Na twee en een half jaar bij de Tsjetsjeense club Terek Grozny stort de oud-speler van Anderlecht zijn hart uit. ‘Ik heb me daar nooit kunnen aanpassen. In juni vertrek ik.’

Een strakke jeans, een nauwsluitend T-shirt, de nieuwste smartphone, het blonde haar gestileerd: niets lijkt veranderd. Jonathan Legear is nog altijd modebewust en heeft nog steeds een zwak voor mooie auto’s. We hebben een lang gesprek met hem, kort voor de aftrap die hij zal geven van de topper tussen zijn ex-club Anderlecht en Zulte Waregem. Hij legt daarin zijn hart bloot. “De mensen hebben vaak een verkeerd beeld van mij…”

Dat beeld werd natuurlijk negatief beïnvloed door je escapades met snelle wagens.

Jonathan Legear: “Ik leef niet in het verleden. Die misstap ligt achter mij en ik praat daar niet meer over. Ik heb betaald voor wat ik heb gedaan en ik heb er lessen uit getrokken. Ik heb een voorbeeldfunctie en ik moet me daar goed bewust van zijn. Eén gebeurtenis heeft me veel inzicht bijgebracht: de geboorte van mijn zoontje Joshua. Al wat ik nu doe, doe ik voor hem. Ik heb na mijn ongeval bepaalde beloftes gemaakt en ik ben met een schone lei herbegonnen.”

Nochtans is uiterlijk vertoon van rijkdom niet iets dat daarbij helpt…

“De mensen die mij niet kennen, oordelen graag over mij omdat ik me al eens een pleziertje gun. Maar ik ben niet de enige, en ik rij ook geen vier wagens per maand in elkaar. Tegenwoordig heb je heel wat jaloerse mensen die hun gal spuwen zonder dat ze de waarheid kennen.”

Middeleeuws dorp

Je bent net terug uit Dubai en binnenkort vertrek je op stage met Terek Grozny ter voorbereiding van de tweede competitiehelft, die in maart begint. Blij met de warmte?

“Het is niet zo koud in Moskou, hoor, toch niet dit jaar. In Tomsk daarentegen, in Siberië, zakt het kwik tot min vijftien. De klimatologische omstandigheden zijn verschrikkelijk daar en de velden lijden eronder. Het is daar erger dan in derde klasse: hun stadion moet zowat 150 jaar oud zijn en helemaal van hout. Daar is het stadion van RWDM een paleis tegen.”

Gelukkig verdien je goed in Grozny.

“Dat krijg ik constant te horen, maar zo gemakkelijk is het niet. Mijn salaris is uiteraard in orde, maar ik heb wel afgezien. Ik was totaal ontheemd toen ik van Anderlecht hier aankwam. Ik heb nochtans een sterk karakter en ik laat me niet snel ontmoedigen, maar toen… Niemand in mijn buurt, mijn vriendin niet, mijn zoontje niet, mijn ouders niet. Had ik op voorhand geweten wat me te wachten stond in Grozny, ik had er nooit getekend, dik salaris of niet.”

Ben je nog niet gelukkig geweest in Rusland?

“Ik heb prima momenten gekend en ik ben ook geen zwartkijker, maar ik heb me nooit echt kunnen aanpassen, niet op het veld en niet ernaast.”

Wat is er zo anders dan in België?

“Alles! Ik kwam terecht in een soort middeleeuwse stad, of beter: dorp (in Kislovodsk waar hij woont, nvdr). De mensen van ginder hebben daar geen probleem mee, die hebben nooit iets anders gekend… Het heeft lang geduurd om aan sommige dingen te wennen. Ik begreep niks van de gezondheidszorg bijvoorbeeld, en iets vragen in de winkel ging ook niet, omdat niemand er Engels spreekt. Niemand zegt er ook een goeiendag, alsof iedereen voortdurend een slecht humeur heeft.”

Hoe komt het dat Lorraine en Joshua niet bij jou wonen?

“Het duurt vreselijk lang om een visum te bekomen, maar binnenkort zou dat in orde moeten zijn. Ongelooflijk hoe moeilijk dat allemaal verloopt. De laatste keer dat ik terugkwam naar België was Kanu bij mij (de andere ex-Anderlechtenaar die bij Grozny speelt, nvdr) en de douane heeft hem twintig minuten lang ondervraagd, terwijl hij het land uit ging en hij een Russische arbeidsvergunning heeft.”

Liefst meteen teruggekeerd

Onlangs vertelde je dat je het stilaan zat was om zo vaak het vliegtuig te nemen.

“Het is het reizen in het algemeen dat zwaar is. Voor een thuiswedstrijd zitten we zes uur op de bus. Verplaatsingen duren even lang, dan nemen we het vliegtuig. Het stopt nooit.”

Hoe ziet je dagelijks leven er daar uit?

“Dat stelt niet veel voor. Ik sta op, ik ga voetballen, ik surf wat op het internet, kijk tv en speel op PlayStation. Saai, ik weet het, maar er valt niks anders te beleven. En die afstand van 6000 kilometer met je familie en vrienden overbrug je niet voor eventjes.”

Is er echt niks anders te doen?

“Om naar de bioscoop te gaan moet ik een uur rijden over aftandse wegen, dan heb je al niet veel zin meer. Om de veertien dagen rijd ik daar toch naartoe en dan ga er ik eten in een uitstekend restaurantje.”

Hebben je buitenlandse ploegmaats evenveel moeite om zich te integreren?

“Ja. Kanu ziet het zelfs helemaal niet zitten om weer terug naar Grozny te gaan, hij heeft zich nog minder kunnen aanpassen dan ik. Gheorghe Grozav, die van Standard komt, zit ook in onze ploeg, al speelt hij bijna nooit. Die heeft er ook genoeg van, hij loopt de muren op en wil niks liever dan het vliegtuig opstappen en vertrekken.”

Is die gedachte bij jou nooit opgekomen?

“Pas toen ik hier kwam, besefte ik wat me te wachten stond. Op de luchthaven had ik al zin om terug te vliegen. Wel veertig keer heb ik mijn makelaar gebeld.”

Was je nooit ginder geweest voor je tekende?

“Neen, het ging allemaal te snel. Amper twee dagen voor het sluiten van de markt kreeg ik een aanbod dat ik niet kon weigeren. Ik had mijn makelaar een aantal eisen doorgebriefd en Grozny ging daar tot het laatste detail op in, zowel wat betreft de auto als het salaris, huisvesting, premies, noem maar op. Mijn makelaar gaf me de papieren, ik onderging medische tests in Brussel en faxte het ondertekende contract naar Grozny.”

Heb je er spijt van?

“Had ik alles op voorhand geweten, dan zou ik met mijn salaris van toen bij Anderlecht gebleven zijn. Maar goed, ik ben een echte prof en ik leer hier ook uit. Ik vind het alleen jammer dat ik niet meer tijd met mijn naasten kan doorbrengen. Ik heb mijn zoontje in vier maanden tijd maar tien dagen gezien. Denk maar niet dat geld alles goedmaakt.”

Weinig speelminuten

Ook sportief waren er meer laagtes dan hoogtes?

“Ik had problemen met de eerste coach. Hij had van in het begin een pik op mij en ik heb in twee jaar amper gespeeld. Begin dit seizoen kwam er dan een andere trainer en die gaf me het vertrouwen. Ik heb goeie wedstrijden gespeeld, maar de resultaten volgden niet. De trainer werd ontslagen, maar ook de nieuwe heeft gezegd dat hij op mij rekent om de club te redden.”

Dat vertaalt zich evenwel niet in speelminuten…

“Terek is geen normale club, er wordt van hogerhand een en ander opgelegd. De voorzitter denkt bij zichzelf: ‘Hij heeft ons een fortuin gekost en aan het einde van dit seizoen vertrekt hij gratis. Er is dus geen reden om hem op te stellen.’ Hij heeft de touwtjes in handen, al heeft de coach toegegeven dat hij me nodig heeft. Alleen heeft hij me nog niet kunnen opstellen omdat net voor zijn komst een speler van Spartak Moskou bijna mijn enkel gebroken had. Het was een geweldige klap, die me een paar weken aan de kant hield. Toen ik weer kon spelen, maakte de voorzitter duidelijk aan de coach dat hij me niet moest opstellen.”

Je gaat dus binnenkort weg bij Terek Grozny?

“Ik ben een man van mijn woord en het is mijn taak om de club die zo veel voor mij betaald heeft iets terug te geven. Ik wil het behoud helpen verzekeren. Ik heb aanbiedingen gekregen om in januari te vertrekken, maar ik heb gezegd dat ik de competitie wil uitdoen in Rusland.”

Maar in juni vertrek je?

“Ja, dat staat vast.”

Heb je al aanbiedingen?

“Ja. In juni zal ik gratis weg kunnen. Er zijn zelfs twee ploegen die in de achtste finales van de Champions League zitten die interesse toonden. Dat had ik niet verwacht, want velen zeiden dat ik me in Rusland begraven had. Onderschat de Russische competitie dus niet. De laatste van het klassement, Anzji, is door zijn poule in de Europa League geraakt en Roebin Kazan, twaalfde in de stand, heeft Zulte Waregem opgepeuzeld.”

Nieuwe start

Naar wat voor club zou je graag willen?

“Ik heb nog enkele maanden om de mogelijkheden te bekijken en de beste optie te kiezen. Ik wil in elk geval in de zomer de voorbereiding met die nieuwe club meemaken. Een contract dat ingaat begin juni zou ideaal zijn. Ik droom van een club die Europees speelt, maar als je ziet waar ik vandaan kom, is gewoon alles al bonus. Ik wil ook dichter bij mijn familie wonen of ze het liefst bij mij hebben in mijn nieuwe stad.”

Mogelijk laat de voorzitter van Terek je geen minuut meer spelen. Waarom vertrek je dan nu niet?

“Veel clubs wachten af, de beste aanbiedingen komen er met het oog op een nieuw seizoen. Halverwege het seizoen ergens aankomen is niet ideaal. De basis staat er, de concurrentie is scherper en er lopen nog huurlingen rond die er in de zomer niet meer zullen zijn. Ik zou op dit moment een conditionele achterstand hebben, dus ik verkies om op een deftige manier een nieuwe start te nemen. Door het WK zal ik een langere voorbereidingsperiode hebben, dat speelt in mijn voordeel.”

Je eerstvolgende competitiematch zou dus weleens in juli kunnen zijn?

“Dat is niet zo erg. Ik blijf hard werken op training. Er zijn genoeg spelers in de kern van een profclub die nooit van de bank komen.”

Wat kom je nog te kort om opnieuw het niveau te halen van bij Anderlecht?

“Ik heb nog altijd mijn intrinsieke kwaliteiten, maar ik zou me wel graag nog eens tonen. Bij Anderlecht stond ik elke ochtend met de glimlach op, ik was blij dat ik kon gaan trainen. Dat heb ik in Grozny nog niet meegemaakt. De velden waarop we trainen zijn een ramp, na vijf sessies heb je blaren, zo hard liggen ze erbij. We zitten twintig minuten in de bus om er te komen, er is geen deftige kleedkamer en geen fitnessruimte.”

Als je ziet over welke financiële middelen de club beschikt, dan is dat toch hallucinant?

“Ze zijn een trainingscomplex aan het bouwen dat de vergelijking met de Premier League kan doorstaan. Het ligt in Grozny zelf, wat betekent dat de club daar permanent zal verblijven. Ik wil daar niks slechts over zeggen, want Tsjetsjenië is een mooi land dat na de burgeroorlog van vijftien jaar geleden fel vooruitgaat. Maar je kunt nu eenmaal niet alles van vandaag op morgen veranderen…”

DOOR ROMAIN VAN DER PLUYM – BEELDEN: IMAGEGLOBE

“Ik heb mijn zoontje in vier maanden tijd amper tien dagen gezien. Denk maar niet dat geld alles goedmaakt.”

“Waar ik woon zegt niemand een goeiendag, alsof iedereen voortdurend een slecht humeur heeft.”