Kismet Eris is niet alleen de makelaar van Christian Benteke, hij is ook zijn vriend, zijn vertrouwenspersoon en zijn ‘grote broer’. Allebei komen ze uit de Luikse wijk Droixhe, hun wegen hebben elkaar voortdurend gekruist. Eris was ook de eerste die door Benteke van zijn blessure op de hoogte werd gebracht. Hij kijkt nog eens terug op die 3 april en de dagen erop.

Hoe vernam je de blessure van Christian?

Kismet Eris: “Ik zat in de auto naar Brussel toen Christian me rond twee uur in de namiddag opbelde. Hoe gaat het ermee, vraagt hij. Ik zeg: goed, en jij? Het gaat, zegt hij, maar ik heb me ernstig geblesseerd. Ernstig? Ja, mijn achillespees. Geen WK voor mij.”

Hoe klonk hij aan de telefoon?

“Rustig, helder. En gezien we allebei gelovig zijn, zei hij dat God het zo gewild heeft en dat we dat moesten aanvaarden. Voor hij ophing, zei ik nog dat ik zo snel mogelijk naar hem toe zou komen. Ik heb direct naar Aston Villa gebeld en zij boekten mij al op de vlucht van 17 uur naar Birmingham.”

Hoe reageerde jij op het nieuws?

“Ik vond dat ik dicht bij hem moest zijn, want hij is nogal introvert, hij geeft niet gemakkelijk uiting aan zijn gevoelens. In zo’n situatie mocht ik hem niet alleen laten. Hij is als een jongere broer voor mij.”

Hoe ging het verder?

“Ik ontmoette hem op de club. Ik vroeg de trainer en de algemeen manager om een bijeenkomst de volgende dag. De club wou dat hij ’s maandags al geopereerd zou worden, maar ik vond dat men een beetje te snel ging. Ik sprak met de clubdokter af dat Christian in België geopereerd zou worden en daar zijn revalidatie zou doen. Het mentale aspect is belangrijk bij het herstel van zo’n blessure.

“We hebben veel gepraat die nacht, over wat hem te wachten stond en zo. Uiteindelijk hebben we alles wat trachten te relativeren. Ik heb hem met de wagen naar België gevoerd, hij achterin met dekens en kussens zodat hij plat kon liggen.”

Heeft hij veel geklaagd tijdens de rit?

“Neen, helemaal niet. We hebben zelfs wat gelachen en vooral ook goed gegeten. (lacht) Onderweg heb ik inlichtingen verzameld van specialisten in Finland, in Milaan, in Parijs… En ik heb gebeld met Khalilou Fadiga, die dezelfde blessure heeft gehad. Ik gaf alles door aan Christian zodat hij zou weten wat er te gebeuren stond. We wilden niet onmiddellijk een operatie.”

Waarom niet?

“Ten eerste was er geen enkel medisch nadeel aan het uitstellen van de operatie. Zo kregen we een week de tijd om zo veel mogelijk informatie in te winnen en kon Christian wat uitrusten bij zijn familie. Dat was van belang om mentaal om te gaan met die blessure. Toen hij dan uiteindelijk naar dokter Declercq ging, was hij er helemaal klaar voor. Bovendien: wat is één verloren week in vergelijking met een gemist WK of een gemiste transfer? Er zat tegenover ons ook geen speler die het WK ging missen of die net zijn achillespees had afgescheurd, maar iemand die een helder hoofd had en zelfs opgewekt was.”

En hij kon tegen de pijn?

“Zot gewoon! Na de operatie nam hij zelfs geen pijnstillers. Stel je voor: met veertig hechtingen in zijn been!”