Met Elyaniv Barda, Jelle Vossen en Marvin Ogunjimi beschikt KRC Genk over de meest productieve aanval van het land. Samen al goed voor 56 doelpunten dit seizoen.

De cijfers zijn fenomenaal: van de 87 doelpunten die Genk dit seizoen in competitie, beker en Europa League scoorde, kwamen er 56 van het trio Vossen-Barda-Ogunjimi. Dat is 64 procent van de doelpuntenproductie, hetzij tweederde. Om u een idee te geven, de gereputeerde Standardaanval Leye-Tchité-Nong – toch ook geen sukkelaars – komt aan 25 doelpunten van de 75 die Standard dit seizoen maakte in beker en competitie. Dat is 33 procent.

Nochtans zag het er bij het begin van dit seizoen allerminst naar uit dat Genk over deze offensieve weelde zou beschikken. Barda worstelde met zichzelf na een tegenvallend seizoen, Ogunjimi vroeg zich openlijk af of het na zeven jaar in Genkse loondienst niet tijd was om van lucht te veranderen. In de maand augustus kwam hij immers amper aan de aftrap van een wedstrijd. Het duo Barda-Vossen kreeg toen de voorkeur van Frank Vercauteren. Maar vlak voor het verstrijken van de deadline voor zomertransfers draaide Ogunjimi zijn kar en tekende een contractverlenging tot 2015. Iets later volgde zijn maatje Vossen dat voorbeeld, ook al was die aanvankelijk niet zo zeker van zijn toekomst bij Genk.

“Nadat Jelle afgelopen zomer terugkeerde van zijn uitleenbeurt bij Cercle Brugge, voelden wij dat er bij de bestuurstop van Genk nog heel wat scepsis heerste omtrent Jelle,” beaamt diens vader Rudi Vossen, zelf een gewezen profvoetballer. “Het was pas na een positief gesprek met Vercauteren dat Jelle voelde dat er kansen voor hem lagen. Vercauteren kende hem al van bij de Rode Duivels, ten tijde van de Kirin Cup. Hij wist maar al te goed wat hij aan Jelle had. Zelfs als Jelle niet scoort, kan hij enorm belangrijk zijn door zijn werkkracht en zijn slimme looplijnen. Aanvallers zijn de eerste verdedigers, dat beseft Jelle zeer goed en dat waarderen trainers.

“Dat hij in het begin met de ogen dicht scoorde, was in feite een bonus, al wisten wij van meet af dat die doelpuntenfrequentie niet houdbaar zou zijn. Spitsen zoals Erwin Vandenbergh, die er dertig per seizoen inlapte, bestaan in België niet meer.”

Iets wat Gunter Jacob, makelaar van Elyaniv Barda, nochtans betwist. “Ik heb nog samen met Vandenbergh gespeeld en ik moet zeggen: Vossen doet me aan hem denken. Net als bij Vandenbergh lijkt het alsof elke trap van hem binnen het kader belandt. Dat is een uitzonderlijke kwaliteit.”

En een kwestie van vertrouwen. Rudi Vossen: “Het zelfvertrouwen van Jelle nu is enorm. In zijn eerste periode bij Genk werd hij beperkt tot vooral invalbeurten. Telkens hij toch eens aan een wedstrijd begon, was dat met de gedachte: oei, ik mag niets verkeerd doen, want dan lig ik er de volgende keer weer uit. Dan voetbal je anders. Nu bleef Jelle ook na de winterstop, toen het volgens de media zogezegd wat minder was, in de basis staan. Dat zegt genoeg.”

De hand van Vercauteren

De kracht van het trio Vossen-Barda-Ogunjimi schuilt in hun complementariteit. Ogunjimi is de enige met het profiel van een diepe spits. Hij kan met de rug naar doel spelen, kaatsen, de diepte zoeken en met één baltoets een kans afmaken. Zijn doelpunt tegen Club Brugge vorige week was daar een zoveelste bewijs van.

Vossen is een intelligente speler die zeer goed tussen de lijnen loopt, steeds de ruimte weet te vinden en een uitstekende trap naar doel heeft. Barda is de meer ervaren pion, een sluwe dribbelaar die altijd het overzicht bewaart. “Hun enige zwakte is het gebrek aan kopbalsterkte”, vult Armand Schreurs, journalist, columnist en Genkwatcher aan. “Ogunjimi is in feite nog de betere kopper van de drie. Maar ze zijn bij Genk slim genoeg om niet op die manier te voetballen, ze spelen nagenoeg alles over de grond.”

Dat die complementariteit niet eerder tot zijn recht kwam, heeft te maken met tactische keuzes. “En dat is de verdienste van Vercauteren”, zegt Schreurs nog. “Zijn grootste vondst bestond erin dat hij de creatieve spelers op de flank posteerde, Kevin De Bruyne links en Thomas Buffel rechts, waardoor hij al zijn offensieve spelers kon opstellen. Hoe je het draait of keert, spitsen zijn afhankelijk van de bevoorrading die ze krijgen.”

Zelfde geluid bij Rudi Vossen: “Vercauteren kreeg de ploeg aan het werk, iedereen voert zijn taken uit. Er zitten bovendien veel mogelijkheden in dit elftal. De meest voor de hand liggende combinatie is Ogunjimi diep en Jelle of Barda erachter. Jelle en Ogunjimi spelen al van bij de Genkse jeugd op die manier, als ik hen nu bezig zie is het in feite een copy/paste van toen. Maar ook met Barda kan Jelle in de spits, dan hanteer je een andere speelstijl, met twee diepe spitsen die elk om beurt afhaken of diep gaan.” De statistieken ( zie kader) bewijzen dat eender welke tandem voorin werkt. Een ongekende luxe.

Ook met drie kunnen ze op het veld, waarbij Barda dan vooral als vervanger voor Buffel op de rechterflank gebruikt wordt. Dat gebeurde dit seizoen al negen keer, even vaak als er voor een tandem gekozen werd. De perceptie dat Vercauteren telkens voor een tandem kiest, blijkt dus niet helemaal te kloppen. Afhankelijk van de tegenstander of de wedstrijdomstandigheden kan Vercauteren met zijn spitsen roteren. Enige bedenking daarbij: Ogunjimi scoort zelden of nooit wanneer hij invalt, terwijl Vossen in vijf invalbeurten dit seizoen zes keer scoorde.

Tot slot wijst Schreurs op een detail, eentje dat perfect illustreert wat de inbreng van Vercauteren is in het hele succesverhaal van de razend gevaarlijke tridente van Genk. Schreurs: “Dit seizoen liepen de drie spitsen amper buitenspel, doordat ze geleerd hebben eerst even breed te lopen en dan pas diep. Als dan de bal op het juiste moment komt, zijn ze richting doel gelanceerd. Dat gebeurde meer dan eens. Duidelijk de hand van Vercauteren, hij sleep er die slimmigheid in.”

DOOR MATTHIAS STOCKMANS

“Dé vondst van Vercauteren was om de creatieve spelers op de flank te zetten.” Armand Schreurs