Een vader die met de noorderzon verdwijnt …
“De roots van mijn vader liggen in Bali maar hij ontmoette mijn moeder in België. Ze trouwden en ik bracht mijn jeugdjaren in Antwerpen door. Toen ik vijf jaar oud was, ging hij terug naar Indonesië zonder een adres achter te laten. Wat hij wél achterliet, was een berg schulden, waardoor wij in de problemen raakten. Ik was te kwaad om hem op te zoeken. Hem missen deed ik nooit. Dat ik Indonesië nooit heb verkend en er nooit eens naartoe ben gegaan om mijn familie eens te bezoeken, vind ik wel jammer. Mijn vader nam ook op geen enkel moment contact met me op, tot ik mijn transfer naar Cagliari beet had. Dan belde hij me. Ik was verbouwereerd. Hij zei me dat hij naar Piacenza was gegaan in de hoop mij eens te kunnen zien, maar dat hij me niet kon vinden. Dat is onmogelijk, want het volstond om gewoon naar de club te komen. Vandaag de dag vraag ik me af of ik zou ingaan op een ontmoeting. Ik vergeet niet wat hij ons aandeed, maar ik zou hem kunnen vergeven. Je hebt tenslotte maar één vader.”
Een moeder die euthanasie aanvraagt …
“Ik was heel geëmotioneerd toen ik mijn eerste doelpunt in de Serie A maakte. Dat was in november tegen Bologna. Die goal droeg ik aan mijn moeder op: enkele dagen ervoor was ze gestorven. In enkele seconden gingen heel veel emoties door me heen. Ze was nog maar 55 jaar. Zes maanden lang vocht ze tegen kanker, maar haar toestand ging zienderogen achteruit. Ze begon dingen te vergeten en het duurde enkele minuten voor ze een naam kon plakken op de gezichten van naasten. Ze was zich bewust van haar geheugenverlies en verdroeg het niet meer. Het was haar beslissing om heen te gaan. De dokters, de kinderen uit haar tweede huwelijk, mijn zus en ik besloten haar wens te respecteren, want we wisten dat dat het beste was voor haar.”
Een tweelingzus die in de Belgische eerste klasse voetbalt …
“Mijn zus voetbalt bij Kontich. Ze kwam ter wereld op 3 mei 1988, ik op 4 mei. Zij om vijf voor middernacht, ik om vijf over middernacht … Af en toe zie ik eens een match van haar, en ik moet zeggen: ze overklast iedereen. In haar plaats zou ik België verlaten om in Duitsland of Italië te gaan spelen. Maar ze wil niet: voetbal moet voor haar een hobby blijven.”
Een dochter die 1800 kilometer verderop woont …
“Al drie jaar lang heb ik een dochter, maar ik ben niet meer samen met de moeder, een Belgische die is teruggekeerd naar Antwerpen. Het is lastig om mijn dochter zo te moeten missen, maar zodra ik een kans heb om haar te zien, dan spring ik in het vliegtuig. Ondertussen heb ik een nieuwe vriendin, een Italiaanse. Dat is het leven …”
