door Jacques Sys
In deze sombere Mechelse voetbaltijden gaf ook Lei Clijsters vorige week blijk van een diep verankerde liefde voor KV : hij liet horen dat hij de club in derde klasse gratis wil trainen. Los van de vraag waar Clijsters de tijd voor deze job zou halen, staat dit beeld haaks op dat wat de ex-libero in het tennismilieu opbouwde. Als manager van zijn dochter Kim profileert hij zich als een lastige onderhandelaar, die de indruk geeft verblind te zijn door het geld. Maar als het om KV Mechelen gaat, komen kennelijk nostalgische gevoelens bovendrijven. Dan wil Clijsters net als zoveel anderen wel eens mijmeren over de periode waarin hij één van de boegbeelden was van de op het einde van de jaren tachtig zo succesrijke club. Een libero, hard als graniet, die vanuit een aangeboren pessimisme vaak klaagde, maar die altijd voorop ging in de strijd. Voor de pers was hij de toegankelijkheid in persoon. Hij trok uren uit voor interviews, wrong zich nooit in bochten, maar praatte zoals hij voetbalde : kordaat en zonder omwegen. Toen hij na een interview eens een paar weken werd geschorst en een forse boete kreeg, probeerde Clijsters geen moment de schuld op de journalist af te wentelen. Hij benadrukte dat zijn woorden correct waren weergegeven. Hypocrisie was niet aan hem besteed.
Vreemd eigenlijk dat Lei Clijsters, tactisch sluw en verbaal sterk, het als trainer nooit echt kon maken. Ergens moet er diep in hem een oorlog van frustraties woeden. Want Lei Clijsters is een voetbaldier, dat elke dag de geur van het gras moet kunnen opsnuiven.
Nu Lei Clijsters zijn dochter stuurt, zet hij op een andere manier de toon. Hij schermt haar af op een in dit land nooit eerder vertoonde manier. Interviews geeft ze op gezag van haar vader maar per hoge uitzondering, en veel diepgaande bespiegelingen zijn daarin niet toegestaan. Zelfs Kims begeleiders mogen over haar niet praten. Het lijkt wel of Clijsters wordt gedreven door wantrouwen. Dat is vreemd want de voormalige Rode Duivel was de eerste die destijds de tenniscarrière van zijn dochter relativeerde. Het moest allemaal niet zo serieus genomen worden, want het vrouwentennis stelde allemaal niet zo veel voor en Kim hoorde zich, zo liet hij nog horen, vooral op een ongedwongen manier te amuseren. Die onbevangenheid heeft al lang plaatsgemaakt voor zakelijke kilte.
Omgang met de media hoort bij de taak van een (top)sporter. Lei Clijsters moet ervoor zorgen dat zijn regels zich niet tegen zijn dochter keren, dat het spontane en complexloze van Kim er niet door verloren gaat. Het is te begrijpen dat hij in haar begeleiding heel ver wil gaan : hij kent de valkuilen van de sport, weet dat er rond vedetten veel aasgieren cirkelen en wil het geld in de eigen familie houden. Maar tussen die bezorgdheid en het overschrijden van een grens ligt op dit moment slechts een filterdunne lijn. Lei Clijsters werpt zich steeds verbetener op als een venijnige controlefreak. Hoe Kim daarover denkt, is niet bekend : je mag het haar namelijk niet vragen.
Over voetbal hoor je Lei Clijsters nauwelijks nog, tenzij het dus over KV Mechelen gaat. Een stuk erfgoed voor hem en vele anderen, zoals zaterdag tijdens en vooral na de wedstrijd tegen Antwerp bleek, in intense momenten van ontroering en beroering. Daar is het dat Clijsters voor het laatst als trainer op een aanvaardbaar niveau werkte. Sindsdien toeft hij in een wereld die in wezen de zijne niet is, in een milieu waarin hij niet zo populair is en steeds meer verwordt tot een koppige Einzelgänger.
Het is een merkwaardig dualisme. Als voetballer hield Clijsters vanuit een grote sociale ingesteldheid de groep samen en zorgde hij voor een sfeer waarin spelers elkaar corrigeerden. Het was de hoeksteen van het Mechelse succes. Van dat verleden heeft hij zich nooit kunnen losmaken, net als zoveel anderen die leven op het ritme van geel en rood.
In wezen moet Clijsters elke dag de geur van het gras kunnen opsnuiven.
