De aanvoerder van groen-zwart, dat na verlies in play-off 3 zeker is van degradatie, kreeg de dag nadien nog een zwaardere mentale klap te verwerken met het trieste nieuws over zijn oud-ploegmakker Gregory Mertens.
27/04/2015 00:30
Ik plof bij thuiskomst in Ruddervoorde in mijn zetel, na onze 3-1-nederlaag op het Lisp. We nemen voor onze verplaatsingen altijd de bus vanuit het Van der Valkhotel in Oostkamp en parkeren daar onze wagens. Het werd deze keer een ellendige rit. Gelukkig is mijn vrouw Sofie er om me op de juiste manier op te vangen. We genieten elk van een glas rode wijn en overlopen de gebeurtenissen van die dag. Ik kan de slaap niet vatten en besluit via Netflix naar het einde van Breaking Bad te kijken. Daarna zap ik nog wat.
02:30
We besluiten toch maar ons bed op te zoeken. Het ging vlotter dan voorzien, waarschijnlijk door dat tweede glas rode wijn.
06:00
Ik ben klaarwakker. Opnieuw inslapen lukt toch niet. Ik beslis om op te staan en het ontbijt voor Sofie, Maxim (8) en Noémi (7) klaar te maken. We maken regelmatig eens havermoutpannenkoeken, zoals ook nu. Ik haal de krant uit de bus en lees het relaas van onze toch wel pijnlijke degradatie.
08:15
Mijn vrouw brengt de kinderen naar school in Hertsberge, voor ze begint te werken in haar eigen schoonheidssalon. Wij worden met de spelers pas om 9 uur op Cercle verwacht, ik kom er toch al toe om halfnegen. De stemming is verschrikkelijk, er heerst een echte rouwsfeer. Er wordt helemaal niet gelachen, hetgeen normaal wel het geval is. Iedereen is ook bezig met zijn eigen toekomst, want er zijn vele jongens die daarover in het ongewisse verkeren. Echt rooskleurig oogt het niet voor de meesten. Ook voor mij niet, want ik ben eveneens einde contract. Even wordt er nog gehoopt op de klacht bij het BAS, maar het realisme haalt snel de bovenhand.
10:00
Trainer Dennis van Wijk laat de spelersgroep weten dat we, zonder begeleiding van de technische staf, naar Tillegembos mogen om daar te doen wat we zelf willen. De meeste jongens hebben door de uitermate grote teleurstelling geen zin om uit te lopen, er wordt beslist om over te gaan tot een gezamenlijke wandeling. Een soort spreeksessie met een twintigtal profvoetballers. Er wordt veel geanalyseerd. De conclusie is eenvoudig: het ligt enkel en alleen aan onszelf.
10:45
Terugkeer in het Jan Breydelstadion. Ik krijg nog een massage en neem op het gemak een douche. Met Sofie had ik afgesproken om eens te gaan uitwaaien aan zee. Stipt om half- twaalf pikt ze me op en trekken we naar Knokke.
12:00
Wij zijn nogal gezondheidsfreaks en trekken naar Le Pain Quotidien. Geen vis op het menu, ik beperk me tot een soepje en een slaatje met kip. Daarna doen we een stukje van de kustlijn te voet en passeren we natuurlijk ook eens voorbij de winkels.
15:30
De bel is gegaan op de basisschool van Hertsberge en de poort gaat open. Twee dolgelukkige bengels zien hun ouders. We rijden samen naar huis. De kinderen maken hun huiswerk en vertellen ons hun dag. Een volgende opdracht komt er aan: Maxim wordt om halfzes verwacht op Cercle, voor zijn training om 17.45 uur bij de U9. Sofie brengt hem met de wagen, want ik voel me fysiek en mentaal totaal gekraakt.
18:15
Sofie en ik eten nog iets. Daarna verplaats ik me naar mijn zetel, waar ik spontaan in slaap val. Echt kapot ben ik. Ik hoor zelfs niet dat Maxim thuiskomt.
20:00
Een wekdienst heb ik deze keer niet nodig, want via mijn smartphone krijg ik een massa sms-berichten. Gregory Mertens, onze oud-ploeggenoot, zakt door een hartfalen in elkaar bij de beloftewedstrijd op RC Genk met Lokeren OV. Ongeloof maakt zich meester van ons. Greg, een goedlachse gast met wie je domme dingen kon doen maar ook eens goed kon babbelen. Geliefd bij iedereen. Ik heb contact met Tim Smolders en Kristof D’Haene en beslis zelfs om te informeren bij de clubdokter van RC Genk. Je bent er zo mee bezig.
22:30
Ik probeer te gaan slapen. Het wordt een periode van lang woelen. Verschrikkelijk. Ik tracht alles te relativeren en toe te schrijven aan het lot, maar denk ook constant aan het feit dat zijn ouders en broer geen afscheid konden nemen. Zij wachten op het moment, die ene keer, dat hij toch maar zijn ogen kan openen om eventueel afscheid te nemen. Om toch maar het kleinste signaal te geven. Ongelofelijk, hé. Maar ik heb geen schrik en ga nu niet zelf nog bijkomend onderzoek laten uitvoeren.
DOOR FRÉDÉRIC VANHEULE
