Christian Vandenabeele
Christian Vandenabeele Freelancejournalist

‘Ik heb er,’ glimlacht de keeper van KV Mechelen, ‘hoegenaamd geen probleem mee dat ze van mij de zondebok maken.’ Er zijn zwaardere stormen nodig om de slagerszoon Ivan Willockx uit balans te brengen.

Yvan Willockx : “Gelukkig heb ik een diploma. Zonder diploma had ik in deze situatie niet kunnen leven. Loopt het slecht af, dan zal ik niet blijven kniezen; vind ik niet direct een club, dan ga ik de arbeidsmarkt op en zoek ik mij een job. Het liefst blijf ik profvoetballer tot vijfendertig, veertig jaar, want ik vind het echt fantastisch. Dit doe ik gewoon doodgraag. Maar ik weet dat de markt niet zo gunstig is, dat het er in heel Europa niet zo best voor staat, dat er niet enkel een economische crisis is, maar ook een sportieve.

“Wat ben ik blij dat mijn studies altijd op de eerste plaats hebben gestaan, zo wilden ook mijn ouders het. Ik heb een A1-diploma chemie. Het waren studies die beter dan die van industrieel ingenieur te combineren waren met het voetbal, en van chemie droom ik al van kleins af. In de jeugdreeks Merlina had je een professor die in een labo allerlei proefkes deed en dat sprak mij geweldig aan. Als het dan de tijd was van de Sinterklaasboekjes, vroeg ik altijd een labodoos, maar ik heb die nooit gekregen van Sinterklaas. Ik ben altijd al geïnteresseerd geweest in wetenschap, in het in het zoeken naar bepaalde oplossingen voor bepaalde problemen. Het wetenschappelijke fascineert mij. Het experimenteren, van alles proberen. Waarom ligt er ijs op de vijver en is het eronder water ? Als ik bij de coiffeur zit, zal ik veeleer bladeren in Eos dan in Dag Allemaal. Ik stoef niet graag, maar ik mag wel zeggen dat ik altijd een goeie student ben geweest. Ik ben afgestudeerd met de grootste onderscheiding.

“In de slagerij van mijn ouders heb ik geleerd dat ik nooit slager word, nooit zelfstandige wil worden. Mijn vader en mijn moeder zijn 52 jaar en hebben zich kapot gewerkt. Voor mij hoeft het niet. Geef mij maar een nine tot five-job in eender welk labo. Het kan natuurlijk best zijn dat onze knieën het over x-aantal jaar zullen laten afweten ( lacht), maar dan nog is het een job uit de duizend waarvoor mensen meteen voor zouden willen tekenen.”

“Ik bekijk de zaken altijd positief en redelijk optimistisch. Met een diploma is de onzekerheid toch minder groot dan voor gasten die de school lieten staan voor het voetbal en die de dag dat ze geen prof meer zijn in een gat zullen vallen. Over de situatie van anderen kan ik niet precies oordelen, maar persoonlijk vond ik vooral de laatste maand zwaar. Niet zozeer financieel, want ik heb een klein beetje spaarcenten waarmee ik voort kan, maar vooral emotioneel. Als je als groep beslist te staken, dan zit je hier binnen natuurlijk ook maar je kas op te fretten, hé. Als er problemen zijn, moet je soms een signaal versturen, maar staken was volgens mij niet altijd de juiste oplossing. Ten eerste wist je op voorhand dat het niks zou uithalen, en ten tweede kon je zo je negatieve energie niet kwijt op het veld, bleef je er dus mee rondlopen en wordt het nog erger.

“Af en toe ben ik een binnenfretter. Ik ben vrij sociaal en open, maar de behoefte om heel mijn ziel bloot te leggen, heb ik niet. Eén van mijn eigenschappen is dat ik goed kan relativeren, dat ik thuis alles van mij kan afzetten, dat je aan mij niet altijd kunt zien of ik blij ben of verdrietig, maar de laatste maand is het toch piekeren geweest over de vraag : hoe gaat het hier aflopen ? Ik vind ook dat je moeilijk iemand met de vinger kan wijzen. Iedereen in deze club, op en naast het veld, doet alles om te slagen, maar soms lukt dat gewoon niet. Dingen gebeuren, mensen maken fouten. Iedereen. Vergeet ook niet dat KV Mechelen een erfenis is van John Cordier, die bij zijn afscheid, omdat de belangen van zijn bedrijf primeerden, de club met een serieus pak problemen heeft opgezadeld – waarna er jaren boven de stand is geleefd.

“De voorzitter heeft KV uit het slop gehaald, heeft altijd zijn woord gehouden, maar op het eind kon hij zijn beloftes niet meer nakomen en toen is hij tegen de spelers niet zo eerlijk geweest, denk ik. Maar misschien is hij zelf ook wel in de maling genomen door die Paraguayanen. Ik vermoed dat hij zelf nog wel zeer veel geld heeft, maar zijn koekjesfabriek draait uitstekend en hij moet uitbreiden om verder te kunnen groeien. Ik denk wel dat er een goeie deal te sluiten is met meneer Van den Wijngaert. De manier waarop hij afscheid heeft moeten nemen, vind ik spijtig voor iemand die zoveel voor de club heeft gedaan. Supporters die bij hem aan de deur… Moeten onderduiken, ik vind het niet van deze wereld. Hij verdient beter.

“Mechelen is zwart-wit, hé. Geen grijs, geen nuance. Ik heb de indruk dat het in België in het algemeen zo is. Als je in Engeland naar een wedstrijd gaat kijken, zie je dat je bij een slechte pass nog wordt aangemoedigd. De collectieve spirit wordt er meer gestimuleerd. Hier kan een slechte pass voldoende zijn om afgebroken te worden.

“De kritiek is snoeihard geweest. Het ene moment de hemel in geprezen, het andere de grond ingeboord. Vandaag top, morgen flop. Je wordt tussen die extremen heen en weer geslingerd. Je moet daarmee kunnen omgaan, stevig in je schoenen staan, zoniet ga je eraan kapot. Maar zoals ik al zei, ben ik iemand die zeer goed kan relativeren. Wij zijn geen robotten, wij maken fouten. Ik weet niet of er eerst de relativiteitszin was of eerst de kritiek. Het is natuurlijk plezanter als je aangemoedigd wordt, maar ik heb er hoegenaamd geen probleem mee dat ze van mij de zondebok maken. Als ze mij een keer raken, zal ik wel terugvechten. Zo ben ik ook wel.

“Je leert inzien dat er in het leven belangrijke zaken zijn en minder belangrijke zaken. Het belangrijkste zijn je menselijke relaties. Als je je grootvader hebt zien sterven aan een hartaanval en je vader tien dagen in coma hebt zien liggen, weet je dat een bal door de benen laten minder belangrijk is. Al heb ik het moeilijk, ook in dat soort situaties ben ik in de familie diegene die de rust bewaart, de belangrijke zaken van de minder belangrijke scheidt, alles probeert te organiseren.”

“Ik was zestien toen mijn grootvader overleed. Hij is zeer belangrijk geweest in mijn leven. Dankzij hem ben ik zo ver geraakt. Mijn ouders hadden als zelfstandigen weinig tijd, je kent dat. Grootvader was het die mij vanaf elf jaar drie keer per week van Puurs naar KV Mechelen voerde. Hij was een hevige fan van mij. Ik was zijn poulain. Jammer dat hij het niet meer meemaakte dat ik in de eerste ploeg van KV Mechelen speelde, want dat was een droom van hem.

“Ik denk dat het leven stopt met de dood. Wel geloof ik in het lot, dus geloof ik misschien toch ergens in een hogere kracht. Ik geloof dat je voorbestemd bent om hier een bepaalde tijd je ding te doen, dat je van dan tot dan de kans krijgt om je te ontwikkelen, te amuseren, te leven – of je nu gezond leeft of niet. Ik vind dat we maar beter goed kunnen zijn voor elkaar dan elkaar het leven zuur te maken, dan is het aangenamer samenleven. Als je in elk persoon de negatiefste kant gaat zien, geraak je geïsoleerd, terwijl volgens mij de mens gemaakt is om sociale contacten te hebben.

De man die altijd lacht, word ik wel eens genoemd, schijnt het. Ik vind dat het helpt de dingen niet té zwaar op te nemen. Ernstig, maar ook niet té ernstig; en zeker niet dramatiseren. Ik hou van een zekere luchtigheid. Lachen, maar niet uitlachen. Ik vind dat KV Mechelen vooral is uitgelachen, dat de media alles hier in het belachelijke is gaan trekken. Toen de nieuwe werkgroep ons de situatie kwam toelichten en voor de gelegenheid een sponsor had gevonden die voor een etentje wilde zorgen, werd dat in beeld gebracht alsof we dàgen niet meer gegeten hadden.

“De pers neigt naar cynisme, sarcasme. Of het de bedoeling is om mensen pijn te doen, weet ik niet, maar het is wel gebeurd, denk ik. Willy en Rosie zijn, zeggen ze, emotioneel kapot gemaakt door al die artikels over hun privé-leven. Die verhalen vind ik totaal niet relevant. Ik zal ze niet allemaal over dezelfde kam scheren, maar bij sommige mensen in de media mis ik respect en fatsoen. Toen we onlangs een voorschot werden uitbetaald, vroeg ik een tv-ploeg – van Koppen, denk ik – beleefd om beneden te blijven. Tevergeefs. Die ging toch gewoon mee met een speler naar boven en met de camera tegen het raam werd er gefilmd terwijl er uitbetaald werd. Om te zien of het in briefjes van 50 of van 500 euro gebeurde ?

“Leider geboren, ben ik niet. Wat ik vroeger het minst graag deed, was voor de klas gaan staan en daar boekbespreking houden. Ik haatte het zelfs een beetje. Ik was snel verlegen. Als ik iets moest uitleggen, zou ik snel een rooie kop krijgen. Nu heb ik dat nog soms trouwens. Ik ben door het voetbal iets zelfzekerder geworden. Hier ben ik, hier sta ik. Ik heb meer vertrouwen in mezelf dan vroeger. Als kapitein heb ik bepaalde verantwoordelijkheden moeten opnemen, ben ik bepaalde zaken moeten gaan uitleggen, tegenover bestuur, spelers, pers. In het begin zal dat ook met horten en stoten zijn gegaan, maar je groeit daarin.”

“Als ik mezelf moet typeren, zeg ik : ik ben iemand die vrolijk door het leven stapt, zonder dat ik daarom moet uitgaan tot een gat in de nacht. Ik geniet van het leven, ik probeer dat met mijn job van profvoetballer in de mate van het mogelijke te doen. Dat wil zeggen : op vakantie gaan als ik kan, een cinemaake meepakken, een terraske doen in de zomer.

“En : ik ben ook iemand die opkomt, vécht voor zijn rechten. En voor die van zijn medespelers is de laatste tijd ook wel gebleken, denk ik. Als iemand die rechten niet respecteert, ben ik op mijn tenen getrapt. Na de laatste gesprekken met de voorzitter zei de fysiektrainer : ‘Ik had het nooit zo hard voor de hele groep opgenomen, want als het erop aan komt is het in het voetbal toch ieder voor zich.’ Ik probeer de groep zoveel mogelijk te verdedigen omdat voetbal een ploegsport is waarin je het moet hebben van de collectieve geest, maar ik weet dat dat soms niet in dank wordt afgenomen, door de voorzitter of iemand anders. Maar een heftige discussie met de voorzitter moet kunnen, vind ik. Dat is een gezonde manier van werken. Ik ben recht door zee en zo wil ik ook behandeld worden.

“Ik merk bij mezelf een toenemende interesse voor politiek, voor politieke geschiedenis ook. Ik wil bijvoorbeeld het boek van Leo Tindemans lezen. De politiek is uiteraard belangrijk voor onze samenleving. Er zelf actief aan deelnemen, het kunnen aanreiken van ideeën en die kunnen toetsen aan de werkelijkheid… dat moet een fijn gevoel geven. Als je zo’n Steve Stevaert ziet, iemand zonder politieke achtergrond, iemand die uit het caféleven, het sociale leven komt… Het is mooi als iemand zoals hij dan bepaalde goede zaken kan realiseren, vind ik. Hij deed ook al zaken die minder goed zijn, maar dat geldt voor ieder mens.

“De ambitie om in de politiek te gaan, heb ik nu niet. Maar dat zou kunnen komen. Momenteel ben ik nog te veel familieman. Want als ik het doe, wil ik het goed doen en er veel tijd in steken.

“Een vroegere hobby van mij is met de duiven spelen. Ik heb de duivensport moeten laten varen sedert ik met mijn vriendin ben gaan samenwonen op een appartement. Nu schrijf ik alleen nog om de veertien dagen een stukske in de duivenkrant. Eens die microbe je gebeten heeft, laat ze je niet meer los, maar misschien moet ik wachten tot aan mijn pensioen om weer zelf te gaan spelen. Wat mij in duiven fascineert, is dat ze altijd de weg naar huis terugvinden. Bij mijn weten heeft nog geen enkele wetenschapper dit kunnen verklaren. Ook het kweken met het oog op zo goed mogelijke vliegers fascineert mij, het koppelen, het combineren van die duif met die duivin. Het experimenteren, het aan de werkelijkheid toetsen. Dat zal ook weer de wetenschapper in mij zijn die kriebelt.

“Eigenlijk voel ik mij wel goed in mijn vel, moet ik zeggen. De problemen van de laatste tijd zullen zich ook wel oplossen. Ik panikeer niet snel.

“Eigenlijk ben ik zeer gelukkig.”

door Christian Vandenabeele

‘Ik ga recht door zee en wil ook zo behandeld worden.’

‘Als je je grootvader hebt zien sterven en je vader in coma hebt zien liggen, is een bal door de benen laten minder belangrijk.’

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content