Het is alsof Romelu Lukaku zich geen mindere periode kan veroorloven. Al weken wordt de vraag gesteld hoe het komt dat de spits van Anderlecht de weg naar de goal niet meer vindt. Dat gaat zo als je als een komeet naar de top schiet en er een irreëel verwachtingspatroon wordt gecreëerd. Ook en vooral door de media, die in zulke momenten wel eens nuancering en relativering missen, op zoek naar wervend licht in een somber stemmende duisternis. Het leek erop dat Lukaku de redder was van het vaderland. Hij moest al op zijn zestiende in de nationale ploeg, vonden sommigen, er werd in de ton van de superlatieven gegrabbeld en er werden waanzinnige transfersommen aan hem gekoppeld. Heel sterk moet je zijn om dan nuchter te blijven, in een wereld vol verleidingen en verlokkingen.
Romelu Lukaku slaagt daarin. Met verbazing moet hij kennis genomen hebben van de emotionele uitbarsting van zijn vader die zich na de 0-3-nederlaag tegen Ajax afvroeg wat er met zijn zoon aan de hand was. Er moest iets mis zijn bij Anderlecht, dacht hij, hij zou het uitzoeken en was niet bang om met gelijk wie de confrontatie aan te gaan. En hij hoopte dat de rust rond Romelu bewaard zou blijven terwijl hij zelf voor onrust zorgde. Een vreemd dualisme.
Stormachtig snel is het met Romelu Lukaku gegaan. Veel te snel. Nog altijd wordt er op hem dagelijks een bod gedaan. Ook al moet de transferwaarde na de dubbele confrontatie met Ajax zijn gedaald. Want juist op het internationale podium openbaren zich de mankementen. Een bal die net iets te ver van de voet springt, een slechte controle, het gebrek aan zuivere techniek, als het tempo de hoogte ingaat, is het een stuk moeilijker voetballen.
Op zulke momenten weerklinkt, naar Nederlands model, de roep om een spitsentrainer aan te trekken. In de jeugd ging het te gemakkelijk voor Lukaku, die met zijn kracht en explosiviteit bij wijze van spreken het hele veld overstak en scoorde. Nogal wat voormalige aanvallers vinden dat er aan Lukaku geschaafd moet worden. Anderlecht ziet kennelijk de nood van een spitsentrainer niet in. Ook dat is een tegenstrijdige vaststelling: Anderlecht heeft kapitaal in handen maar boort niet alle mogelijkheden aan om dat te laten groeien.
Het is niet een 17-jarige spits die Anderlecht uit de impasse moet sleuren. De dubbele wedstrijd tegen Ajax toonde dat de ploeg collectief en individueel in Europa nog een hele weg heeft af te leggen. Na de heenwedstrijd tegen Ajax stelde Ariël Jacobs dat niet iedereen het kan opbrengen om constant een hoog niveau te halen, dat er een gebrek aan mentale sterkte is. Dat laatste is niet nieuw, het klinkt zelfs als een refrein. Ook Aimé Anthuenis, Hugo Broos en Frank Vercauteren – om maar de drie voorgangers van Jacobs te noemen – constateerden dat vaak. Met ten dele andere spelers. Het zit vastgeroest in de ziel van de club.
Intussen in de profliga. Na twee en een halve maand van discussies en polemieken over een competitiehervorming blijft alles ongeveer zoals het is: zestien clubs en weer play-offs. Alleen voor de plaatsen vijftien en zestien geldt er een andere regel. Er wordt rekening gehouden met de resultaten van de afgelopen drie jaar. Hoe kom je erbij om dat te bedenken, terwijl uit enquêtes blijkt dat de supporters voor een competitie pleiten die eenvoudiger is? Nu moet je haast wiskunde gestudeerd hebben om te begrijpen hoe dat in elkaar zal zitten. Los van de onrechtvaardigheid die in zo’n formule zit en die clubs die promoveren bijna voor een onmogelijke opdracht plaatst.
Treurige vertoningen zijn die vergaderingen over de competitiehervorming geweest. Met clubs die in hun visie diepgang misten en zich kortzichtig lieten leiden door geld. Met geblaf en dreigementen. En met achteraf nog altijd veel woede. Ook bij de supporters. Het is de totale onmacht in een land dat op allerlei vlakken maar niet tot echte solidariteit komt, ook al werd dat na het akkoord anders voorgesteld. In werkelijkheid gaat het om een compromis waar niemand gelukkig mee is.
DOOR JACQUES SYS
Treurige vertoningen waren de discussies over de competitiehervorming.
