De verwachtingen werden meer dan ingelost. Justine Henin-Hardenne bekroonde de Belgische suprematie met een derde titel. Roger Federer verzilverde zijn eigen overmacht.
L arry Scott, de baas van de WTA, wil de Australian Open in 2007 naar maart versassen, om zo het seizoen minder hevig van start te laten gaan. De brave man had er alle redenen toe om het voorstel te opperen, daar hij zijn halve deelnemersveld met één of andere blessure voor of tijdens het toernooi zag afhaken. Eenvoudig zal het echter niet worden. De Oz Open valt nu midden in de Australische schoolvakantie en heeft geen concurrentie van het Australian football en de Formule 1. Daarnaast valt het nog te bezien welke toernooien hun huidige positie willen opgeven om de dode maanden voor maart op te vullen.
Iets zal er anderzijds wel moeten gebeuren om die epidemische blessurelast in te dijken. Om te beginnen moeten de tennissers de hand in eigen boezem durven steken. Iedereen roept hard voor een inkorting van het seizoen, maar niemand past het op dit moment toe. Nochtans zou men naar het voorbeeld van Serena Williams of Andre Agassi toch het aantal toernooien tot een minimum kunnen beperken. De onderlinge concurrentiestrijd woedt evenwel zo hevig, dat niemand wil onderdoen voor de anderen. Men speelt tot men geblesseerd is en profiteert dan van de verplichte rust.
Startgelden zijn een andere factor waar de spelers moeilijk aan kunnen weerstaan. Lucratieve uitstapjes naar Dubai of exhibitiewedstrijden tijdens de winter worden niet graag aan de kant geschoven. Tenslotte is het leven op het circuit ook een soort trein waar je maar moeilijk vanaf springt. Jelena Dokic, vorig jaar, of Daniela Hantuchova vandaag hadden baat bij een break, maar het circus gaat gewoon door. Nu was het slagveld bij de vrouwen wel frappant en was het kwaliteitsarme peloton niet bij machte de opengekomen plaatsen op een probate manier in te vullen. Beklijvende wedstrijden waren op de vingers van één hand te tellen. De halve finales voor Patty Schnyder en Fabiola Zuluaga waren leuk voor die meisjes, maar niet meer dan dat. Het verlengde enkel de gezondheidswandeling van Kim Clijsters en Justine Henin-Hardenne tot in de finale.
Voordien waren beide wereldsterren amper getest. Clijsters kreeg wat weerstand van Anastasia Myskina en Patty Schnyder, maar leek meer last te hebben van haar opspelende voet en een grillige concentratie dan van die tegenstand. De partijen daarvoor had ze overigens op één been gewonnen. Henin-Hardenne kreeg ouwe getrouwe Lindsay Davenport voorgeschoteld en moest even alles uit de kast halen. Ze deed dat met verve. Wat een wereld van verschil met vorig jaar. Toen moest ze drie uur knokken en door de pijngrens heen, nu volstond een versnellinkje op het gepaste ogenblik. Knap, hoe snel onze landgenotes dit toptennis hebben opgepikt. Op de belangrijkste momenten nemen ze het spel in handen en verhogen het niveau. De onnodige fouten gaan eruit, de druk wordt opgevoerd en de tanden ontbloot. Vandaar ook dat beide speelsters soms momenten van verstrooiing kenden in hun toernooiverloop. Beide meisjes weten immers dat ze op elk ogenblik een verzetje hoger kunnen gaan en dat komt niet altijd de focus ten goede.
Onze Belgische toppers waren bij hun profdebuut al bij de talentrijkste van het circuit. Hun voortdurende progressie, overwinningsdrang en alsmaar groeiende ondervinding maken hen vandaag haast onaantastbaar. Kim en Justine gaan, een nederlaagje hier of daar niet te na gelaten, de volgende drie jaar de prijzen onder elkaar blijven verdelen. Daar zal geen Maria Sharapova of Tatiana Golovin aan kunnen tippen. Of de Williamsen er een stokje voor kunnen steken, moeten we nog afwachten. We zouden hen alleszins graag een poging zien wagen.
Al mag er over het niveau van de finale bij de dames absoluut niet geklaagd worden. Oké, het was soms wat wispelturig, met foutjes over en weer, maar zeker niet zoutloos en zeer aangenaam om te volgen. In tegenstelling tot de gespeelde verbetenheid die de Willams-zusjes al eens durven te serveren tijdens een eindstrijd, was de rivaliteit tussen Kim en Justine echt en meeslepend. Krachtige rally’s, sterk verdedigend werk en een constant veranderend scoreverloop.
Toch bleef AussieKim vreemd genoeg ontkennen dat emotiecontrole een bepalende factor was geweest in de wedstrijd. We zullen zwijgen over de twee dubbele fouten die haar, samen met de overrule van de scheidsrechter, in de derde set min of meer de benen afsneden. Het was gewoon overduidelijk dat het beste tennis van Kim telkens vanuit een verloren positie kwam. De bijna onoverkomelijke achterstand in zowel set twee als drie werkte bevrijdend voor de Breese. Ineens vond ze wel de nodige agressiviteit en aanvallende impulsen om Justine onder druk te zetten. De winners overstegen de fouten en de Waalse wist niet waar eerst de bressen te dichten.
Eenmaal dichterbij geslopen, werd Kim dan toch weer geconfronteerd met de grootsheid van het gebeuren. Iets wat zo ver af leek, een eerste grandslamzege, kwam plots weer binnen handbereik. Een gegeven dat mentaal een heel andere instelling met zich bracht. Clijsters begon na te denken en kon het hoge niveau niet aanhouden. Begin derde set was het dipje opmerkelijk. Met de steun van een welwillend thuispubliek knokte Kim nog wel moedig voor wat ze waard was, maar strandde op enkele centimeters van de aansluiting.
Na afloop trachtten de media de controverse wat te voeden door te alluderen op de drive-volley die de lijn leek te strelen, maar teruggefloten werd door de scheidsrechter. Het omhooggestoken vingertje van Justine, om aan te geven dat ook zij die bal uit zag, kwam weer erg assertief over. Niet abnormaal echter. Op dat gespannen ogenblik staan de zintuigen op scherp en zie je, hoopvol, elke bal dichtbij de achterlijn net erover. De wil om te winnen wordt vertaald in je perceptie. Die bal had de lijn van de wedstrijd nog een laatste keer kunnen omgooien, maar globaal genomen is de verdiende winnares ook bekroond geworden.
Kim moest zich te zeer overtreffen om Justine werkelijk pijn te doen. De daaruit voortvloeiende foutenmarge liep vrij hoog op. Justine bleef sereen gedurende de hele partij en speelde als het ware nummer één van de wereld. Het net inpalmend wanneer de kans zich voordeed, zich in de verdediging met uitstekend loopwerk werend of degelijk serverend als het nodig was. De professionaliteit van de Waalse is op dit ogenblik ongeëvenaard in het tennismilieu. Haar lichaamstaal straalt vertrouwen uit. Haar gepompte vuisten en aanmoedigingskreten zijn goed getimed en uiten haar zegedrang. Haar koelbloedigheid en concentratievermogen springen in het oog tijdens de scharniermomenten van een wedstrijd. Het benenspel van Justine moet in niet veel meer onderdoen voor dat van Clijsters en maakt haar moeilijk te manoeuvreren. De variatie in haar spel geeft vele mogelijkheden en haar volleywerk levert een karrenvracht bonuspunten. Niemand die hieraan kan tippen.
Zelfs in haar wedstrijdvoorbereiding staat Justine verder dan haar collega’s. Terwijl Kim nog steeds niet wil horen spreken over een mentaal gevecht, accepteert Justine de verhoogde nervositeit voor aanvang van een groot evenement en heeft ze ermee leren omgaan. Kim zal hieraan moeten werken, maar het is nog maar de vraag of zelfs dan het tij gekeerd kan worden. Justine is zo compleet, werkt zo hard en wil zo graag winnen dat ze niets aan het toeval overlaat. Haar technische bagage was al beter dan die van Clijsters en nu ze al haar mindere punten heeft bijgewerkt, en er nog constant aan schaaft, lijkt ze onbereikbaar. Justine is de beste van de wereld en zou dat wel eens voor een heel lange periode kunnen blijven.
De mannen dan. Een heel ander verhaal, maar toch eentje met gelijkenissen. Het moet een eeuwigheid geleden zijn dat drie van de vier hoogste reekshoofden elkaar tegenkwamen in de halve finales. Daarin respecteerde een herboren Marat Safin de logica dan weer niet. In een zinderende wedstrijd haalde hij zegevierend het einde tegen ouderdomsdeken Agassi. Een glansprestatie want de Amerikaan was zesentwintig wedstrijden op rij ongeslagen down under en speelt altijd op zijn sterkst aan het begin van het seizoen. Met twee aanhangers van hetzelfde speltype kwam er een waar bombardement tot stand, enkel onderbroken door drieëndertig aces van de Rus. Die opslagwinners, en geen enkele dubbele fout, maakten uiteindelijk het verschil. Samen met de hervonden wil om te winnen.
De verplichte winterslaap van de Russische beer heeft blijkbaar lang genoeg geduurd. Heel 2003 op de sukkel met een polsblessure was hij wel verplicht om in contemplatie te gaan en zijn tennisleven te evalueren. Een keiharde voorbereiding in Monte-Carlo onder leiding van Walt Landers, ex-preparateur van Pete Sampras en Yevgeny Kafelnikov, leverde geen windeieren op. Safin overleefde vijf sets tegen dinosauriër Todd Martin en legde een niet eens slecht spelende Andy Roddick over de knie.
In de andere halve finale beslechtte Roger Federer met gemak de strijd voor de eerste plaats op de wereldranglijst door een vermoeide Juan Carlos Ferrero af te drogen. De Spanjaard hing al voor aanvang van de veertiendaagse, en door toedoen van een te lang seizoen, met haken en ogen aan elkaar. Dat hij tot bij de laatste vier gestrompeld raakte, was al een prestatie op zich. El Mosquito wilde reeds bij zijn tweede partij de handdoek gooien. Genoot echter van een gunstige loting en kon door korte matchen telkens een ronde verder sluipen. Het geeft aan dat er een vrij duidelijke afscheiding komt tussen de absolute top en de eerste achtervolgers.
Met Roger Federer als absolute uitblinker en alleenheerser. De jonge Zwitser werd op geen enkel moment van de veertiendaagse op de proef gesteld en diste zuiver tennis op. Achter zijn stoïcijnse uiterlijk verbergt zich een aanzienlijke drang om te triomferen en de combinatie van zijn goddelijk talent met concentratiesterkte en een voorbeeldig benenspel laat weinig kansen toe aan zijn tegenstanders.
Ook niet in de finale waarin een vermoeide Marat Safin het al snel voor bekeken hield. De begaafde Rus speelde zesentwintig sets op een mogelijke dertig in de zes voorafgaande wedstrijden en betaalde die inspanningen cash. Na een betwiste eerste set liep het vat van Safin langzaam leeg en moest hij zijn meerdere erkennen in de eerste van de klas.
Roger Federer is de koning van het herentennis. Heeft de mogelijkheid zijn spel aan te passen aan elke soort ondergrond en elke soort tegenstander. Wordt er om rallywerk gevraagd op het trage gravel, Roger speelt geduldig en gevarieerd. Moet hij het beukwerk van Roddick of Safin ontmantelen, Roger beweegt snel en retourneert op niveau. Komt hij terecht op zijn favoriete gras, Roger speelt bovenaards en efficiënt. Prachtig om te zien hoe in het snel evoluerende powertennis bij de mannen de eerste positie op de wereldranglijst wordt ingenomen door een fijnzinnig tennisser.
Analisten schudden onbegrijpend het hoofd bij de melding dat de Zwitser zijn coach van jaren, Peter Lundgren, tijdens de winter de deur had gewezen. Ondankbaar, onoordeelkundig en nefast voor zijn verdere loopbaan, werd er geopperd. Met de triomf in Melbourne heeft de Federer Express komaf gemaakt met die scepsis. Bepaalde zaken functioneerden niet meer tussen Roger en zijn Zweedse coach. In plaats van het nodeloos lang te laten aanslepen en een bron te laten worden van afleiding voor zijn tennis, hakte hij de knoop snel door en nam hij een verrassende beslissing. De professionaliteit had hij al meegekregen, de tennistraining en fysieke preparatie stonden op punt. Tijdens de matchen zelf kon hij in hachelijke situaties terugvallen op zijn intuïtieve impulsen en zijn onverstoorbaar overkomen. Vooralsnog heeft Roger geen hulp nodig van aan de zijlijn. door Filip Dewulf
Filip dewulf
De variatie in haar spel geeft Justine enorm veel mogelijkheden.
Achter het stoïcijnse uiterlijk van Roger Federer verbergt zich een aanzienlijke drang om te triomferen.
