Geboren op 5 februari 1982 in Malmedy. Werkt als hostess op evenementen. Sinds vier jaar de partner van Guillaume Gillet, middenvelder bij RSC Anderlecht.
Marie Boue: ” Ik leerde Guillaume kennen in de hogeschool in Luik, we volgden samen de richting lichamelijke opvoeding. Hij trok mijn aandacht door me te plagen, zoals mijn sportschoenen verstoppen om daar nadien voor mijn neus mee te paraderen, … dat soort dingen. Op school was hij al een actieve kerel die in zowat alle sporten uitblonk. Hij spijbelde nooit, maar tijdens de lesuren lag hij dan altijd te slapen op de schoolbanken.
“Ik heb lange tijd klassiek ballet gedaan en tot voor kort ging ik elke dag zwemmen. Vroeger gingen we ook samen skiën, maar dat mag nu niet meer als profvoetballer, dus meestal beperken we ons tot tennis of beachvolleybal op vakantie. Maar aangezien ik niet zijn niveau haal, ergert hij zich snel aan mij. Na twee minuten begint hij dan al te zagen dat ik de bal niet goed terugsla. In juni zijn we samen met Massimo Moia en diens vriendin naar Mexico op reis gegaan. De jongens waren gaan tennissen, niet lang daarna kwam hij al bij ons op het strand liggen, hij vertelde dat hij niet echt zin had om te spelen. Achteraf bleek dat hij zijn racket in de bomen had gesmeten van colère. Typisch Guillaume.
“Guillaume is gepassioneerd, gedreven en een echt karaktertje. Hij weet goed wat hij wil. Als hij verloren heeft, moet je hem met rust laten. Als er dan vrienden willen passeren, zeg ik meestal dat ze beter een andere keer langskomen. Na een nederlaag neemt hij ook zelden zijn telefoon op. Je moet hem een dagje gunnen om te kalmeren. Ik zwijg dan en probeer er gewoon te zijn voor hem. Of ik maak iets te eten. Guillaume heeft altijd honger na een wedstrijd. Dan kijkt hij wat samenvattingen en gaat hij slapen.
“Mijn leven is bijna volledig afgestemd op het zijne. Ik vind dat niet vervelend, nee, het vergt gewoon een goede organisatie. Soms kan het zijn dat een training plots geschrapt wordt en dan kunnen we een dagje naar de familie in Luik. Echt veel ontberingen zijn er niet. Hij moet natuurlijk wel op zijn voeding letten, maar dat is niet eens zo erg, daarmee eet ik ook gezond. Het enige wat ik vervelend vind, is dat er de dag voor een wedstrijd niemand mag langskomen, want dan wil Guillaume absolute rust.
“Als hostess heb ik het voordeel dat ik mijn programma aan het zijne kan aanpassen. Het is me wel eens overkomen dat ze mij belden om hostess te zijn tijdens een wedstrijd van de Rode Duivels – ik moest na de partij handdoeken aan de spelers uitdelen -, maar daar heb ik toch voor bedankt, dat zou nogal vreemd geweest zijn voor Guillaume. ( lacht)
“Je ziet wel een verschil tussen de Guillaume van nu en die van Eupen. Het gaat heel snel: in drie jaar stoomde hij van de derde klasse door naar Anderlecht. Je merkt dat er automatisch een schifting gebeurt in je vriendenkring. Maar Guillaume zal nooit arrogant doen, daarvoor heeft hij een te goede opvoeding genoten. Zijn ouders waren er altijd voor hem en hielden hem met de voeten op de grond. We zijn een hechte familie.
“Vorige maand zijn we verhuisd naar Ukkel, op tien minuten van het stadion. Voordien woonden we samen in Gent, een geweldige tijd. Prachtige stad, veel te doen, vriendelijke mensen. Guillaume is eerder een huismus, terwijl ik graag onder de mensen kom. Bij Gent ging hij wel vaker uit dan nu. Je had er wat jongens die graag op stap gingen: Alexandre Martinovic, Christophe Grégoire, Dario Smoje … Maar Guillaume weet goed genoeg dat een profvoetballer geen drie dagen na elkaar moet uitgaan. Bij Anderlecht heeft hij ook zodanig veel trainingen dat hij vaak compleet ko is als hij thuiskomt. Je voelt heel sterk het verschil in professionalisme tussen AA Gent en Anderlecht. Bij Gent gebeurde het geregeld dat we na de wedstrijd de kantine sloten met een hele bende, bij Anderlecht is drie kwartier na de wedstrijd iedereen al naar huis. Je komt naar de club, doet je werk en vertrekt weer.” S
door matthias stockmans
