Ishak Belfodil debuteerde op zijn zeventiende in de Ligue 1 en was tijdens zijn eerste seizoen in de Serie A een van de smaakmakers, maar tussendoor zat hij ook veel op de bank. Een portret van de 24-jarige Algerijnse aanvaller van Standard.
Zondag 11 september 2016. Een kolkend Sclessin maakt zich op voor de wedstrijd van Standard tegen het gevaarlijke Racing Genk. Slechts dertig seconden duurt het voor er een eerste keer gejuich opstijgt uit het stadion. Een doelpunt? Neen. Een hoekschop? Ook niet. Veel beter dan dat: een foutieve tackle. Ishak Belfdodil zet zijn eerste stappen in de Jupiler Pro League en laat meteen zien uit welk hout hij gesneden is. Jere Uronen ondervindt het aan den lijve. Zo’n inzet, zo’n engagement, zo’n temperament, dat weet het Luikse publiek altijd te appreciëren.
‘Ishak kan op verschillende manieren agressief zijn’, bevestigt Gérard Bonneau, de scout die de Algerijnse aanvaller in 2008 naar Lyon bracht. ‘Hij laat niet met zich sollen als hij in duel gaat, maar soms durft hij in zijn reacties een bepaalde grens te overschrijden.’ Bonneau doelt wellicht op een provocatie enkele jaren geleden bij Parma. Belfodil, niet aangeduid als strafschopnemer, eist toch de bal op, trapt het leer in twee tijden voorbij de doelman en richt zich vervolgens naar de bank met zijn wijsvinger op de mond. ‘Ik denk dat hij de gemoederen wou bedaren,’ verdedigt zijn oud-ploegmaat bij Lyon Ali Touncara hem, ‘maar zo’n gebaar kan uiteraard verkeerd geïnterpreteerd worden. Het blijft een jeugdzonde.’
TE WEINIG GEDULD
Op het veld soms onstuimig, naast het terrein eerder gereserveerd. Wanneer Belfodil op zijn zestiende in Lyon aankomt, praat hij weinig, en al helemaal niet over zichzelf. Hij zoekt vooral het gezelschap op van zijn landgenoten Rachid Ghezzal en Mehdi Zeffane. ‘De déclic kwam er in de speelzaal’, lacht Ali Touncara. ‘We speelden FIFA op de PlayStation en daar kwam zijn temperament plots naar boven! Maar voor de rest was hij heel beleefd en bescheiden.’
Die bescheidenheid is ook wat Floriano Vanzo opvalt, wanneer hij in 2012 samen met Belfodil bij Parma terechtkomt. Terwijl de huidige spits van Waasland-Beveren veel pendelt tussen Italië en België, blijft Ishak vooral in Parma. ‘Hij had al een paar maanden bij Bologna achter de rug en integreerde zich sneller. Hij wist hoe zich te gedragen tussen Italianen. Hij is heel sociaal en doet nooit vanuit de hoogte, dat paste perfect bij de gastvrije en hartelijke Parmezanen. Hij sprak de taal ook al een beetje, maar we hebben wel enorm gelachen met zijn eerste interview in het Italiaans. Zijn Frans accent was super grappig’, lacht Vanzo.
Belfodil, nog maar 20 jaar, begint bij Parma al aan zijn vierde seizoen als profvoetballer. Met acht doelpunten en vijf assists in 33 wedstrijden wordt het zijn succesvolste tot dan. Bij Lyon was hij niet geslaagd en daarom is dit een bevrijding. ‘We merkten onmiddellijk zijn ernst en goesting, hoewel hij met Nicola Sansone en Amauri twee stevige concurrenten had’, aldus Vanzo.
Zijn sterke prestaties leveren Belfodil een transfer op naar Inter, dat voor de Algerijn volgens de Italiaanse media 10 miljoen euro neertelt plus international Antonio Cassano. ‘We kwamen elkaar tegen na een wedstrijd van Inter. Hij gaf me zijn truitje, ik heb het nog steeds’, glimlacht Vanzo. ‘Het ging heel goed met hem, hij was niet bang om op de bank te zitten. Hij is trouwens een voetballer die blijft werken op training, ook al staat hij niet in de basis.’
Nochtans laat hij de armen hangen wanneer hij bij Inter weinig aan spelen toekomt. Amper acht keer mag hij voor de Nerazzurri het veld opdraven. Twee jaar lang maakt hij geen enkel doelpunt, want ook zijn uitleenbeurt aan Livorno is geen succes. ‘Hij heeft te weinig geduld gehad’, meent Ali Touncara. ‘Ik weet niet of hij wel besefte dat hij voor het grote Inter getekend had, en nog wel voor vijf jaar.’
CHAMPIONS LEAGUE
Mentale sterkte, daar heeft het Belfodil vaker aan ontbroken tijdens zijn carrière. ‘Ishak is een stevige vent, maar hij heeft nood aan genegenheid, aan mensen die dicht bij hem staan’, weet Touncara. ‘De ideale trainer voor hem is iemand die veel met hem praat, hem zowel wijst op het positieve als het negatieve, maar hem daarbij wel apart neemt. Hij mag dat niet voor de hele groep doen, want dan krijgt Ishak een mentale klap.’
Na zijn uitleenbeurt aan Livorno weet Belfodil het zeker: hij wil Inter definitief verlaten. Zo’n situatie heeft hij immers al meegemaakt bij Lyon, dat hem aan Bologna had uitgeleend. Nochtans begint bij les Gones alles als een droom. Wanneer hij nog bij Clermont speelt, overtuigt Belfodil de trainersstaf van Olympique Lyon in een paar wedstrijden van zijn mogelijkheden, vooral met een glansprestatie tegen zijn toekomstige club. ‘De coach had ons gewaarschuwd voor hem. Hij was de beste speler van Clermont en hij zou misschien bij ons tekenen’, vertelt Théo Defourny, nu doelman bij Excel Mouscron, destijds bij Lyon. ‘En hij heeft ons inderdaad pijn gedaan.’
‘Hij was beter dan de anderen’, vult Touncara aan. ‘Hij werd zelfs getransfereerd in de loop van het seizoen, wat ongezien was in de jeugd. Zijn komst was een beetje zoals die van een ster, hoewel hij zich helemaal niet zo gedroeg.’ Bij Lyon zijn de verwachtingen hooggespannen. Voorzitter Jean-Michel Aulas verklaart zelfs in de Spaanse krant El País: ‘Als er iemand van ons de Ballon d’Or kan winnen, dan is hij het.’
Voor hij bij Lyon tekent, is Belfodil ook voor Guy Hillion, scout van Chelsea, een prioriteit. Zich daarvan bewust schakelt Gérard Bonneau een versnelling hoger en nodigt hij de familie van de speler uit om het trainingscentrum van Olympique te bezoeken. ‘Het waren heel warme mensen’, herinnert Bonneau zich. ‘Ze wilden vooral dat hun zoon zich goed voelde bij ons, dat hij goed omringd werd. Dat gaf voor hen, denk ik, veel meer de doorslag dan de mogelijkheid om snel prof te worden.’
De jonge Algerijn debuteert als een wervelwind en met zijn technisch talent, zijn fysieke kwaliteiten en zijn torinstinct overklast hij zijn leeftijdsgenoten. Bij aanvang van het seizoen 2009/10 is Ali Touncara ervan overtuigd dat Belfodil, 17 jaar dan, de eerstvolgende zal zijn die bij de profkern mag aansluiten. ‘Hij wilde er zelf niet te veel geloof aan hechten, maar drie dagen nadat ik het hem zei, mocht hij invallen in de Ligue 1 tegen Auxerre. De week nadien speelde hij een halfuur in de Champions Leaguekwalificatiewedstrijd tegen Anderlecht.’
RIANT SALARIS
Ishak Belfodil groeit op in Mostaganem, een havenstad in het noorden van Algerije. ‘Mijn vader was er douanier en werkte hard’, liet hij onlangs optekenen in La Dernière Heure. ‘We baadden niet in luxe, maar we kwamen niets tekort.’ Op zijn dertiende verhuist het gezin naar de Parijse banlieue, ‘waar het leven niet altijd eenvoudig is en waar je snel op het verkeerde pad raakt.’ Dat overkomt hem niet. Belfodil kan op zijn zestiende gaan voetballen voor Olympique Lyon, waar hij dus snel het eerste elftal haalt. ‘Maar misschien was hij daar mentaal niet klaar voor’, denkt Gérard Bonneau, ‘en op dat niveau is de trein dan snel gepasseerd.’
Zijn teller blijft staan op dertien wedstrijden voor Lyon alvorens hij zijn geluk beproeft in Italië. Na de uitleenbeurt door Inter aan Livorno keert hij terug naar Parma. Wanneer die club failliet verklaard wordt, is hij op het einde van het seizoen 2014/15 transfervrij. Zijn keuze valt op een land waar voetballers eerder op het einde van hun carrière terechtkomen, de Verenigde Arabische Emiraten. Bij het bescheiden Baniyas vindt hij zijn zelfvertrouwen en zijn neus voor doelpunten terug, maar in eigen land raakt hij in de vergetelheid. Hoewel hij erbij was op de Afrika Cup in 2015 en twee keer scoorde in de vriendschappelijke wedstrijd tegen Oman, dreigt hij niet langer opgeroepen te worden voor de nationale ploeg. Daarom kondigt hij in de zomer van 2016 aan dat hij opnieuw in een grote Europese competitie wil voetballen, ook al moet hij daarvoor het riante salaris van 2,3 miljoen euro dat Baniyas hem voor een tweede seizoen in de Emiraten biedt, laten vallen.
Op de laatste dag van de mercato tekent Belfodil uiteindelijk voor Standard. Zowel op als naast het terrein is een goede verstandhouding met zijn nieuwe ploegmaats snel een feit. ‘Ten opzichte van zijn trainers toont hij veel respect, maar als hij iets moet zeggen tegen zijn leeftijdsgenoten dan zal hij niet twijfelen om dat te doen. Hij deinst er evenmin voor terug om zijn ploegmaats in de maling te nemen’, zegt Ali Touncara.
Op zijn 24e heeft Ishak Belfodil al een hele weg afgelegd, maar aan veel wedstrijden kwam hij desondanks niet. Misschien is het moment aangebroken om daar verandering in te brengen? ‘Hij zit volgens mij nu goed’, besluit Gérard Bonneau. ‘Met Ishak weet je echter nooit. Mogelijk is hij over zes maanden weer weg, maar ik zou hem graag eens twee, drie jaar bij dezelfde club zien, zodat hij wat continuïteit kan opbouwen. Ik hoop vooral ook dat hij ondertussen alleen zijn plan kan trekken, want toen hij bij Lyon zelf voor zijn eten moest zorgen, kwam hij meestal niet verder dan de kebabzaak of de McDonald’s.’
DOOR EMILIEN HOFMAN – FOTO’S BELGAIMAGE
‘Ishak is een stevige vent, maar hij heeft nood aan genegenheid.’ ALI TOUNCARA
