Wie in Anderlecht kritiek uit op John van den Brom, moet vrezen voor ontslag. De spectaculaire terugval van de grote titelpretendent was voorspeld, maar die waarschuwing kon op weinig begrip rekenen bij de coach. De ploeg, zo lijkt het, draagt er nu de gevolgen van.

De intrede van John van den Brom vorig voorjaar was die van een verlosser. Een vernieuwer, een peoplemanager, een man die spelers beter maakt. En al heel snel ook de man die Anderlecht eindelijk weer voor de Champions League plaatste. De manier waarop deed er niet toe en een innige omhelzing in missionarishouding met zijn assistent Besnik Hasi op het Brusselse gras werd sympathieker onthaald hier dan in Nederland, waar men de nieuwe carrièremove van hun landgenoot met argusogen volgde. Bij zijn Brusselse werkgever echter had hij binnen de kortste keren iedereen voor zich ingenomen en ook op het veld loste hij de verwachtingen in. Het werd winter en Anderlecht voerde overtuigend de rangschikking aan, met aantrekkelijk en gedurfd voetbal bovendien.

En toen werd alles anders. Het voetbal verloor van zijn bekoring en ook de resultaten lieten het al eens afweten. Na de puntenhalvering van de play-offs hijgde plots het peloton achtervolgers in de Brusselse nek. Zo eerlijk Van den Brom aanvankelijk had geklonken, zo ongeloofwaardig kwam hij steeds vaker uit de hoek. Tegen Standard weigerde hij zijn ploeg te laten voetballen, maar klopte zich achteraf toch op de borst. De kritiek sneerde hij weg met een dedain dat ze ondertussen maar al te goed kennen in Neerpede. De stemming en de beeldvorming sloegen om. Ver weg lijkt de aangename man met wie België vorige zomer kennismaakte.

Verkeerd getraind

Na het gelijkspel zondag tegen Club Brugge noemde Van den Brom zich op basis van de tweede helft “bijzonder trots”. De realiteit is dat Anderlecht na drie speeldagen nog steeds zonder zege is in play-off 1. Daarmee zet de negatieve trend van na de winterstop zich onverminderd voort. Met of zonder Dieumerci Mbokani. Naar verklaringen voor de terugval is nog maar weinig gezocht. Aan alle analyses ontsnapt, maar niettemin opvallend is de blessurelast waarmee Anderlecht enkele weken geleden plots te maken kreeg. Des te meer omdat het om spierblessures ging. Bij MassimoBruno en RonaldVargas een verrekking, bij CheikhouKouyaté en de anders nooit geblesseerde GuillaumeGillet zelfs een scheuring. Vaststellingen zijn het die in deze fase van het kampioenschap kunnen wijzen op een gebrek aan frisheid.

Laat dat nu precies datgene zijn waarvoor Mario Innaurato de club vóór Kerstmis al waarschuwde. Kritiek die slecht viel bij Van den Brom en die een dikke maand later leidde tot het ontslag van de conditietrainer. Die was het al tijdens de seizoenvoorbereiding grondig oneens geraakt met de werkwijze van de nieuwe trainer. Hij vond dat er verkeerd werd getraind. Te veel op weerstand, te weinig op uithouding. Van periodisering scheen de als een vernieuwer ingehaalde Nederlander nog niet te hebben gehoord. Hoe harder de Franstalige Innaurato zijn best deed zich in zijn beste Nederlands uit te drukken, hoe harder hij door de coach – wiens Frans na tien maanden nog geen meter is opgeschoten – werd weggelachen. Moe getergd besloot hij een geplande knieoperatie niet langer uit te stellen en een tijdje van het toneel te verdwijnen. De wedstrijden woonde hij bij op krukken. Na zijn revalidatie lag zijn C4 klaar.

Eind maart werd ook clubdokter Kris Vollon de laan uitgestuurd. Opnieuw na een uit de hand gelopen conflict met Van den Brom, naar verluidt over de eeuwig geblesseerde Vargas. Die mocht in december nog samen met Gohi BiCyriac naar de Verenigde Staten voor een tiendaagse stage, samen met de clubkinesist. Een mooie, kostelijke uitstap die tot op vandaag niets heeft opgeleverd. Vollons taken, zo liet Anderlecht weten, zouden tot het einde van het seizoen worden overgenomen door Geert De Clercq, maar het is een publiek geheim dat Matías Suárez na zijn lijdensweg geen vertrouwen meer heeft in de Antwerpse chirurg. Tegen de inhoud van zijn eerdere communiqué in haalde Anderlecht al snel een nieuwe dokter in huis.

Buikgevoel

Twee opeenvolgende ontslagen in de laatste rechte lijn van het kampioenschap zijn een teken aan de wand. Anderen zouden nog kunnen volgen. Iedereen in Neerpede weet inmiddels: wie kritiek uit, heeft afgedaan bij Van den Brom. De coach negeert goedbedoeld advies en geeft vooral de indruk een man van het buikgevoel te zijn. Dat botst met de wetenschap. Dat je op strafschoppen kan trainen, wuift hij lachend weg. Op het eind van vorig seizoen bereikte Herman Van Holsbeeck een akkoord met een psycholoog. Een expertise waarin de club meende een toegevoegde waarde te zien. Tot Van den Brom werd aangesteld en die daar absoluut niet van wilde weten. Het veto van de coach werd wet.

De problemen van Anderlecht beginnen stilaan gelijkenis te vertonen met die van Club Brugge. Dat koos met Georges Leekens voor een moe gestreden coach uit wie alle passie was weggevloeid, maar vooral: die geen enkele inspraak duldde van zijn specialisten. Vroeg succes verbloemde het gebrek aan basisconditie, maar insiders wisten beter. Lang voor Anderlecht in de problemen kwam, stuikte het Brugse kaartenhuisje al in mekaar. Afgelopen zondag in het Vanden Stockstadion werd Club zelfs met elf tegen tien overrompeld door een enthousiast Anderlecht toen dat zijn toevlucht nam tot een alles-of-nietsguerrilla. Een rechtstreeks gevolg nog altijd van het nattevingerwerk onder Leekens tijdens de zomermaanden. Benieuwd of Van den Brom de situatie bij Anderlecht zelf nog rechtgetrokken krijgt. ?

DOOR JAN HAUSPIE – BEELDEN: IMAGEGLOBE

Van den Brom negeert advies van specialisten en geeft vooral de indruk een man van het buikgevoel te zijn.