De vergelijking met Diego Maradona achtervolgt Javier Saviola, het nieuwe Argentijnse godenkind bij Barcelona.
Hij is zelden titularis, maar als hij invalt, maakt hij vaak het verschil. Klein van gestalte, zuiver van talent – brengt het publiek in vervoering met zijn technische vondsten. Alin Stoica ? Nee, nog straffer. Javier Saviola is twee jaar jonger dan de Roemeen, speelt nu al bij FC Barcelona en werd met Argentinië wereldkampioen voor mintwintigjarigen.
Alleen zijn naam al wakkert de geestdrift bij de fans van de blaugrana aan. Hij was nog niet in de Catalaanse stad aangekomen, of er werd al gevochten om de shirts met het nummer zeven. Het nummer zeven behoorde eerder toe aan Josep Guardiola, de gewezen en legendarische kapitein van Barça. Dat nummer zeven, hij heeft het gekregen, daar is hij in geslaagd. “Ik draag dat nummer al heel mijn carrière”, zegt hij, haast verontschuldigend.
Barcelona heeft veel geld in Javier Saviola geïnvesteerd. Om hem bij River Plate los te weken, moesten 25 miljoen euro over de tafel schuiven – een recordbedrag in Argentinië. De speler heeft de garantie op zak dat hij de volgende zes jaar 15 miljoen euro verdient.
Maar kan hij beantwoorden aan die huizenhoge verwachtingen ? Carlos Bilardo, de coach die Argentinië in 1986 naar de wereldtitel voerde, noemt de pot poen die Barcelona aan Saviola spendeerde, volledig verantwoord. Want : “Ik ken niet veel spelers die zoals hij bekwaam zijn hun stempel op een ploeg te drukken.”
J
avier Saviola werd op 11 december 1981 geboren in Buenos Aires. Zijn eerste pasjes als voetballer zette hij bij Parque Chas, een clubje uit de wijk waar hij woonde en waar de Argentijnse middenklasse zich heeft gevestigd. Saviola trapte er op zesjarige leeftijd zijn eerste balletjes. Hij speelde er vaak tegen oudere en grotere jongens, die eerst de spot dreven met zijn lichte neiging tot corpulentie en vervolgens door hem gedribbeld werden.
Gabriel Rodriguez, een talentscout van River Plate, ontdekte hem en plukte hem als het ware van de straat. Bij River Plate charmeerde hij meteen Gabriel Adolfo Pedernera, een gewezen ster uit het Argentijnse voetbal van de jaren veertig en toen aanbeden onder de bijnaam La Maquina. Pedernera, inmiddels overleden, hield zich destijds bij River Plate bezig met de vorming van jongeren, en waakte daarbij over de uitgesproken technische huisstijl van de club.
Javier Saviola doorliep de jeugdrangen en debuteerde op 18 oktober 1998 ter gelegenheid van een wedstrijd tegen Gimnasia y Esgrima in Jujury in het eerste elftal van River Plate. Hij was toen niet eens zeventien jaar. Het debuut mocht gezien worden : pas was Saviola ingevallen of hij tekende voor zijn ploeg de gelijkmaker aan. Het publiek maakte kennis met een voetballer van bescheiden gabariet, maar met uitzonderlijke technische kwaliteiten. Technisch buitengewoon onderlegd, een breed register van schijnbewegingen, moordende richtingveranderingen, een opvallende snelheid van uitvoering, vliegensvlug in de eerste meters, een voor zijn leeftijd opmerkelijke zelfbeheersing voor het doel : ziedaar de technische fiche van Javier Saviola.
In maart 1999, toen River Plate in volle strijd voor zowel de Argentijnse landstitel als de Copa Libertadores verwikkeld lag, bleek Saviola al zo belangrijk voor het team, dat de club hem weigerde vrij te geven voor het WK voor mintwintigjarigen in Nigeria. Op het einde van dat jaar werd hij met vijftien doelpunten uit negentien wedstrijden gelauwerd als beste doelschutter van het Openingstoernooi ( het Argentijns kampioenschap wordt in twee rondes afgewerkt, met telkens een kampioen, nvdr). Het dagblad Clarin schalde hem uit tot Revelatie van het Jaar.
Lofbetuigingen daalden over Saviola neer. “De meest getalenteerde voetballer die ik in jaren aan het werk gezien heb”, roemde José Luis Chilavert, tegen wie hij in twee wedstrijden tijd twee keer scoorde. “De beste speler van het ogenblik”, declameerde Diego Maradona.
In 2000 bracht Saviola de volle bevestiging van al het goede dat over hem verteld werd. In no time verwierf hij het statuut van ster, de Argentijnen bedachten hem met de troetelnaam El Conejito (het kleine konijn). Hij deed zijn intrede in de nationale ploeg, manifesteerde zich ook nadrukkelijk in het Sluitingstoernooi ( de tweede ronde, nvdr). Met Pablo Aimar, zijn ploegmaat bij River Plate en intussen overgewaaid naar Valencia, en Juan Roman Riquelme, zijn concurrent van de Boca Juniors maar volgend seizoen mogelijk zijn ploegmaat bij Barcelona, belichaamt Saviola de gouden wederopleving van het Argentijnse voetbal ( zie kader).
I
n 120 wedstrijden voor River Plate was Saviola goed voor 58 doelpunten, waarvan hij er 46 maakte in 87 competitiewedstrijden. Op het WK voor mintwintigjarigen van 2000, waar ook zijn transfer naar Barcelona tot stand kwam, etaleerde het konijntje nog eens zijn klasse. Met elf doelpunten brak hij het competitierecord – het vorige stond sinds de editie van 1997 in Maleisië op naam van de Braziliaan Adailton, die toen aan tien stuks kwam, onder meer dankzij de 10-0 zege van Brazilië tegen de jonge Rode Duivels. Saviola sleepte het Argentijnse jongerenteam naar de wereldtitel.
Voor Barcelonavoorzitter Joan Gaspart is de inlijving van Javier Saviola een repliek op de komst van Zinedine Zidane bij Real Madrid. In mediatiek opzicht overtrof het manoeuvre alle verwachtingen : Saviola werd in Catalonië als een held binnengehaald. Onwillekeurig werd de vergelijking gemaakt met de blijde intrede, in de jaren tachtig, van Diego Maradona in Barcelona. De vergelijking met El Pibe de Oro (de gouden jongen) achtervolgt Saviola wel vaker. Net als Maradona is Saviola klein en mollig (1m68, 62 kilogram) en laat hij zich kennen als een balvirtuoos.
Aanvankelijk dachten de supporters van Barcelona dat ze met Saviola een betere zaak hadden gedaan dan Real Madrid met Zidane. De Fransman kende in de Spaanse hoofdstad aanpassingsproblemen en raakte slecht op dreef. Bovendien moest hij bij de eerste vier wedstrijden voor de Champions League van de kant toezien wegens een schorsing.
Ondertussen zijn de kaarten wel enigszins doorschud. Terwijl Zidane zich progressief opdringt als het meesterstuk op het Madrileense schaakbord, ziet Saviola zich bij Barcelona verplicht tot tijdelijke optredens. De Argentijn schopte het zelfs niet altijd tot titularis. Coach Carlos Rexach gaf er de voorkeur aan Saviola thuis te laten voor de meeste uitwedstrijden van Barça. Om hem te beschermen, verantwoordde de trainer zich, en om hem de tijd te gunnen om zich aan te passen.
Zou het ? Terwijl Zidane inmiddels bewezen heeft dat het tussen hem een Figo en Raul prima klikt, moet Saviola nog aantonen dat hij op complementaire wijze kan functioneren aan de zijde van Rivaldo en Kluivert. Slechts in drie wedstrijden stonden de drie samen aan de aftrap.
Voorlopig is Saviola nog altijd maar een grote belofte van het internationale voetbal. Dat erkent hij zelf. “Als ik een echte vedette wil worden, zal ik eerst prijzen moeten pakken. Het ligt helemaal niet in mijn bedoeling om nu al als een gelijke van Zidane beschouwd te worden.”
Het debuut van Saviola bij Barcelona verliep ook niet geheel rimpelloos. Begin oktober stelde hij de club teleur toen hij een inspuiting weigerde die hem zou toelaten om de topper tegen Deportivo Coruna te spelen. Barcelona verloor die wedstrijd met 2-1, Saviola werd met de vinger gewezen. “Ik heb aan mijn gezondheid en mijn toekomst gedacht”, verweerde de Argentijn zich.
T
wijfelt er niemand aan het talent van Javier Saviola, sommigen oordelen dat hij te vroeg naar het buitenland vertrokken is. “Wanneer het zo snel gaat, volgt er altijd een terugslag”, beweert Victor Hugo Morales, een sportcommentator naar wie in Argentinië goed geluisterd wordt. “Saviola heeft nog veel weg af te leggen vooraleer hij bij Barcelona de centrale rol kan opeisen die hij bij River Plate al bezat. Het buitenland is ook gevaarlijk voor iemand als Saviola. Met zijn poppengezichtje vraagt hij om als marketingproduct gebruikt en desgevallend misbruikt te worden.”
Toch getuigde Saviola al van karaktersterkte. Tien dagen na het overlijden van zijn vader – op 7 augustus 2001, na een lange ziekte – scoorde hij, tilde zijn shirt op en showde een T-shirt waarop te lezen stond : Voor jou, papa. En al brengt hij veel tijd op de bank door, hij staat momenteel wel te boek als de beste doelschutter van Barcelona. Hij overstijgt bij de rood-blauwen zijn carrièregemiddelde van één doelpunt per twee wedstrijden. Zijn manager Afredo Cabrera Brizuela schat Saviola’s koelbloedigheid voor het doel zelfs hoger in dan zijn balvirtuositeit. “Wie op zijn twintigste al zo’n hoog niveau haalt, verliest vaak zijn hoofd. Javier daarentegen heeft alles onder controle. Het is meer een kwestie van karakter dan van leeftijd.”
Om zijn aanpassing in Barcelona nog vlotter te laten verlopen, vroeg Barcelona aan zijn moeder en aan een Spaanse oom om bij Saviola te komen wonen. Het kleine konijn heeft effectief Spaanse wortels. Zijn grootouders zijn afkomstig van Extrémadure en emigreerden naar Argentinië om de ellende in eigen land te ontvluchten. De vader van Saviola had Italiaans bloed in zijn aderen en was in zijn jeugd basketter.
Stilaan bloeit Javier Saviola open. Dat blijkt vooral uit zijn optreden tegenover de media. Tot voor een paar weken liet hij zich bij elk interview bijstaan door Brizuela. Tegenwoordig daagt de manager niet meer op voor de vraaggesprekken van zijn poulain. Saviola vindt dat hij zijn woorden zelf wel kan kiezen.
En ook met al die managers, die als gieren rond hem cirkelen, weet hij raad. Hij besteedt er gewoon geen aandacht aan. “Ik blijf geconcentreerd op het voetbal. Zodra ik op het veld sta, word ik geen enkele druk meer gewaar.”
Geconcentreerd op het voetbal, en ook almaar meer op het WK in Japan en Zuid-Korea. Bondscoach Marcelo Bielsa bevestigde dat hij Saviola beslist in zijn selectie zal opnemen. Zelfs de kritische Victor Hugo Morales staat achter die beslissing. Zoals, vanzelfsprekend, elke rechtgeaarde voetballiefhebber.
door Daniel Devos
