Waarom krijgt Daniel Van Buyten in Duitsland de waardering die hij in België moet missen ? ‘De Belgen herinneren zich alleen mijn fouten.’

Het verleden van HSV Hamburg is glorieus. In 1983 veroverde het met spelers als Felix Magath, Horst Hrubesch en Manfred Kaltz zelfs de Europese Beker voor Landskampioenen. Nadien braken op Europees vlak de magere jaren aan, maar tegenwoordig waait er een nieuwe wind door de AOL Arena. Zolang de achterstand op Bayern München overbrugbaar lijkt, droomt Hamburg van vette prijzen. “Vandaag zijn er slechts luttele tientallen supporters omdat het zo koud is, maar doorgaans staat er hier een honderdtal fans”, zegt Daniel Van Buyten bij het einde van de ochtendtraining. “Voetbal leeft weer in deze stad. Ik merk het wanneer ik boodschappen doe. Voortdurend word ik tegengehouden voor een praatje, een foto, een handtekening.” De adem dampt in de kou. Na de training op een van de nevenvelden van de Arena, die enkele maanden geleden werd ingewijd in het vooruitzicht van het WK 2006, laat de kapitein van Hamburg zich masseren door de kinesist. Vervolgens biedt hij zich aan voor een babbel in de kantine van het kolossale stadion. “Zelfs leeg is het indrukwekkend. Je kunt je voorstellen wat dat geeft als het is volgelopen met 55.000 toeschouwers.”

En het loopt telkens vol, want de ploeg doet het uitstekend. Net als jij.

Daniel Van Buyten : “Voor mij brengt dit jaar een beetje de bevestiging van vorig seizoen. Maar het is waar, de mensen houden niet op me te zeggen hoe belangrijk ik ben voor het defensief presteren van de ploeg. Dat doet plezier. Ik dirigeer iets meer dan de andere verdedigers, maar iedereen werkt keihard. De nieuwe jongens Guy Demel en Timothée Atouba voegen veel toe aan het team en mijn verstandhouding met Khalid Boulahrouz is ideaal. We zijn tegengestelden en daardoor zijn we complementair. Hij is sterk in de rechtstreekse duels met tegenstanders. Voor de dekking zorgen, praten, commanderen, de hoge ballen wegvegen, dat is dan weer mijn domein. We vullen elkaar perfect aan, daarom staan we defensief zo stevig : Hamburg heeft op dit ogenblik de beste verdediging van Duitsland.

“Ons streven is om beter te doen dan vorig seizoen. Toen eindigden we zevende. Een plaats buiten de topvijf zou een ontgoocheling zijn. Maar stel dat we ons blijven handhaven in de topdrie, dan zullen we op een moment hoger mikken en de Champions League viseren. Alleen is het niet goed om daar nu al aan te denken. We hebben een van de jongste teams van de Bundesliga. Nu al over de Champions League praten zou te veel druk op onze schouders laden.”

Laat staan aan de landstitel denken ?

“Onze nederlaag tegen Monaco in de Uefa-cup toont aan dat we nog mindere perioden kennen. Ik dacht dat we Monaco konden kloppen, maar we werden afgetroefd als miniemen.”

De lokale journalisten beschouwen je als één van de beste verdedigers uit de clubgeschiedenis van Hamburg.

“Dat doet plezier, want journalisten zijn gewoonlijk zo kritisch. Ook de commentaren van de supporters op het forum van de website van de club zijn een reden tot tevredenheid. Ze tonen zich vol bewondering voor mij, ze zien me als de ideale kapitein, als de man die de club echt nodig had.”

Defensief denken

En ze waarderen vooral jouw defensieve kwaliteiten. Vroeger vond bijna iedereen dat je uitsluitend goed was om mee op te komen en te scoren.

“Niet akkoord. Zowel in Duitsland als bij Marseille en Manchester waren ze altijd vol lof over mijn defensieve intercepties. Het is in België dat ze anders over me denken. Daar vonden ze dat ik alleen maar goed speelde als ik mee oprukte en een doelpunt maakte. Ze zien er van mij alleen maar die drie matchen per seizoen met de nationale ploeg en op basis daarvan beoordelen en veroordelen ze me. Overal waar ik heb gevoetbald, kregen mijn defensieve taken de prioriteit. Ik denk ook eerst defensief en pas daarna offensief.”

Vandaar dat je dit seizoen nog maar één keer scoorde.

“Misschien wel (lacht). Mocht ik mijn carrière herdoen, ik zou aanvaller worden.”

Waarom promoveerde de club je tot kapitein terwijl het weinig heeft gescheeld of je had Hamburg verlaten ?

“Het bestuur had voor de aanvoerdersband eerst gedacht aan Tomas Ujfalusi maar die is naar Fiorentina vertrokken. Ze wilden een buitenstaander als kapitein. Iemand met een andere mentaliteit.”

Waarom ?

“Toen ik hier aankwam, zegden ze me al dat ze een knokker wilden en dat ze op dat vlak mijn reputatie bij Marseille kenden. Voorts geloofden ze dat mijn kennis van het Frans en het Duits een troef was. Dat is één van de redenen waarom ik hier tekende : ik zag hoeveel vertrouwen die mensen in me stelden.”

Wie ziet hoe je hier wordt gewaardeerd, kan moeilijk begrijpen waarom je hier zou vertrekken.

“Ik weet niet waar mijn toekomst ligt. In juni toonde Newcastle belangstelling, maar die interesse was niet wederzijds. Hamburg verlaten op een moment dat ik er kapitein ben, dat alles vlot draait en dat men hier een topploeg wil uitbouwen : ik zie daar het nut niet van in. En zeker niet voor een ploeg van hetzelfde of een lager kaliber.

“Hier mikken ze de eerstvolgende jaren op de top 20, en later zelfs de top 10 van Europa. En dat zijn heus geen holle woorden. Ze kwamen mij halen, daarna trokken ze Demel, Atouba, Boulahrouz en Rafaël Van der Vaart aan. Ook voor volgend seizoen zijn er al plannen om te groeien, weet ik.

“Ik zou anders spreken mocht Bayern München op mijn deur kloppen. Afgelopen zomer informeerden ze naar mij, maar ze hengelden ook naar Valérien Ismaël. Ik was slechts tweede keuze voor hen. Ik begrijp dat wel. Ik had amper één jaar Bundesliga achter de rug en Bayern wil wellicht zien of ik kan bevestigen.”

Dezelfde voetballer

Sluit je Engeland uit ?

“Er zijn in Engeland goede clubs, maar ook minder goede clubs. Hier heb ik een goede verstandhouding met de voorzitter, met de trainer, met iedereen. Ze willen dat ik voor tien jaar bijteken. Maar ik heb nog persoonlijke ambities, ik zou nog naar een grotere club willen overstappen. Op 27-jarige leeftijd kan je niet zeggen dat je het einde van je ambities hebt bereikt. Langs de andere kant is mee groot worden met een opgroeiende club ook een uitdaging. Ik heb bij Hamburg een contract van drie jaar. Als ik me hier na het verstrijken van die periode goed voel, komt er zonder twijfel een nieuwe verbintenis voor drie jaar. Je ziet het, ik laat alle deuren open.”

Bewonderd in het buitenland, maar niet in België : hoe verklaar je dat ?

“Ik weet niet hoe dat komt, want bij Hamburg en de Rode Duivels ben ik één en dezelfde voetballer.”

Toch bestaat de indruk dat je prestaties bij de nationale ploeg niet het niveau van bij Hamburg halen.

“Bij Hamburg voetbal ik met jongens die ik ken. We zien elkaar dagelijks. Ik weet perfect hoe iedereen hier functioneert. Bij de nationale ploeg wisselt de groep vaak. Om de drie maanden ben je drie dagen samen.”

Speel je bij de Rode Duivels met hetzelfde vertrouwen als bij Hamburg ?

“Zelf geloof ik in mijn mogelijkheden, maar soms vraag ik mij af of men wel vertrouwen in mij heeft. Ik heb nochtans een en ander bewezen in het buitenland. Het overkomt me zelden dat ik op de bank beland. Bij Marseille werd ik genomineerd voor Speler van het Jaar. De twee andere kandidaten waren aanvallers. Dat is toch niet slecht voor een verdediger. Ook in Duitsland is er geen vuiltje aan de lucht. Alleen in België moet ik kennelijk nog sceptici overtuigen.”

Commanderen

Het Belgische voetbal schreeuwt nu al drie jaar om leidersfiguren. Bij Hamburg ben je een onbetwistbare patron. Kan je die rol niet op je nemen in de nationale ploeg ?

“Natuurlijk zou ik dat kunnen. Op voorwaarde dat ik dezelfde steun krijg als in Hamburg. Ik nam bij Marseille mijn verantwoordelijkheid op, en hier opnieuw. Ik ken de andere Rode Duivels. Ik heb met niemand problemen. Niet met de Waalse spelers, niet met de Vlaamse. Het ligt in mijn natuur om te commanderen en jongeren te begeleiden. Na het vertrek van Franck Leboeuf bij Marseille nam ik er de rol van leider op me. Ik was toen 24 jaar. Het ligt niet aan de leeftijd. Alleen : de anderen moeten het willen. Ik wil het gevoel krijgen dat ik verwacht en gerespecteerd word. Tot dusver heb ik veeleer de indruk dat ze zich in België uitsluitend mijn fouten herinneren. Ik geef me altijd voor de volle honderd procent, maar ze onthouden alleen het negatieve. Bij Hamburg gebeurt net het tegenovergestelde. Iedereen maakt fouten, maar wanneer een speler zijn best doet, leggen ze hier de klemtoon op het positieve. Ze rekenen zo’n speler niet af op één vergissing.”

Wie is verantwoordelijk voor al die kritiek ? De staf, de spelers, de media ?

“Vooral de pers, al wil ik niet iedereen in dezelfde zak steken. Ik denk dat ik redelijk goed met kritiek kan omgaan. Kritiek is nodig, dat helpt me om vooruit te geraken. Maar het mag geen heksenjacht worden. Toen ik tegen Bosnië-Herzegovina in de fout ging, schoven ze de schuld voor dat tegendoelpunt in mijn schoenen. Dat mijn fout een gevolg was van voorafgaande fouten, was blijkbaar aan hun aandacht ontsnapt.”

Uitstalraam

Het WK is in Duitsland. Dat moet het voor jou dubbel jammer maken.

“Het WK missen op zich doet al pijn. Ik heb het WK in Japan meegemaakt. Een prachtige ervaring. Je speelt er tegen de beste teams, je voetbalt er in een uitstalraam. Maar het WK in Duitsland, dat is nog erger. Wie weet hadden we wel in Hamburg gespeeld. De mensen spreken hier iedere dag van het WK. Er gaat geen dag voorbij of ze zeggen me hoe ze het betreuren dat België er niet bij is.”

Kan je met terugwerkende kracht verklaren waarom België er niet bij is ?

“In een kwalificatieronde moet je er op het goede moment staan. We konden onze thuismatchen niet winnen. Van bij het begin raakten we in de knoei. Spanje was veel meer te pakken dan Servië & Montenegro. Na onze thuisnederlaag tegen Servië & Montenegro dacht ik : die eindigen als eerste. Die match in Brussel hadden we nooit kunnen winnen, het is niet daar dat we onze kwalificatie verspeelden. In Bosnië hadden we moeten winnen. Daar mangelde het de spelers aan karakter. Herinner je die goal. Die Bosniër kon tussen drie Belgen koppen. Op een hoge bal die niet eens snel aankwam. Dat was niet normaal. Na die match kwam mijn ploegmaat Sergej Barbarez me vertellen dat hij niet kon geloven dat we zo slecht gespeeld hadden. Alsof jullie niet wilden winnen, zei hij.”

Er komt een andere bondscoach. Volstaat dat om de nationale ploeg een nieuw elan te geven ?

“Volgens mij deed Aimé Anthuenis er altijd alles aan om de groep te beschermen. Hij probeerde altijd oplossingen te vinden. De mislukking moet zeker niet alleen op zijn passief worden ingeschreven. Als we niet naar het WK gaan, komt dat omdat de spelers daartoe niet bekwaam waren. De spelers moeten hun spelniveau optrekken. De individuele prestaties moeten beter. Misschien helpt de trainerswissel ons om onze verantwoordelijkheid op te nemen, om te proberen onszelf te overtreffen.”

Was dat ook geen taak van Aimé Anthuenis ?

“(Stilte). Ik weet het niet.”

Hebben de spelers Anthuenis wel altijd gesteund ?

“Ja. Vorig jaar voelde je bij Hamburg dat de helft van de spelers niet meer achter Klaus Toppmöller stond. In die omstandigheden kan een trainer gewoon niet verder. Bij Anthuenis is het nooit zo ver gekomen. Ik had geen ogenblik het gevoel dat een deel van de groep zijn aanwijzingen negeerde. Iedereen volgde op ieder moment het discours van de coach.”l

STËPHANE VANDE VELDE

‘WAAROM BELGIë ZICH NIET VOOR HET WK KWALIFICEERDE ? OMDAT DE SPELERS DAARTOE NIET BEKWAAM WAREN.’

‘MOCHT IK MIJN CARRIèRE HERDOEN, IK ZOU AANVALLER WORDEN.’

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content