Al tien jaar torst Tim Henman de Britse hoop op Wimbledonglorie, toch zal het ook dit jaar weer niet lukken. Volgens pers en publiek hét moment voor een machtswissel.
‘K ing Henman is dead, long live King Murray‘. Als we de Murray-meter mogen geloven van de BBC, dan is Tim Henman momenteel absolute zero en de achttienjarige belofte Andy Murrayred hot. Het zijn niet onze woorden, maar die van het Britse tennispubliek. Ook de Daily Mail kwam met dezelfde slogan op de proppen. En het gerenommeerde dagblad The Times kopte ‘ Hail the new bearer of Britain’s Wimbledon dreams‘ (‘Heilig de nieuwe drager van de Britse Wimbledon dromen’) op zijn frontpagina.
In het land waar de hypes even snel gelanceerd worden als Tom Boonen in het zog van Stefano Zanini, kijken ze op geen quote meer of minder. Zeker niet wanneer een jongen van achttien, die amper zes wedstrijden in het ATP-circuit in het racket heeft zitten, langer in het toernooi blijft dan nationale volksheld/pispaal (naargelang van zijn prestatie op Wimbledon) Tim Henman. Timmy ging er al in ronde twee uit tegen de kwalificatiespeler Dmitry Tursunov uit Rusland. De eerste keer in tien jaar dat de Brit al in de eerste week van zijn favoriete toernooi wordt uitgeschakeld. Voor de Engelse pers reden genoeg om Henman onder de zoden van het heilige gras te stoppen.
Te oud, te traag, te saai, te mak, te braaf…. Arme Tim kreeg het allemaal over zich heen. Alle specialisten werden opgevoerd : Jimmy Connors, Chris Evert, Boris Becker, John McEnroe. Allemaal kwamen ze tot dezelfde conclusie : het wordt voor Henman heel moeilijk om nog ooit zijn droom, en die van een hele natie, te verwezenlijken en Wimbledon te winnen. “Mijn grasspel is de laatste jaren niet meer geëvolueerd en dat is wel frustrerend”, vertelde Henman zelf vlak na zijn pijnlijke nederlaag in de tweede ronde. Om vervolgens toch nog even in het verweer te gaan tegen het bombardement van de Britse pers die hem nu al afschrijft. “Stoppen ? Waarom zou ik ? Ik heb nog steeds een toekomst op Wimbledon. Als alle journalisten die minder goed zijn dan de negen beste journalisten ter wereld samen met mij stoppen, dan zou ik het misschien overwegen ( Henman staat negende op de ATP-lijst). Maar dan zouden er hier niet veel mensen meer zitten in de zaal.”
Een duidelijk gefrustreerde Henman dus. Begrijpelijk wanneer op dezelfde dag dat je zelf misschien je zwanenzang beleeft, een jonge en zelfzekere junior de derde ronde behaalt door in zijn eerste belangrijke ATP-toernooideelname de als veertiende geplaatste Radek Stepanek in drie sets naar huis te spelen. Even snel als de Britten Henman de grond in boorden, bouwden ze een nieuwe troon voor de amper 18-jarige Schot Andy Murray.
Even sensationeel als de jonge Björn Borg, zo vinden ze op www.wimbledon.org, de officiële website van wat ze over de plas zonder last van overdreven bescheidenheid als The Championships omdopen. “Anders dan Henman verstaat hij de kunst om het publiek te bespelen en die extra morele steun positief te gebruiken”, was het deskundige commentaar van tweevoudig Wimbledonwinnaar Jimmy Connors vorige week. Plots werd Murray vergeleken met vedetten als Wayne Rooney (“Zijn ster wordt even groot” û Daily Mirror) en Rafael Nadal, dé rising star aan het tennisfirmament, die wel al in de tweede ronde zijn koffers mocht pakken.
De uitschakeling van de kleppers Nadal en Henman op dezelfde dag, noopte het verzamelde journaille tot een vergelijking met 2002, toen Andre Agassi en Pete Sampras op de vierde speeldag weer broederlijk naast elkaar mochten plaatsnemen op het vliegtuig richting de VS. Nu ja, van zin voor overdrijving zijn ze daar in Engeland ook nog nooit doodgevallen. De BBC startte vanaf ronde twee elke rechtstreekse uitzending met een verslagje ten huize Murray, samen met de jonge ster aan het ontbijt. “Hallo Andy, wat ga je vandaag zoal doen ?”, waarop Murray, gehuld in een slobberig FC Barcelonatruitje, ietwat ongeïnteresseerd vertelt dat hij wat balletjes gaat kloppen. Vervolgens wordt er weer overgeschakeld naar de studio, waar Sue Barker (geen Wimbledon zonder haar !) en de gast van de dag nog maar eens een half uur durende lofzang over de tiener afsteken. ” Marvellous arrogance !“, horen we Sue nog kirren van de pret als ze het over de zelfverzekerdheid van de tienersensatie heeft.
Een mens zou er bijna door vergeten dat er ook bij de dames getennist wordt. De uitschakeling van onze landgenote en titelfavoriete Justine Henin-Hardenne in de eerste ronde was de eerste grote verrassing van het toernooi, maar deze twijfelachtige primeur kreeg slechts een handvol regels in de Britse pers. Meer aandacht ging er naar die andere Belgische topfavoriete, Kim Clijsters, al was dat dan ook eerder omdat ze in de eerste ronde de Engelse Katie O’Brien uitschakelde. En zelfs in een artikel over Clijsters slaagde een journalist van The Times erin om een derde van de inhoud over Andy Murray te laten gaan.
Onze Belgische meisjes werden voor aanvang van The Championships tot de favorieten voor de eindzege gerekend, samen met de Williamszusjes en de langbenige Maria Sharapova, winnares van vorig jaar. Vooral Sharapova krijgt ruime media-aandacht, meestal kwistig doorspekt met mooie plaatjes en sexy foto’s. In de tabloids wijdt men graag hele pagina’s aan het prijskaartje van haar kledij, de goudlaagjes op haar tennissloffen en het decibelvolume van haar onzachte gekreun op de courts. Toegegeven, het is fijner om schrijven én lezen dan over alweer een walk-over van Roger Federer, die opvallend weinig aan bod komt in de media).
Bovendien blijkt mooie Maria razend populair bij de Engelse tennisfans. Op eBay worden tickets voor haar wedstrijden in Wimbledon verkocht voor 720 pond (1085 euro) per ticket. Voor wedstrijden van de Britse tennisbabes wordt een pak minder geboden. Nochtans zijn die veel zeldzamer ( zie kader).
door Matthias Stockmans
‘Andrew Murray wordt even groot als Wayne Rooney. ‘ (Daily Mirror)
