Hij voetbalde met Patrick Vieira, kreeg lovende woorden van Edwin van der Sar en… zijn ouders verkochten hun huis in Colorado om zijn voetbaldroom waar te maken. Het hobbelige parcours van Ethan Horvath, eerste doelman van Club Brugge.
Hij sprong recht, gooide de armen in de lucht en klopte zichzelf met gebalde vuisten een paar keer hard op de borst. Ethan Horvath (22) was door het dolle heen, toen hij in de topper tegen Anderlecht in de 64e minuut de zwakke trap van Youri Tielemans met de benen wegtikte. De bal dwarrelde nog rond in de zestien, maar de 21-jarige Amerikaanse doelman vierde toen al zijn privéfeestje.
Een week ervoor, toen Ludovic Butelle werd geslachtofferd en hij voor het eerst in het doel stond, was Horvath hoofdrolspeler in een van de meest schlemielige fases van het voetbalseizoen. Club Brugge had de eerste helft in Charleroi (0-1) gedomineerd en kort na de rust ging Horvath gevat in de voeten van David Pollet. Degelijk, zonder meer, tot hij de bal op de grond legde en de Charleroispits de gelijkmaker binnenduwde. Sommigen, onder wie Horvath, hadden een fluitsignaal gehoord. Maar Jonathan Lardot had niet gefloten. De blunder/inschattingsfout geraakte ondergesneeuwd door de winst (1-3) en hattrick van José Izquierdo, al werd de Clubdoelman ver uit de buurt van de media gehouden.
De week erna mocht hij wel praten, voor ClubTV, maar veel had hij niet te melden. ‘Moeilijke wedstrijd. Veel kansen voor ons. We verdienden de drie punten. Dat is voetbal. Ontgoocheld met het resultaat, maar toch tevreden van mijn wedstrijd.’ Het gezicht was uitgestreken, de toon lijzig.
Maar in Brugge waren ze tevreden. Er was nog werk aan – dat wisten ze -, maar aan welke jonge doelman niet? Een keuze voor de toekomst, zoals dat heet, want de progressiemogelijkheden waren enorm. ‘Hij doet me aan Mathew Ryan denken’, vertelde doelmannentrainer Jan Van Steenberghe twee maanden geleden aan dit blad. ‘Twee jongens die in hun jeugd ook met andere sporten bezig zijn geweest en lichamelijk heel goed ontwikkeld zijn.’
En: 194 centimeter groot, niet onbelangrijk in het hedendaagse voetbal. ‘Indrukwekkend in de zestien op corners en voorzetten van op de flanken, waar hij met zijn lengte minder kans heeft om onder de voet gelopen te worden’, analyseert Griffin O’Neill, journalist voor Outside of the Boot, die de doelman bij het Noorse Molde FK volgde.
‘Ethan is een no-nonsensedoelman. Geen sweeper keeper die ver uit zijn doel voetbalt, zoals bijvoorbeeld Manuel Neuer, maar iemand die het simpel houdt en goed communiceert met zijn verdediging. Hij speelt ver voor zijn lijn en probeert op steekballen te anticiperen, maar niet altijd met succes. Beslissen wanneer hij wel of niet moet komen, is een werkpunt, net zoals zijn traptechniek dat is. In zijn laatste seizoen in Noorwegen bedroeg het slaagpercentage van zijn passes amper 58 procent, terwijl van moderne doelmannen wordt verondersteld dat ze goed mee kunnen voetballen. Maar als je ziet hoe hij zich sinds zijn aankomst in Molde (mei 2013, nvdr) heeft ontwikkeld, dan zal hij ook op voetballend vlak progressie maken.’
Testen in Bristol
Ethan Horvath groeide op in Highlands Ranch (Colorado), een stad van net geen 100.000 inwoners op amper twintig kilometer van Denver, waar hij begon te voetballen bij de Real Colorado Foxes. Niet meteen een club die tot de verbeelding spreekt. The Foxes spelen in de USL Premier Development League, het vierde niveau, voor thuiswedstrijden van het eerste elftal duiken zelden meer dan tweehonderd toeschouwers op. En toch keept hij zich daar in 2009 in de nationale U14. ‘Ik moest nog vijftien jaar worden toen een keeperstrainer tegen mijn ouders zei dat ik beter niet naar een college zou gaan, want dat ik de kwaliteiten had om binnen enkele jaren in Europa of de Major League Soccer te spelen’, vertelt hij in oktober 2011, wanneer The Denver Post hem als student aan de Arapahoe High School voor het eerst interviewt.
Tim Howard, die bij Everton en de nationale ploeg in het doel staat, is een voorbeeld. Manchester United is, zo vertelt hij, zijn favoriete club, wiskunde zijn lievelingsvak en hij luistert vooral naar hiphop, rap en R&B. In het interview verklapt hij zijn toekomstplannen. ‘Professioneel voetbal spelen in Europa.’
Een jaar ervoor, in december 2010, hadden zijn ouders – Peter en Deana – een videocompilatie met highlights opgestuurd naar Bristol City, een meeloper in de Engelse Championship. ‘We hebben er vrienden wonen en dachten dat het een goede plek zou zijn om daar te starten. We verwachtten er nochtans weinig van, maar tot onze grote verbazing werd ik met mijn ouders uitgenodigd voor een trainingsweek in maart’, noteerde hij in een blog.
Hij traint met de U18 van The Robins, twee keer mag hij van manager Derek McInnes opdraven met het eerste elftal. Aan de zijde van David James, ex-doelman van onder andere Liverpool, Aston Villa, West Ham United en de nationale ploeg. ‘Het was de eerste keer in mijn leven dat ik een speler van dat niveau van dichtbij ontmoette.’
Het jeugdbestuur van Bristol City is onder de indruk van de jonge doelman, voor wie in de herfst een stagiairscontract zal klaarliggen. ‘Ik had genoten van elke minuut dat ik op het veld stond, maar toen ik hoorde dat ik mocht terugkeren, was ik zó opgewonden…’ Alleen: Horvath, die nog zestien jaar moet worden, struikelt over de strenge visum- en arbeidswetgeving in Groot-Brittannië. Een zware opdoffer, maar hij onthoudt de positieve zaken van zijn eerste buitenlandse avontuur(tje): ‘De omstandigheden en het niveau waren zoveel beter dan ik gewend was. Om beter te worden, moest ik zo snel mogelijk naar Europa proberen terug te keren.’
Hij is even in beeld bij de Colorado Rapids, in 2010 de kampioen van de MLS, maar een tournee door Oostenrijk, Italië en Duitsland in de zomer van 2011 zal zijn leven voorgoed veranderen. Hij wordt door scout Jon Spencer geselecteerd voor de Orange County Blue Stars, een team van de meest beloftevolle voetballertjes van de Verenigde Staten. Hij is de jongste speler die ooit voor Spencers zomertournee wordt uitgenodigd.
‘Na onze laatste wedstrijd tegen 1860 München vroeg een Noorse scout of ik zin had om een week in Molde te trainen. De ploeg zou de dag erna naar de States terugkeren, ik reisde meteen door naar Noorwegen. Na de eerste training zegden ze: ‘We willen je een contract geven, maar we weten niet hoe we jou met de strenge immigratieregels het land moeten binnenkrijgen.’ Nog maar eens.’
Coach van college girls
Een paar maanden erna, in oktober 2011, krijgt de familie het bezoek van Jon Spencer, de Noorse scout John Vik en Mario Weger, die zijn makelaar zal worden. Hij moet, in afwachting van een definitieve oplossing, zo snel mogelijk terug naar Europa om er te wennen aan het hogere niveau. Ze versieren een trainingsweek bij Manchester City, moeder reist begin 2012 mee. ‘Ze wisten dat het onmogelijk zou zijn om mij definitief in het land te krijgen, maar het was een onbetaalbare ervaring. Op training speelde ik kleine wedstrijdjes met en tegen Patrick Vieira.’
Volgende halte: Stoke City. In het weekend spelen met de U16, trainen met de U18 en op de vrije uurtjes in de hotelkamer thuisonderwijs volgen bij moeder. Hij is ontgoocheld dat hij nooit met het eerste elftal mag trainen, slechts één keer staat hij aan de zijde van Thomas Sörensen – de nationale doelman van Denemarken – op het oefenveld. ‘Leuk, maar ook niet meer dan dat.’ De kloof met de Academy en het eerste elftal is, tot zijn wanhoop, onoverbrugbaar. Eind maart keren ze terug naar de States, waar hij op een oefenkamp met de nationale U18 wordt verwacht.
Vader en moeder staan ook nu langs de zijlijn, na een ritje van ruim 1500 kilometer van Denver naar Los Angeles. ‘Daar hoorde ik van mijn vader dat hij ons huis had verkocht.’ Het geld zullen ze in de carrière van Ethan investeren. ‘Toen ik in januari naar Europa vertrok, had ik op geen enkel moment gedacht dat ik nooit meer in dat huis zou slapen. Een vreemd gevoel.’
Op weg naar nog maar eens een proefperiode – bij Borussia Mönchengladbach en Borussia Dortmund – worden de plannen tijdens een tussenstop in Frankfurt bijgestuurd. Als hij nog altijd geïnteresseerd is, dan ligt er bij Molde FK een contract voor hem klaar. De datum: 1 april! Het is geen grap.
Maar volgens de EU-wetgeving mag een Amerikaanse minderjarige slechts 90 dagen, gespreid over 6 maanden, in het land blijven. Zijn vader, leraar lichamelijke opvoeding, neemt een sabbatical van twee jaar en verhuist samen met zijn echtgenote naar Noorwegen, maar wanneer de definitieve verblijfspapieren na drie maanden nog niet in orde zijn, moet de jonge doelman onherroepelijk terug naar de States. Zijn ouders blijven in Molde, waar ze zich door de administratieve molen zullen worstelen. Richard Hartis, de keeperstrainer die ervoor bij Manchester United werkte, spreekt zijn overzeese contacten aan en zorgt voor trainingen en een tijdelijke job. Ethan, zeventien jaar, wordt assistent-coach van het… Syracuse University Women’s Soccer Team. ‘Ik, een tiener, die plots training moest geven aan college girls. Tien onvergetelijke weken.’
In oktober 2012, wanneer het papierwerk is afgewerkt, keert hij definitief terug naar Molde, waar hij vijf dagen na zijn achttiende verjaardag zijn eerste profcontract tekent. Het eerste elftal is in handen van Ole Gunnar Solskjaer, die de club als beginnende coach in 2011 en 2012 naar de Noorse titel loodste. In Horvaths eerste seizoen, 2013, leidt hij blauw-wit in het Ullevaal Stadion van Oslo naar de Noorse beker.
Na het vertrek van The Baby-faced Assassin naar Cardiff City, in januari 2014, debuteert Horvath onder Tor Ole Skullerud in het eerste elftal: een bekerwedstrijd op het veldje van Surnadal, een amateurploegje dat met 0-9 wordt weggeveegd. ‘Niet meteen opwindend, maar een debuut is een debuut.’
Kort daarna keren zijn ouders, na twee jaar, terug naar de Verenigde Staten en moet hij – nog altijd maar negentien – zijn eigen weg zoeken. Het leven in Molde, een stadje omringd door fjorden, bevalt hem. Niets wat hem van zijn doel kan afleiden. Maar het leven is duur, schrijft hij in een blog. ‘Ik verdien hier (nog) niet zo veel. Ontbijten en lunchen doe ik op de club, ’s avonds maak ik meestal zelf iets klaar. Of ik ga ergens een pizza eten. Twintig dollar (18 euro, nvdr)! Niet al te lekker, maar als je wanhopig bent… Sinds twee maanden is er zelfs een McDonalds in de stad, maar van de club mogen we er niet heen, tenzij we enkele dagen vrij hebben.’
Europees debuut
In mei 2015 speelt hij zijn eerste wedstrijd in de Tippeligaen, wanneer Örjan Nyland – de nationale doelman – geblesseerd uitvalt. Drie maanden erna wordt Nyland door Ingolstadt 04 weggekocht, de weg naar het statuut van eerste doelman ligt open. ‘Het duurde toch enkele wedstrijden vooraleer ik me realiseerde: Ethan, je bent de nummer 1.’ Maar hij verbaast opnieuw en blijft in de heksenketel van Istanboel, waar de Noorse bekerwinnaar met 1-3 wint, uitzonderlijk rustig. ‘Een wedstrijd die ik nooit zal vergeten.’
Twee weken erna wordt hij door de UEFA opgenomen in het Europa League Team of the Week, na een zinderende wedstrijd in de ArenA, waar de Ajaxaanvallers de wanhoop nabij zijn. ‘Hij pakte met geweldige saves uit. Een heel getalenteerde doelman’, laat Edwin van der Sar, één van zijn grote voorbeelden, zich na de wedstrijd ontvallen. Horvath zoekt hem na de wedstrijd op en stelt zich beleefd voor. ‘Hij had bij Manchester United ook nog samengewerkt met Richard Hartis, mijn keeperstrainer in Noorwegen met wie ik geregeld de video’s van de trainingen van Van der Sar bekeek.’
Door zijn goede prestaties met Molde, dat de poules overleeft en pas door de latere winnaar Sevilla wordt uitgeschakeld, komt hij op de radar van Jürgen Klinsmann, die hem in de herfst van 2016 in Cuba voor de nationale ploeg laat debuteren. ‘Met Ethan is de nationale ploeg voor járen gerust’, laat Klinsmann zich kort voor zijn afscheid ontvallen. Club Brugge volgt hem dan al, een paar maanden erna neemt hij afscheid van het stemmige Aker Stadion in Molde. Op naar Jan Breydel, de volgende halte van een ongetwijfeld lange reis.
door Chris Tetaert – foto’s Belgaimage
‘Tijdens de trainingen bij Manchester City speelde ik kleine wedstrijdjes met en tegen Patrick Vieira.’ – Ethan Horvath
