Een seizoen lang leefden de Standardfans toe naar een nieuwe titel, maar dat feestje ging niet door. Sport/Voetbalmagazine volgde de laatste rechte lijn vanuit de tribunes van Sclessin.
De scheidsrechter fluit af, Standard klopt in zijn laatste wedstrijd Genk met 1-0 en eindigt als tweede. Na het fluitsignaal gaan de spelers naar de fans, op Michy Batshuayi na die discreet de kleedkamers opzoekt. Het applaus is mager. Tien jaar geleden werd het terrein na het behalen van Europees voetbal nog overspoeld met enthousiaste fans, maar vandaag is er geen feeststemming, ondanks het behalen van de kwalificaties voor de Champions League. Vanaf de tweede verdieping van Tribune 3, aan de kant van de mijnterril, links van de hoofdtribune, worden de spelers die uit de eigen jeugd stammen, Mehdi Carcela en Paul-José Mpoku toegejuicht. Voor trainer Guy Luzon is er alleen maar hoon. “Casse-toi! Ga weg!”, wordt er geroepen. “Hij komt met zijn vrouw en kinderen op het veld om niet uitgefloten te worden, wat een show”, klinkt het ook. Het is niet de grimmige sfeer waarin Dominique D’Onofrio met modder bekogeld werd. Net als nu verspeelde Standard toen in extremis de titel aan Anderlecht.
Echt ontploffen deed Sclessin niet. Donderdagavond al was de sfeer bekoeld. Toen al beseften de fans dat het niets zou worden.
Voor de aftrap hangt rond het stadion een typische eindeseizoenssfeer. Een uur vooraf is de rue Ernest Solvay, waar de supportersbussen arriveren en parkeren en de fans verzamelen, niet de rode mensenzee die je zou verwachten net voor een kampioensviering. Tal van fans doen alsof ze nog in een goede afloop geloven, maar duidelijk is dat dat niet het geval is. Zelfs de meezinger ‘Tourner les serviettes’ van de Franse zanger Patrick Sébastien die vanuit Café The Cup, op de kruising van de rue Ernest Solvay en de rue Central, op de menigte wordt losgelaten, begeestert niet.
Een paar supporters scanderen nog “Steven Defour, Steven Defour!” wanneer de vroegere Standardkapitein uit zijn sportwagen stapt op parking 1 voor de hoofdtribune. De strijd lijkt vandaag al van tevoren verloren. Hoe is het toch zo ver kunnen komen?
Standard-Lokeren, donderdag 17 april
Na twee tegenvallende prestaties (nederlaag op Zulte Waregem, gelijkspel op Genk) moet Standard zich tegen de Waaslanders herpakken. Luzon heeft iets nieuws bedacht, met Frédéric Bulot in steun van Batshuayi, Mpokuin de as van het team naast Julien de Sart en Tal Ben Haim als rechtsachter. Op Tribune 3 is de sfeer beneden alle peil. Wanneer Hamdi Harbaoui op corner Eiji Kawashima met een kopbal verslaat, komt het gefluit op gang. Bij de 0-2 wordt het boegeroep ingezet, dat nog aanzwelt wanneer Bulot, voor een aantal fans de zondebok, van het terrein stapt. Tien minuten later wacht Ben Haim, absoluut niet geliefd, hetzelfde lot. Ook Batshuayi, op dat moment nochtans nog Belgisch topschutter, wordt uitgefloten. Maar wanneer hij vervolgens de aansluitingstreffer maakt en Standard via Mujangi-Bia onverhoopt nog een punt pakt, keert de hoop terug.
Buiten het stadion wordt alleen maar over de tactische ingrepen van Luzon gepraat. Voor het Bois d’Avroy, een groot café in de Ernst Solvaystraat, worden de pinten bier in bakjes van tien aangedragen door de bevallige serveuses. Een paar meter verder heeft ex-Rouche Benjamin Nicaise het goeie idee gehad om een bar te openen voor zijn Soccer Club, een zaal van 2400 vierkante meter. Hij tapt zelf, en merkt dat hij, ondanks een beperkte tijd in het Luikse spelersplunje, populair is gebleven.
Even na middernacht arriveert Manu, een veertiger die in zijn vrije tijd amateuracteur is. Manu is abonnee in Tribune 3, vanaf nu T3. Hij verkiest de relatieve kalmte van de derde verdieping boven het gewoel en gewriemel van de tweede, “omdat ik het beu was altijd met mijn rug naar het terrein te staan, uit protest tegen het een of het ander.” Aan de toog voor de Soccer Club ziet het zwart van het volk wanneer Manu het moment geschikt acht voor een striptease. Niet volgens de regels van de kunst, wél amusant.
Minder amusant was het dik twee uur eerder, waarop iets meer dan tien zogezegde ‘supporters’ als razenden de mixed zone binnenstormden waar de pers op de spelers wacht, om er het ontslag van Luzon te eisen, terwijl ze scandeerden: ‘Standard is van ons.’ Een van hen duwt zelfs een cameraman tegen de grond. Straf, want in de rangschikking staat Standard nog steeds eerste.
Standard-Zulte Waregem, vrijdag 2 mei
Winnen moet, na de onwaarschijnlijke nederlaag op Anderlecht. Dat heeft Tribune 3 goed begrepen, de hele tribune speelt perfect de rol van twaalfde man, en IgorDe Camargo bevrijdt met zijn doelpunt al na negen minuten het stadion. Na de match ziet iedereen het weer zitten. Café The Cup loopt vol. Didier (een schuilnaam) is een Luikenaar van 47 die al veertig jaar naar Sclessin komt. Vroeger hoorde hij bij de Hell Side. Hij vertelt dat geweld al lang uit het stadion is verdwenen. “Het is niet meer te vergelijken met wat er hier in de jaren tachtig of negentig gebeurde. Nu wordt iedereen geobserveerd en gecontroleerd.” Hij geeft toe dat hij twee weken geleden deel uitmaakte van het groepje dat de mixed zone binnenviel. Achteraf was hij verbaasd over wat hij zelf gedaan had. “Ik heb niets tegen Luzon, ik was gewoon dronken, net als de anderen. Van het een kwam het ander.”
Honderd meter verder loopt de tent die speciaal voor de play-offs is opgetrokken voor de vips vol met zijn doelpubliek. Sportief directeur Jean-François de Sart is er, net als de vader van het jonge talent Deni Milosevic (Cvijan voetbalde bij Club Luik en Germinal Ekeren), Léon Semmeling en centraal verdediger Dino Arslanagic, die ontspannen een biertje drinkt. “Of ik ontgoocheld was dat ik vandaag op de bank zat? Dat kan me echt niets schelen. Wat ik wil, is kampioen worden. Als we blijven winnen, ben ik de eerste supporter van Kanu.” Het is intussen halftwee. Semmeling struikelt over het tapijt wanneer hij naar buiten wil. Nat van de regen of te veel gedronken?
Standard-Club, zondag 11 mei
Het fenomeen Standard blijft ook buiten de landsgrenzen fascineren. Twaalf maanden lang hebben twee Franse journalisten, Brieux Ferot en Benjamin Marquet,een documentaire gedraaid, met de sobere maar alleszeggende titel ‘Standard’. Terwijl de supporters toestromen, staat het duo met een collectebus te wachten. De Ultra’s Inferno en de PHK, de harde kern in Tribune 4, steunen het project en helpen geld inzamelen om de documentaire uit te brengen en er een tv-versie van te maken voor de RTBf. “We willen tonen wat er echt in zo’n stadion gebeurt”, zegt Brieux Ferot die ook voor het Franse voetbalmaandblad So Foot schrijft. “We hebben het over gedeelde momenten vol emotie, over ontmoetingen tussen mensen, en over familietradities, iets helemaal anders dan twee verdwaalde Koreaanse toeristen en een Franse bankdealer die aan het Emirates Stadium van Arsenal poseren. Het is een film die zich afspeelt in Luik, maar het gaat over de sociale rol die een stadion overal vertolkt.” Eerst wilde het duo gaan draaien in en rond het stadion van Boca Juniors in Argentinië, uiteindelijk werden ze getipt om Standard te volgen.
In Tribune 3 loopt de temperatuur op, op de grote spandoeken staat ‘Trois victoires pour marquer l’histore’ en ‘Come on you reds!’ De steunbetuigingen steken de spelers aan. Club wordt net niet van de mat gespeeld en lijkt in de eerste helft te verdrinken in de helse sfeer. Max,de voorzitter van de Ultra’s Inferno, gaat in het midden van de groep staan, terwijl ‘capo’ Nico door zijn megafoon brult. “Al een week kan ik niet slapen van de stress”, bekent Max, maar zingen doet hij wél. Er zijn ook bevriende fans van Hapoel Tel Aviv en het Duitse Sankt Pauli aanwezig. Met een rode muur achter zich staat Mathew Ryan in de hel, maar hij houdt Club overeind. Wanneer op het uur Waldemar Sobota Kawashima verslaat, wordt het stiller, al houdt een honderdtal ultra’s de aanmoedigingen vol. “Ik ben kapot”, snikt Nico, die zijn megafoon heeft doorgegeven. Een aantal fans is boos omdat er na de 0-1 geen steun meer kwam uit de tribunes. “Dit wordt een succespubliek”, foetert er één. Club wint en de fans druipen ontgoocheld af.
Standard-Genk, 18 mei
Even hopen de Standardaanhangers nog op een wonder van het team van Peter Maes om na vijf jaar opnieuw te kunnen vieren. De Ultra’s Inferno zetten de toon door wat rode rookbommen te gooien, Mehdi Carcela zet een tweede keer het stadion in vuur en vlam met een snelle goal, al zien ze het doelpunt in Tribune 3 niet omdat er nog te veel rook hangt. De smartphones worden aangezet om te horen wat er in Brussel gebeurt. “Lokeren heeft al vijf kansen gehad”, zegt een man naast ons hoopvol, maar algauw bederft Aleksandar Mitrovic de sfeer in Luik met een doelpunt. Naarmate de wedstrijd vordert, daalt het volume van de aanmoedigingen, ondanks de aansporingen van de capo met de megafoon. Wanneer Harbaoui gelijkmaakt, komt er even een sprankeltje hoop, maar dat verdwijnt met de goal van Chancel Mbemba.Het laatste halfuur glijdt weg in een sombere sfeer. Michy, die mag invallen, wordt opnieuw uitgefloten, zijn individualistische optreden irriteert Sclessin dat zijn topschutter een kil afscheid bezorgt. De fans zijn ontgoocheld, maar ze blijven hun club trouw. Desnoods tot in de eeuwigheid.
Volgend jaar beter!
DOOR THOMAS BRICMONT – BEELDEN BELGAIMAGE
Tien ‘supporters’ stormen als razenden de mixed zone binnen om het ontslag van Luzon te eisen.
Standard blijft ook buiten de landsgrenzen fascineren. Twaalf maanden lang hebben twee Franse journalisten op Sclessin een documentaire gedraaid.
Het individualistische optreden van Batshuayi irriteert de supporters die hun topschutter een kil afscheid bezorgen.
