritme. Zo’n tempo heb ik nooit eerder meegemaakt. Dit is helemaal wat anders dan wat ik gewoon was.”

Ivan : “Moeilijker.”

Tomislav : “In Kroatië trainden we om 9 uur en om 17 of 18 uur, hier om 10 uur en om 14 uur. Er is minder tijd om te recupereren.”

David : “Na twee uur trainen zoals hier waren wij in mijn land twee dagen vrij (lacht).”

Tomislav : “Hier wordt er ook sneller gespeeld. In Kroatië wordt er meer gedribbeld, hier wordt altijd de kortste weg naar doel gezocht. Ik hou van dat concreet voetbal.”

David : “Hier zijn acties altijd collectief, iedereen participeert. Bij Olomouc mocht ik nooit mijn positie verlaten. Ik hield niet van die stijl. Ik heb vorig seizoen niet één goal gemaakt, zelfs geen assist gegeven. Hier mag ik mij wel offensief uitleven. In de eerste oefenwedstrijd kon ik zo al twee keer een pass geven die tot een doelpunt leidde.”

Ivan : “Weet je wie er ook een goeie coach is ? Dany(Verlinden, nvdr)(lacht) !”

Tomislav : “Ja, hij heeft mij daarnet nog twee uur laten afzien. He killed me. Normaal weeg ik 88 kilogram, nu nog met moeite 85 !”

De elf

David : “Van de hele groep kende ik alleen Marek Spilar, met wie ik bij Olomouc vier maanden samenspeelde.”

Ivan : “Ik kende Mendoza, Serebrennikov en Dany.”

Tomislav : “Ik ken de internationals van de wedstrijden met Kroatië tegen België. De Cock, Martens, Timmy SimonsPhilippe Clement.”

Ivan : “Butina kende ik enkel van op televisie.”

Tomislav : “Weet je, hij heeft een reuzenposter van mij boven zijn bed hangen, hij droomt ervan ooit zo’n grootheid als ik te worden.”

Ivan : “Maar zoals ik hem hier ondertussen heb leren kennen, kende ik hem niet, moet ik zeggen (schiet in een lach).”

Tomislav : “Kan niet ernstig zijn, hé, die man. Always joking. Die gast is gek. Ik vind dat je tenminste de beleefdheid moet hebben om ernstig te zijn tijdens een interview.”

Ivan : “Hij is een goeie keeper, echt waar. Zeer ernstig, zeer professioneel.”

Tomislav (knikt) : “Hem ken ik ook van op de televisie. Hij was kapitein van Rode Ster Belgrado, dat zegt voldoende.”

David : “In Tsjechië zag ik nog nooit zo’n linkerflankspeler als hij. En alles met de linkervoet, hé.”

Ivan : “Mijn rechter gebruik ik alleen om het gaspedaal van mijn wagen in te duwen (lacht). Ik was linkermiddenvelder in 3-5-2 en hier werd ik gehaald als back, maar dat is geen probleem. Ik kan alle posities spelen op de linkerkant.”

David : “Ik heb het geluk dat mijn vader mij van kleins af rechts en links heeft leren trappen. Ik hou dan ook van technisch voetbal. Ik weet dat ik harder zal moeten worden in duel als ik hier op Europees niveau wil meedoen, al mijn trainers hebben mij dat al gezegd. Ik zal eraan werken. Maar ik hou niet van spelers die alleen maar koppen en schoppen. Ivan heeft maar één voet, maar het belangrijkste is dat hij voétbalt. Ik denk dat hij een goeie transfer is. Alleen Butina vind ik een beetje een rare transfer (lacht).”

Tomislav(snuift) : “Wacht tot we in het hotel zijn… (slaat grijnzend de vuist in de handpalm).”

David : “Grapje, hoor. Ik denk dat Butina een goeie keeper is.”

Ivan : “Een zéér goeie keeper.”

Tomislav : (Knikt).

Ivan : “David is een zeer slimme speler. Zeer goeie passing, zeer goeie coaching ook. Ivan links, Ivan rechts.”

Tomislav : “Ik vind het belangrijk dat een verdediger kan voetballen, dat het niet… doeng, doeng, doeng is. David verdedigt makkelijk uit, zowel met links als met rechts. Hij beschikt ook over een zeer goeie lange bal, wat ik persoonlijk ook zeer belangrijk vind voor een verdediger.”

Ivan : “Er is veel concurrentie, maar dat is goed, voor de coach, voor de supporters, voor de club. Je voélt de concurrentie ook.”

David : “Voor mij is dat nieuw.”

Tomislav : “Voor mij eigenlijk ook. Bij Rode Ster stond ik al zeven jaar vast in de ploeg, terwijl ik hier misschien niet zal spelen.”

David : “Ik heb het nadeel dat ik van een ploeg kom die vaak verloor. Dat is niet goed voor een speler. Wat mij hier te doen staat, is goed werken. Als de coach mijn spel goed vindt, dan sta ik misschien toch meteen in de elf.”

Tomislav : “De trainer heeft gezegd dat de besten zullen spelen.”

De cultuur

Tomislav : “Wat we als Oost-Europeanen gemeen hebben, is de taal een beetje.”

David : “Spilar begrijpt hen beter dan ik, omdat hij op de high school twee jaar Russisch leerde. Maar ik denk dat we dezelfde mensen zijn. Wij houden van vriendelijke mensen. We houden ervan om allemaal samen, met de vrouwen en de kinderen, de stad in te gaan, met elkaar samen iets te gaan eten en te drinken en wat te praten. Zo ben ik en zo zijn zij, daarom hou ik van deze jongens. In het buitenland is dat nog belangrijker.”

Ivan : “Juist.”

Tomislav : ” (Knikt) Maar nu even nog niet. Ik ben doodop en uitgehongerd. (Tot ons) Moet je nog veel weten ?”

De rituelen

Ivan : “Sedert ik vijf jaar geleden in het eerste elftal van Rode Ster kwam, pluk ik voor ik het veld oploop wat gras en maak ik er een kruisteken mee.”

Tomislav : “Ik geloof in God, ik ben katholiek en draag een kruis op mijn borst, maar rituelen heb ik niet.”

David : “Ik ben helemaal niet gelovig, maar ik heb wel een paar rituelen. Ik begin altijd met mijn linkerkous en mijn linkerschoen. En onder mijn shirt draag ik sedert een jaar twee andere shirtjes. Een wit en een zwart, waarop een hart staat en de woorden : For You. Voor mijn vriendin. Het ene draag ik de eerste helft, het andere de tweede helft.”

De carrière

Tomislav : “Keepen was mijn eerste liefde, omdat mijn vader keeper was in een kleine Kroatische club. Wat als ik geen keeper was geworden ? Wel, euh… dan was ik wellicht rijk en mooi geweest (lacht). Uiteraard is dit een grapje. Ik denk… was ik geen profvoetballer geworden, dan had ik mij nog meer ontfermd over jonge Kroatische kunstenaars. In Zagreb heb ik een galerij voor zes, zeven jonge schilders die ik steun, omdat ik het probleem van jonge kunstenaars ken. Geen geld. De belangstelling voor kunst heb ik van moederszijde, waar er twee, drie zijn die schilderen en beeldhouwen.”

David : “Mijn moeder speelt handbal, mijn vader en mijn vijf jaar oudere broer voetballen. Ik ben begonnen met handballen, maar na een half jaar al ben ik bij Olomouc gaan spelen. Mijn broer speelde er ook, tot de juniores. Dan kreeg hij problemen met de lever en moest hij stoppen. Sedertdien voetbalt hij bij Kozusany, een kleine club waar hij maar twee keer per week moet trainen. Hij is centrale verdediger of verdedigende middenvelder. Ikzelf was lang een offensieve speler die twintig goals per seizoen maakte, tot ik bij de juniores achteruit werd geschoven.”

Ivan : “Mijn moeder wou dat ik studeerde. Mijn vader wou dat ik voetbalde. Hij speelde bij een kleine club en ik heb de liefde voor het voetbal van hem.”

Tomislav : “Ik ben geboren in Zagreb en heb er altijd gespeeld. Wel ben ik drie keer door Dynamo een seizoen uitgeleend. In ’93 aan Karlovac, in ’94 Samobor, in ’95 aan Slaven Belupo. Met Dynamo won ik 7 landstitels en 6 nationale bekerfinales. Twee keer namen we deel aan de Champions League. In 1998 haalden we 7 punten in een groep met Manchester United, Olympique Marseille en Sturm Graz, in 1999 8 punten in een groep met Ajax Amsterdam, Olympiakos en Porto. Mooie resultaten waren de 0-0 in Manchester en de 0-1 in Ajax, met een goal van Josip Simic trouwens. Ik ben altijd jeugdinternational geweest en heb ondertussen ook 18 A-caps.”

David : “Ik heb altijd bij Olomouc gespeeld, behalve het anderhalve seizoen dat ik op 17-jarige leeftijd aan Kozusany werd uitgeleend. Mijn eerste profcontract tekende ik in ’99. Met Olomouc speelde ik één keer Europees. In de Uefabeker werden we toen met twee nederlagen uitgeschakeld door Celta de Vigo. Met Jong Tsjechië werd ik Europees kampioen, maar een A-cap zat er nog niet in.”

Yvan : “Ik ben geboren in Bor, op 200 kilometer van Belgrado. Met 14 jaar al ben ik naar Rode Ster vertrokken. Mijn debuut maakte ik met 20 jaar. In vijf jaar wonnen we 3 titels en 2 bekers. Ik ben altijd jeugdinternational geweest en tel momenteel 7 A-caps. Meer niet, omdat DejanSavicevic meestal voor Ivica Dragutinovic opteert.”

De hoogste ambitie

Tomislav : “Rijk worden (lacht). Neeneen. Spelen in een grote club als Club Brugge, Champions League spelen, in de Kroatische nationale ploeg spelen.”

Ivan : “Ik droom ervan ooit de finale van de Champions League te spelen.”

David : “Mijn hoogste ambitie is gelukkig te zijn in mijn leven. In mijn voetbalcarrière is dat hier iedere wedstrijd spelen, de titel winnen, de Champions League spelen, in de nationale ploeg spelen. Maar het belangrijkste is gelukkig zijn met mijn vriendin.”

De favoriete speler

Ivan : ” Vladimir Jugovic.”

David : ” Zinedine Zidane.”

Tomislav : “Favoriete speler ?”

Ivan : ” Higuita, die gekke keeper van Colombia (schiet in een lach) !”

Tomislav : “Neeneen. Doe maar Zidane.”

De favoriete club

Ivan : “Geen. Of Real Madrid misschien, of een Italiaanse topclub.”

David : “Real Madrid.”

Tomislav : “Dynamo Zagreb.”

Het gezin

David : “Sedert een jaar is Petra mijn vriendin. We gaan in Brugge samenwonen.”

Ivan : “Ik ben gehuwd met Natacha. Zij is zwanger, voor het eerst. De bevallig wordt verwacht op 25 september. De dokter zegt dat het een jongen is.”

Tomislav : “Mijn vrouw heet Anna-Maria, mijn dochter van vijf en een halve maand Magdalena.”

De fairplay

Ivan : “Ik ben altijd fair. Mijn laatste rode kaart herinner ik mij niet meer. Geel pak ik wel eens, omdat ik een impulsieve speler ben.”

David : “Ik kan me niet herinneren dat ik ooit ben uitgesloten. Vorig seizoen pakte ik zelfs geen enkele gele kaart, het jaar ervoor twee of drie.”

Tomislav : “Geen enkele rode en slechts één gele in elf jaar ! (Klapt in de handen) Oké, mag ik dan nu vertrekken ? Of moet je ook nog de bloedgroep van mijn vrouw weten ? Dat is O negatief. Graag gedaan, maar als je nóg een keer zo lang met mij wil praten, stel ik voor dat je in de vakantie een paar weken bij mij in Kroatië komt logeren. Dan heb ik meer tijd.

‘Wat als ik geen keeper was geworden ? Wel, dan was ik wellicht rijk en mooi geweest. ‘ (Tomislav Butina)

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content