Is Anderlecht na de zoveelste herstructurering definitief vertrokken? Dat zal vooral afhangen van de mate waarin Marc Coucke, Wouter Vandenhaute, Karel Van Eetvelt en Vincent Kompany elkaars mislukkingen en successen zullen verdragen.
Nog voor de wedstrijd tegen Antwerp, de laatste van een miserabel jaar 2019, wordt er in de coulissen van het Lotto Park alles in gereedheid gebracht om de zoveelste revolutie in goede banen te leiden. Alles is minutieus voorbereid, het is geen toeval dat er niets uitlekt, wanneer Anderlecht op 14 januari de komst van het viertal Wouter Vandenhaute, Patrick Lefevere, Karel Van Eetvelt en Philippe Close aankondigt. De Brusselaars proberen mist te spuien over de precieze rol van extern adviseur Vandenhaute, maar insiders zijn er vrij zeker van dat de 57-jarige polyvalente ondernemer de nieuwe sterke man bij Anderlecht wordt. Met Marc Coucke, Johan Beerlandt, Alexandre Van Damme, die een keer per jaar present tekent, Karel Van Eetvelt, Wouter Vandenhaute, Patrick Lefevere, Philippe Close, Etienne Davignon en Vincent Kompany wordt het straks drummen op de hoogste echelons van de club. Zal Anderlecht wel kunnen functioneren met zoveel ego’s?
Sinds december namen de spanningen tussen Coucke en Verschueren stelselmatig toe.
Na maanden aanmodderen was Marc Coucke ervan overtuigd dat Anderlecht een nieuwe gezagvoerder nodig had om het sportieve project weer recht te trekken en in zijn ogen was Luciano D’Onofrio de ideale kandidaat voor de job. Medio 2019 vond er een eerste gesprek plaats en de eisenbundel van D’Onofrio was niet min: hij wilde alle volmachten krijgen in het Lotto Park. Coucke moest kiezen tussen Vincent Kompany, die carte blanche had gekregen, en D’Onofrio. Coucke ging vol voor Vince, bedacht zich enkele maanden later, en kreeg een njet toen hij een tweede keer bij D’Onofrio aanklopte.
Intussen begon Joris Ide zich te roeren. De trouwe vriend van Coucke heeft tien procent van de aandelen in handen en is daarmee een van de grote kanonnen binnen de aandeelhoudersstructuur van Anderlecht. Maar hij voelt zich zo ondergewaardeerd dat hij op een bepaald moment gedreigd zou hebben met opstappen. Voor Coucke was die episode een extra motief om een nieuwe partner te zoeken en hij kwam uit bij Vandenhaute, die uiteindelijk de uitgestoken hand aannam.
PAARD VAN TROJE
Vandenhaute heeft er altijd van gedroomd om een voetbalclub te leiden. Daarom ging hij eind 2017 een partnership aan met Paul Gheysens om Anderlecht over te nemen. Hij had immers zelf niet de financiële slagkracht. Maar het was uiteindelijk Coucke die het pleit won. De voorbije maanden had Vandenhaute contact met Standard – Bruno Venanzi wilde hem in het aandeelhouderschap van de Rouches opnemen – en er lag een plan op tafel om Roda JC over te nemen met een groepje Vlaamse zakenmensen.
‘Ik ben 56: ik ga niet nog eens tien jaar wachten om iets in het voetbal te doen’, liet Vandenhaute zich ontvallen in Knack in februari 2018. Met twee jaar vertraging maakt hij alsnog zijn intrede op Anderlecht. En binnenskamers denken veel mensen dat Vandenhaute zijn officiële intrede zorgvuldig voorbereidt. ‘Anderlecht haalde met Vandenhaute het paard van Troje binnen’, klinkt het. ‘Op termijn zal Vandenhaute zijn eigen mensen installeren op de club: Peter Smeets ( die lang bij de sociale cel van Anderlecht werkte, nvdr), bij de jeugd en Bob Claes ( ex-algemeen directeur van Standard, nvdr) in een uitvoerende functie.’
Eigenlijk is Vandenhaute al sinds december bezig met de voorbereidende werken. Frank Vercauteren en hij ontmoetten elkaar vorige maand in San Daniele, een restaurant in de Brusselse gemeente Ganshoren, om bij te praten. Vercauteren was verbonden aan Let’s Play, het managementbureau van Vandenhaute, Smeets en Claes, maar handelde zijn transfer naar Anderlecht op eigen houtje af. Wat uiteraard voor wrevel zorgde tussen de twee partijen. In de schaduw van de Basiliek van Koekelberg werden de plooien helemaal gladgestreken.
Om geloofwaardig te kunnen blijven zal Vandenhaute een goede balans moeten vinden tussen zijn werkzaamheden bij Let’s Play en zijn activiteiten op Anderlecht. En hij zal de twee vooral goed van elkaar gescheiden moeten houden.
DALENDE INKOMSTEN
Op de werkvloer hebben ze de voorbije twee jaar zoveel meegemaakt dat ze bijna immuun zijn voor elke vorm van mutatie. Er circuleerde binnen de technische staf zelfs een fotomontage van Kompany in een koerstruitje. Humor als wapen tegen de verzuring. Want het is al een tijdje niet meer leuk om op Neerpede rond te lopen. De burelen ademen geen voetbal meer uit – er hangen geen shirts of posters van de club – en de sfeer is er bij momenten neerslachtig. Van Van Eetvelt wordt niet meteen verwacht dat hij de ambiance op Neerpede zal opschroeven. De topman van Febelfin moet in hoofdzaak de financiën op orde zetten. In eerste instantie wil dat zeggen: besparingen realiseren op sommige departementen en een aanwervingsstop doorvoeren. En Van Eetvelt zal een doorgedreven controle op de club moeten uitoefenen, iets waar zijn voorganger Jo Van Biesbroeck niet altijd in slaagde omdat het duo Verschueren en Coucke zijn aanbevelingen naast zich neer legden.
In tegenstelling tot andere domeinen heeft Anderlecht op commercieel vlak – sponsoring, hospitality enzovoort – de afgelopen jaren enorme stappen gezet. Met dank aan de voormalige Head of Sales Matthijs Keersebilck, een ijzersterke salesman die bijzonder geliefd was bij Coucke omdat hij veel geld binnenbracht. Hij liet de inkomsten pieken tot 60 miljoen euro in het seizoen 2017/18 en werd gezien als de coming man op Anderlecht, maar hij besliste om zelf een stap opzij te zetten.
Vorig seizoen werd er 52 miljoen euro opgehaald, maar door het mislopen van Europees voetbal en de bonus van Allianz voor een Europese kwalificatie zullen de commerciële inkomsten in het volgende boekjaar ruim onder de 50 miljoen euro uitkomen. De druk op de commerciële verantwoordelijke Emmanuel Rutsaert zal dus ongemeen groot worden. Anderlecht heeft veertig sponsors, het meldde zich wellicht aan bij een honderdtal potentiële sponsors, maar volgens Coucke mogen er gerust nog een aantal geldschieters bijkomen. Van Coucke krijgt Rutsaert regelmatig de vraag waar de nieuwe sponsors blijven… Bij Anderlecht willen ze zich nog meer op de retail richten om de shirtverkoop een boost te geven. Merchandisingsgewijs hebben de Brusselaars nog een lange weg af te leggen. ‘Ajax kan het. Waarom wij niet?’, vroeg Verschueren zich een tijdje geleden af.
Op termijn zal Vandenhaute zijn eigen mensen installeren op de club: Peter Smeets, ex-Anderlecht, bij de jeugd en Bob Claes in een uitvoerende functie.
EXIT VERSCHUEREN?
Voor Michael Verschueren heeft de paleisrevolutie alvast verstrekkende gevolgen. Coucke kwam de voorbije maanden tot het besef dat Verschueren wellicht niet op zijn plaats zit als sportief directeur en sinds december namen de spanningen tussen de twee mannen stelselmatig toe. Verschueren moest zijn zitje in de raad van bestuur afgeven en zit meer dan ooit in een schietstoel. Op zijn eerste persconferentie was de boodschap van Van Eetvelt duidelijk: Verschueren zal moeten uitleggen wat hij doet en wat zijn toegevoegde waarde is voor de club. Een dag later liet Verschueren blijken dat hij een constructief gesprek had gehad met zijn nieuwe baas Van Eetvelt. ‘Er zijn een paar positiewisselingen doorgevoerd, maar die hebben eigenlijk niet veel invloed op mij’, vertelde Verschueren tijdens het Gala van de Gouden Schoen aan Het Laatste Nieuws. ‘Die zijn genomen om de raad van bestuur beter te laten functioneren. Dat gaat over governance. ‘
Het is wachten tot de degradatie van Verschueren officieel wordt gemaakt door de nieuwe bestuursploeg. Maar zoals het er nu naar uitziet, zal Verschueren als vertegenwoordiger van Anderlecht opnieuw mogen defileren bij de European Club Association (ECA) en is hij aan zijn laatste mercato bezig als sportief directeur. In een paar weken tijd kan hij onmogelijk alles wat verkeerd is gelopen sinds zijn aanstelling corrigeren. Het contrast met het voorjaar van 2019 is immens. Op zondag 19 mei, op de laatste speeldag van de play-offs, werd Verschueren in de Ghelamco Arena net niet heilig verklaard omdat hij er samen met Coucke in geslaagd was om Kompany terug te halen. Ondanks het missen van Europees voetbal liep iedereen er de dag erna gelukkig bij op Neerpede. De mensen die de blitse videoclip hadden ontworpen, sloegen zichzelf op de borst. Verschueren paradeerde door de gangen met zijn tandpastaglimlach en deelde handshakes uit. Je kon hem zo horen denken: we hebben het toch maar voor elkaar gekregen. Acht maanden later staat de positie van Verschueren ter discussie.
En Coucke heeft zijn les geleerd na het debacle met Luc Devroe. De twee mannen waren bijzonder close toen ze samen de overstap maakten van KV Oostende naar Anderlecht, maar hun relatie verwaterde helemaal toen Devroe op straat werd gezet. Aangezien CEO Van Eetvelt de dagelijkse leiding in handen heeft, zal Coucke zijn handen niet meer vuil moeten maken.
Nu moet Coucke nog een elegante manier vinden om Kompany enkele bevoegdheden af te nemen. De intenties rond het jeugdproject blijven intact – Coucke beseft dat het veel geld kan opbrengen en bovendien is Vandenhaute er niet tegen – maar er moet een beter evenwicht gevonden worden. Als Kompany blijft, zit er voor hem niets anders op dan zich tevreden te stellen met de nieuwe machtsverhoudingen.
Wachten op een nieuwe spits
De zoektocht naar een aanvaller is een echte lijdensweg voor Michael Verschueren. De Chief of Football is al toe aan zijn derde mercato en onder zijn bewind werd enkel Kemar Roofe gehaald, nota bene een speler uit het adressenboek van Vincent Kompany. Insiders zeggen een beetje schamper dat Verschueren junior enkel opduikt om handen te schudden met een nieuwe speler.
Verschueren lijkt in zijn queeste telkens te struikelen in de beslissende fase van de onderhandelingen. Herinner u de Duitser Sam Sidney, die na een bevredigende testperiode tijdens de voorbereiding wandelen werd gestuurd, en het geklungel in het dossier van Mbaye Diagne. Maar de grootste blunder was wellicht het mislopen van de transfervrije Dieumerci Mbokani. Verschueren wilde niet ingaan op de looneisen van de Congolees – het salarispakket van Samir Nasri was blijkbaar geen probleem – en tegelijkertijd schermde hij met het argument dat er in de kern al genoeg aanvallers zaten. Achter de schermen probeerde Verschueren diezelfde aanvallers wel van de hand te doen… In het geval van Mbokani was er wel sprake van een gedeelde verantwoordelijkheid aangezien het transfercomité, waarin Jean Kindermans, Pär Zetterberg, Vincent Kompany en de intussen ontslagen Frank Arnesen zetelen, ook medezeggenschap had in het dossier.
Dat Anderlecht de terugronde moest aanvatten zonder zijn nieuwe spits heeft te maken met de precaire financiële situatie van de club en een gebrek aan doortastendheid. Pieter Eecloo, hoofd van de scoutingcel, en Verschueren kregen de voorbije weken tal van profielen aangeboden, maar de makelaars moesten tevergeefs wachten op feedback. Het beslissingsproces is voor intermediairs een groot vraagteken en het digitale platform waar makelaars zich moesten registreren liep met een sisser af.
De tijd dat Anderlecht de hoogste lonen en de grootste commissies betaalde is ook voorbij. ‘Voor buitenlanders is Anderlecht niet meer de eerste bestemming in België’, zegt een makelaar die regelmatig met Anderlecht werkt. ‘Maar dat is niet alles: als een speler mag kiezen tussen Young Boys Bern en Anderlecht, dan zal hij altijd voor het eerste gaan.’
Anderlecht moet zich dus heruitvinden en buiten zijn natuurlijke habitat gaan scouten in continenten als Zuid-Amerika en Afrika. Het valt af te wachten of de nieuwe CEO Karel Van Eetvelt straks tot de conclusie komt dat in het nieuwe organigram een plaats moet worden voorzien voor een echte sportief directeur die voetbal ademt en een groot netwerk heeft. Wouter Vandenhaute is alvast voor het idee gewonnen en verkende voor nieuwjaar al de markt.
