Groene voetballer

© BELGAIMAGE

‘Klimaatverandering is een van de grootste problemen van deze tijd.’ Een statement die je van een profvoetballer niet meteen verwacht. Kennismaking met Mathieu Flamini, die voor zijn ploegmaats bij Arsenal en AC Milan jarenlang verzweeg dat hij een dubbelleven leidde.

Er was eens… een tijd dat profvoetballers in de nadagen van hun voetbalcarrière een café in de buurt van het stadion kochten en hun heldenstatus aan de toog probeerden te verzilveren. Fernand Boone, vanaf midden de jaren vijftig tot begin de jaren zeventig doelman van Club Brugge, kocht ooit een piepklein cafétje recht tegenover ‘De Klokke’ en moest zich na elke thuiswedstrijd reppen om er pinten te tappen. Begin de jaren tachtig, toen Steve Davis en Stephen Hendry aan de snookertafel de wereld veroverden, investeerden Belgische profvoetballers/sporters in een snookerzaal. Anderen zochten hun heil in een sportwinkel.

Bij de huidige generatie Rode Duivels is het bon ton om nu al een leven naast het voetbal uit te bouwen, in de meest uiteenlopende branches. Kevin De Bruyne investeert in immobiliën en heeft een kledinglijn, Axel Witsel is mede-eigenaar van een luchtvaartbedrijf, Vincent Kompany richtte een pr- en communicatiebedrijf op en verhuurt exclusieve limousines… Rechttoe rechtaan, met als rode draad: een extra ‘centje’ verdienen en het leven na de voetbalcarrière voorbereiden.

Mathieu Flamini, de 33-jarige Fransman die vorig seizoen bij Crystal Palace ploegmaat was van Christian Benteke, ging nog een stapje verder en richtte in 2008 een biochemisch bedrijf op dat meewerkt aan een betere en meer duurzame wereld. ‘Het was oorspronkelijk bedoeld als een vlucht, een manier om aan de ups en downs van een voetbalcarrière te ontsnappen en aan iets anders te kunnen denken, maar tegelijk ook een intellectuele uitdaging. Klimaatverandering is een van de grootste problemen van deze tijd’, vertelde Flamini in november 2015 aan The Sun, dat met de primeur mocht uitpakken.

Zeven jaar had Flamini zijn dubbelleven verborgen gehouden. Zijn ploegmaats bij Arsenal, waar hij tussen 2004 en 2008 al had gevoetbald en in de zomer van 2013 voor de tweede keer neerstreek, keken al een tijdje verbaasd op toen hij strak in het pak op het oefencomplex verscheen. ‘Wat gebeurt er, Mathieu? We spelen pas in het weekend een match…’

Flamini kon er best om lachen, maar zei niets. Terwijl zijn ploegmaats na de training achter hun spelconsole doken of foto’s van hun dagelijkse leven en/of WAG’s op Instagram zetten, belde de Fransman met medewerkers in zijn kantoren in Italië, Nederland of de Verenigde Staten. Hij wist het toen, 31 jaar jong, al zeker: hij zou geen spelersmakelaar worden en zich niet aansluiten bij de bijna eindeloze rij van voetbalanalisten. Zijn toekomst lag in de bestuurskamer van zijn bedrijf, waar zelfs zijn ouders tot 2014 het bestaan niet van afwisten. ‘Ik had enorm veel geïnvesteerd en wilde eerst afwachten of het een succes zou worden. Natuurlijk waren ze aanvankelijk verontrust, maar nu zijn ze vooral trots.’

GF Biochemicals

Het is herfst 2008 wanneer Mathieu Flamini in Lombardije, een paar maanden na zijn debuut bij AC Milan, economist Pasquale Granata ontmoet. Ze geraken aan de praat en al snel wordt duidelijk dat ze enkele passies – milieu, klimaatverandering, opwarming van de aarde, … – delen. Ze willen ‘iets’ samen doen, enkele zielsverwanten van de universiteiten van Pisa en Milaan wijzen hen op de industriële toepassingen van levulinezuur, een natuurlijk product dat als basis voor medicijnen, cosmetica, biobrandstoffen en hernieuwbare plastics kan dienen. Het Amerikaanse Department of Energy plaatste het zuur tien jaar geleden al op de lijst van groene chemische bouwstenen, die een enorm potentieel hebben en een milieuvriendelijk alternatief zijn voor dagelijkse toepassingen die nu nog een petrochemische oorsprong hebben.

De twee vrienden laten de oorspronkelijke naam voor hun bedrijf – Green Futures – vallen en dopen hun kind GF Biochemicals, waarbij de ‘G’ naar Granata en de ‘F’ naar Flamini verwijst. De voetballer, die aan de universiteit van Marseille een jaartje rechten studeerde voor hij van Olympique naar Arsenal verkaste, investeerde miljoenen in de research, die na zeven jaar resulteerde in een productieproces waarmee levulinezuur uit afval van de houtindustrie en maïsteelt kan worden geproduceerd.

‘We zijn het eerste bedrijf ter wereld dat dit bioproduct op grote schaal kan maken, ook al werd ons geduld voortdurend op de proef gesteld. De fabriek opstarten en voortdurend moeten stilleggen om de data te analyseren en vervolgens verbeteringen aan te brengen’, aldus Flamini, die samen met zijn partner octrooien en patenten op het productieproces nam. ‘Het is nog pionierswerk, maar deze nieuwe markt is potentieel 30 miljard euro waard’, zegt Flamini, die in de fabriek in Caserta (een half uurtje rijden van Napels) 80 mensen tewerkstelt en wereldwijd om en bij de 400 medewerkers heeft.

‘Dat ik op die manier werk kan verschaffen in een deel van Italië dat zwaar onder de crisis heeft geleden, maakt me nog trotser’, aldus de geboren Corsicaan, die vorig jaar nog een Amerikaans biobedrijf (Segitis) overnam en The BioJournal – een onlinemagazine dat zich toespitst op een duurzame levensstijl – lanceerde.

‘Ik heb financiële risico’s genomen, maar kiezen voor een leven als profvoetballer was ook een stap in de onzekerheid. Wie nooit risico’s neemt, zal ook geen succes hebben. En mijn voetbalcarrière heeft me in een bepaalde zin voorbereid op het zakenleven. Arsène Wenger was op dat vlak een mentor: een kalme en wijze man die in het heetst van de strijd nooit beslissingen neemt’, zegt Flamini, die zelf ook zijn levensstijl heeft aangepast. Hij rijdt rond in een hybride van Mercedes, recycleert en eet alleen nog vegetarisch.

‘Bezig zijn met milieu betekent niet noodzakelijk dat je op levenskwaliteit moet inleveren. Maar een auto rijdt even goed op biobrandstof’, aldus nog de Franse middenvelder, die na een matig seizoen bij Crystal Palace naar een nieuwe ploeg moet uitkijken. ‘Ik wil nog een paar jaar voetballen en me dan helemaal op ons bedrijf, waar ik mij vooral met de strategie bezighoud, storten.’

DOOR CHRIS TETAERT – FOTO BELGAIMAGE

‘Het is voorlopig nog pionierswerk, maar deze nieuwe markt is potentieel 30 miljard euro waard.’ Mathieu Flamini

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content