In Slovenië en Servië kende Slavisa Stojanovic alleen succes. Op het Lisp maakt hij kennis met de keerzijde van de voetbalmedaille. Gesprek met een veelgeplaagde coach.

Soms zegt een gelaatsuitdrukking meer over wat zich binnen in een mens afspeelt, dan wat hij verbaal zegt. Na Rode Ster de rode lantaarn: het is eens iets anders, maar het verschil is immens voor een trainer die de overstap maakte van Belgrado naar Lier en met de plaatselijke voetbaltrots na het gelijkspel tegen Waasland-Beveren stijf onderin staat, op een zucht van play-off 3. “Ik verberg mijn emoties niet”, zegt de man die bekendstaat als muziekliefhebber maar ook een diploma heeft als leraar lichamelijke opvoeding en geologie en die later zijn universitaire studie geologie wil afronden. Zijn ogen worden bij momenten vochtig wanneer hij het over de bijna uitzichtloze sportieve situatie van zijn club heeft. De ambitieuze trainer die hij is, had zich de overstap naar het voetbal in West-Europa wel wat anders voorgesteld, en dacht er niet aan dat een droom ook wel eens in een nachtmerrie zou kunnen ontaarden.

Je zou het ook positief kunnen bekijken en zeggen: je kan hier wel wat uit leren.

Slavisa Stojanovic: “Héél wat. Dit is voor mij een totaal nieuwe ervaring. Als trainer won ik twee landstitels en een supercup met Domzale in Slovenië en met mijn laatste club voor ik naar België kwam, Rode Ster, werd ik ook kampioen nadat men zeven jaar op een nieuwe titel gewacht had. Weet je wat het is? De vreugde om het succes verbergt gemakkelijk fouten, gebreken en problemen. In crisissituaties worden alle minpunten dan weer pijnlijk blootgelegd: hoe spelers reageren bij tegenslag, hoe een team als groep daarop reageert, de houding van de hele club tegenover een probleem.”

Wist je dan niet in welke situatie je zou terechtkomen?

“Nee, ik wist niet alles. Ik wil maar zeggen dat moeilijke situaties iedereen toelaten zich in vraag te stellen, na te denken, er sterker uit te komen, zelfs aanleiding kunnen geven tot extra motivatie. Ik geef niet op, ik wil absoluut in eerste klasse blijven, en ik ben overtuigd dat de kern voldoende kwaliteit bezit om play-off 2 te halen. Pas als dat theoretisch onmogelijk is, wil ik denken aan play-off 3 en eventueel de eindronde met tweedeklassers.”

Nog geen spijt dat je je cv naar Lierse gestuurd hebt?

“Nee. Ik heb trouwens nooit mijn cv naar Lierse gestuurd. Niemand heeft dat ook namens mij gedaan, want ik heb gewoon geen makelaar. Ik veronderstel dat Lierse me op een andere manier op het spoor is gekomen en dat dat heeft gemaakt dat de voorzitter en de sportief directeur me gecontacteerd hebben. In het voetbal is alles van iedereen geweten. Ik heb goed gewerkt in Slovenië, Servië en de Verenigde Arabische Emiraten, waar ik samenwerkte met Srecko Katanec (nu bondscoach van Slovenië, nvdr).Eind vorig seizoen laste ik een paar vrije maanden in, na een stresserend seizoen dat bekroond werd met de titel met Rode Ster. Ik had aanbiedingen uit China, maar vond me nog te jong om daar al naartoe te gaan. Dat is voor later, want je krijgt niet makkelijk voet aan wal in West-Europa na een verblijf in Azië.”

Dat is toch wat je wou, werken in West-Europa?

“Absoluut. Op dat vlak is België een interessant land. Jullie beseffen niet altijd goed wat de impact was van de resultaten van jullie nationale ploeg. Iedereen is geïnteresseerd in de jonge talenten uit België, en de Belgische topclubs overwinteren Europees. De laatste tien jaar hebben het Belgische en Zwitserse voetbal een enorme stap voorwaarts gezet. De Belgische eerste klasse is een mooi uitstalraam waar de grote Europese clubs naar kijken. Dat allemaal samen trok me aan om het bod van Lierse aan te nemen, ik wilde ook een nieuw avontuur aangaan. Het is niet gemakkelijk om van een Sloveense of Servische club bij een eersteklasser in West-Europa te geraken. Ik kon deze kans niet laten schieten.”

Rode draad

Wist je wat je bij Lierse zou aantreffen? Had je een idee van de waarde van de spelers?

(wikt zijn woorden) “Ik wist niet alles. Wel dat er bij mijn komst veel jonge spelers waren zonder enige ervaring in eerste klasse. Op dat niveau betaal je dat gebrek aan ervaring cash. Ik kwam terecht in een kosmopolitische kleedkamer, met tal van talen, culturen, nationaliteiten en religies, verschillende manieren van werken ook. Héél interessant, maar niet altijd gemakkelijk om een rode draad te vinden waar iedereen zich mee kan identificeren. Misschien had de club een duidelijker target moeten opstellen bij het begin van het seizoen, over wat het belangrijkste was: ons gewoon redden, uitsluitend met jong talent spelen of prioriteit geven aan de opleiding om de toekomst van de club veilig te stellen.”

En nu was het een beetje alles samen?

“Dat klopt. Het was niet vanzelfsprekend. De voorbereiding op het seizoen was niet optimaal omdat die samenviel met de ramadan, die nauwgezet gevolgd werd door een aantal spelers. Een aantal van hen kon de voorbereiding om die reden niet ideaal afwerken. Tegelijk geraakten verschillende ervaren spelers langdurig geblesseerd. Dat is een groot probleem als je zo veel onervaren jongeren hebt. Die hebben een houvast nodig, rolmodellen, spelers die rust en stabiliteit uitstralen en van wie ze iets kunnen leren. Het is moeilijk om chihuahua’s te veranderen in rottweilers. Dat vraagt tijd.”

En tijd is net wat een trainer niet heeft. Hij betaalt de rekening als een club zijn huiswerk niet goed maakt.

“Geen enkele trainer krijgt tijd.”

Wat gaat er door je heen als je zes goals tegen krijgt op Charleroi en een week later nog eens zes tegen Club Brugge?

“Heel wat, kan ik u verzekeren.”

Zoals: wat doe ik hier eigenlijk?

“Nee, niet mijn persoontje telt. Alles zit ook tegen bij Lierse, er is een opeenvolging van individuele fouten. Op Charleroi hadden we bij 3-0 in de organisatie moeten blijven spelen om niet een nog zwaardere pandoering te krijgen. In plaats daarvan zag ik plots spelers die alleen bezig waren om zichzelf te tonen zonder nog rekening te houden met het team. Ze wilden allemaal zelf een goaltje maken. Dat lukte niet, integendeel: we kregen nog drie tegengoals. Tegen Club was het een ander verhaal, maar als je twaalf tegengoals slikt in twee matchen, volstaan pech en jeugdigheid niet meer als excuus. Dan is de waarheid anders.”

Zijnde?

“Als je op dat punt aanbelandt, is er maar één uitleg: gebrek aan talent. Dat betekent niet dat ik mijn verantwoordelijkheid ontloop. Ik ben verantwoordelijk voor mijn werk en de resultaten. Ik heb dan ook mijn lot in handen gelegd van de voorzitter, ik ben hem in de winterstop gaan opzoeken in Cairo. Wat daar gezegd is, blijft onder ons. Ik zoek altijd verklaringen bij mezelf, maar dit had ik nog nooit meegemaakt. Met Rode Ster verloor ik vier keer in een heel seizoen, met Domzale verloor ik geen enkele keer in 33 matchen. Ik ben zonder overgang overgestapt van succes naar verlies. Dat is best een harde confrontatie.”

Hartaanval

Uiteindelijk kreeg je wel versterking op alle posities die je wenste.

“Ik had op het veld ervaring nodig, een doorgewinterde as om de ploeg te dragen. Boban Bajkovic,onze keeper, was mijn doelman bij Rode Ster. In Servië is hij een echte ster. Zijn tegendoelpunten op Charleroi veranderen daar voor mij niets aan. Hij blijft een leidersfiguur die de anderen rondom hem beter maakt. Dusan Micic wilde ik indertijd al naar Rode Ster halen, maar zijn club, Napredak, vroeg te veel geld. Qua balrecuperatie moet hij ons ook beter maken. Onze nieuwe aanvaller Etien Velikonja komt van Cardiff City en polste bij mij of hij naar hier mocht komen. Daniel Mojsov kwam via de contacten van sportief directeur Tomasz Radzinski.”

Keert het zich niet tegen jou én is het geen smet op je palmares als het hier verkeerd loopt?

“Er resten nog voldoende matchen om ons doel te bereiken, met name: in eerste blijven. We zien wel of die weg langer duurt dan voorzien. Lierse is een interessante etappe op mijn reis, maar als het hier slecht afloopt, betekent dat niet dat mijn palmares niets meer voorstelt. Toch? Als ik had bedacht dat dit een té groot risico voor mij zou inhouden, had ik maar een ander vak moeten kiezen. Trainer zijn houdt in dat zulke dingen kunnen gebeuren. Tenslotte zijn er ook andere zaken die je leert als het moeilijk gaat. Wij zijn altijd bezig met ons vak, maar het overlijden van Junior Malanda toont nog eens hoe fragiel het leven is. (zwijgt) Ik verloor mijn vader tijdens een voetbalwedstrijd. Ik ben trainer geworden op mijn 29e na een eindeloze reeks blessures en operaties. Ook als coach volgde mijn vader me van nabij. Bij een van mijn wedstrijden als trainer is hij in elkaar gezakt: een hartaanval, en een beetje later was hij dood. Dat zijn echt zaken om bij stil te staan.”

DOOR PIERRE BILIC

“Ik heb nooit mijn cv naar Lierse gestuurd.”

“De Belgische eerste klasse is een mooi uitstalraam waar de grote Europese clubs naar kijken.”