Hét voorbeeld van hoe het Belgische basket het laatste anderhalf decennium boven zijn stand leefde, was BBC Bree. In 1996 naar eerste gepromoveerd, in 2005 kampioen, maar in 2008, na een nieuwe play-offfinale, geen licentie meer gekregen wegens zware financiële problemen, waarna begin 2010 de club failliet ging.
Ex-voorzitter Rik Monnens: “We zijn gestart in 1996 met een budget van goed 500.000 euro en geëindigd in eerste klasse met 2 à 2,5 miljoen, maar vanaf het begin hebben we elk jaar, vaak zelfs maandelijks, met een aantal privépersonen de tekorten van duizenden euro’s moeten dichtfietsen. Alleen het kampioensseizoen (2004/05, nvdr) was niet verlieslatend, dankzij de recettes van de play-offfinale. Een mooi moment, maar nooit heb ik ongeremd van het succes genoten. Tijdens de titelviering zat ik alleen in de kleedkamer. ‘Kan dit wel blijven duren?’
“De organische structuur van de club heeft de sportieve resultaten nooit kunnen volgen. Het hinterland in Noord-Limburg was te beperkt: de inkomsten uit toeschouwers bedroeg nog geen tiende van ons budget – we moesten vaak tickets gratis weggeven. Onze zaal, de Expodroom, had wel grote mogelijkheden, maar om daar te mogen spelen verloren we na een jaar al op onze percentages op de kantine en de loges.
“Veel firma’s, ook buitenlandse investeerders, hebben me ook bedrogen: door hun mondelinge en zelfs schriftelijke overeenkomst niet na te komen, of door na één seizoen hun bijdrage te halveren. Soms kostte het etentje om een deal af te ronden meer dan het geld dat we later effectief ontvingen. Ben ik te naïef, te lichtgelovig geweest? Misschien, maar ik ben nu eenmaal een man van mijn woord, anderen niet…
“In het zakenleven heeft dat me nooit problemen opgeleverd, maar in de sport beland je zo in een tredmolen waar je niet meer uit kunt. Door de euforie van het succes, die Limburgse fierheid, die emotionele betrokkenheid met de club, de grote druk ook van supporters en bestuurders in een kleine gemeente als Bree… ‘Allee Rik, je gaat ons toch niet laten vallen?’ En zo blijf je doorgaan en geld in de club pompen. Tegen elk gezond verstand in. Maar je wil niet aangezien worden als de man die de club liet zinken.
“Dit fiasco heeft me zogoed als mijn hele persoonlijke vermogen gekost. Mijn accountancykantoor heb ik drie jaar geleden zelfs moeten verkopen. Ik lig er nog altijd wakker van en die frustratie wordt met de maand erger, want in de basketwereld besta ik niet meer. Ze zien mij als een loser, een outlaw. Vroegere bestuursleden, bevriende ex-collega’s… Van niemand hoor ik nog iets, ondanks al die opofferingen.
“Mijn verhaal is dat van veel voorzitters, die geld in een club stoppen zonder te beseffen wat de gevolgen kunnen zijn. Daar wil ik hen voor waarschuwen: pas op met loze beloftes. En vanaf het moment dat je een euro in de club moet steken, dan moeten er zes lampen beginnen te branden. Een utopie dat je er ooit iets van terugziet. En dan kun je momenten van vreugde héél duur betalen…”
