In juni 2008 ging het richting Costa Rica voor een reportage over Bryan Ruiz, destijds dé smaakmaker bij AA Gent. Zeventien uur vliegen, twee dagen ter plaatse, en dan weer terug. Bij aankomst in San José, de Costa Ricaanse hoofdstad, om 22 uur ’s avonds is er slecht nieuws: door een foutje is onze bagage in Miami, waar we een tussenstop deden, achtergebleven. In die bagage: extra kleren en wasgerief. Twee welkome attributen na een vlucht van zeventien uur en in een land waar het ook in de winter gemakkelijk 25 graden wordt. Niets aan te doen, het gaat richting bescheiden pensionnetje, waar we drie nachten geboekt hebben.
De volgende dag komt Ruiz ons ’s ochtends oppikken. Hij gunt ons heel openhartig een kijk in zijn leven en laat ons kennismaken met nagenoeg de hele familie Ruiz. Een erg gevulde dag, geen tijd om even een nieuw – en vooral fris – T-shirt of hemdje te kopen. Dag twee: de kleerwinkels zijn nog niet open wanneer we een taxi tegenhouden om naar het Ricardo Saprissastadion te trekken, waar de nationale ploeg van Costa Rica – met Ruiz – een training gepland heeft. De taxichauffeur heet Jorge Brown en ziet eruit als een goedkope versie van Barry White. Bondscoach Hernán Medford heeft een persstop ingelast na de belabberde prestatie van Los Ticos tegen het onooglijke Grenada. Veel hoop op een babbel met eender wie hebben we dus niet, maar dat is buiten Jorge Brown gerekend. Ongevraagd vergezelt hij ons het stadion in, blaft een bewaker af die ons wil tegenhouden, en stormt het veld op. Daar staan een pak Costa Ricaanse journalisten netjes achter een witte kalklijn de training te volgen. Maar Brown heeft geen boodschap aan lijnen, hij stormt recht op Medford af, omhelst de verbouwereerde trainer en roept: “Dit was vroeger een fantastische speler! Kom even tot hier.” Tien seconden later staan we, persstop of niet, te keuvelen met de bondscoach.
Ondertussen heeft Jorge er niks beters op gevonden dan het aanwezige Costa Ricaanse journaille te informeren over “de Belgische journalist die een reportage maakt over Bryan Ruiz”. Een reporter van NR6, een nationale zender, klampt ons daarop aan voor een kort tv-interview. Meteen het signaal voor Canal7, de concurrent, om exact hetzelfde te doen. Tussendoor duwt Jorge zijn gsm tegen ons oor en zitten we plots live in een radioprogramma. Of hoe een taxichauffeur een wereld kan doen opengaan. ’s Avonds, terug op de hotelkamer, zien we mezelf verschijnen op het tv-journaal van NR6 en Canal7 en is het enige wat we denken: extra kleren en wasgerief.
STEVE VAN HERPE
